Dragons Dogma Dark Arisen Review - Mosterd na de maaltijd

Capcom maakt er een sport van om de houdbaarheidsdatum van Dragon’s Dogma tot in de oneindigheid op te rekken. Vijfenhalf jaar nadat het origineel op de vorige generatie spelcomputers verscheen, is de van oorsprong Japanse rpg nu ook op Xbox One en PlayStation 4 te spelen. Mosterd na de maaltijd? Lees het in onze Dragons Dogma Dark Arisen review.

Je kunt veel van Capcom zeggen, maar niet dat ze niet haar best heeft gedaan om Dragon’s Dogma aan de man te brengen. De game is de afgelopen vijf jaar (!) meerdere keren uitgebracht, onder verschillende titels en op diverse platformen. Nu zijn de Xbox One en de PlayStation 4 aan de beurt, maar de vraag is wie er eigenlijk nog op deze nogal verouderde rpg zit te wachten...

Dark Arisen, de Game of the Year-editie met daarin alle laatste updates en uitbreidingen, verscheen immers ook al op de vorige generatie consoles én op de pc. Wat voor nieuws heeft deze rpg, na de Skryims, Mass Effects en Dark Souls van deze wereld, nog te bieden? Helemaal niets dus, zo blijkt uit onze terugkeer naar de wereld van Gransys.

Het spel is exact hetzelfde als de vorig jaar verschenen PC-versie, alleen is de interface en de besturing nu geoptimaliseerd voor de consoles. Het mag dan ook geen verrassing heten dat het gehele pakket voor een uiterst zacht prijsje wordt aangeboden (adviesprijs 25 euro), zodat nieuwkomers (waarvan er niet veel zullen zijn) voor weinig geld veel content krijgen.

Ergens is het jammer, dat er voor de fans van het eerste uur geen enkele reden is om de strijd tegen de monsterdraak opnieuw aan te gaan. Op visueel en technisch vlak staat Dragon’s Dogma al jaren stil. Ook op de nieuwe consoles blijkt de rpg het onderspit moet delven tegen de genadeloze tand des tijds.

Omgevingen ogen kaal en leeg door de verouderde textures, personages missen door gedateerde (gezichts)animaties iedere vorm van persoonlijkheid en als klap op de vuurpijl wordt de wereld van Dragon’s Dogma getergd door pop-in, waardoor steden, flora en fauna en zelfs vijanden vaak veel te laat worden ingeladen. Of een game nu 20 of 70 euro kost: in 2017 mogen dit soort technische kwaaltjes écht niet meer.

Hoewel Dragon’s Dogma dus niet al te veel vraagt van de nieuwe consoles, draait het spel gek genoeg nog altijd op dertig frames per seconde. Vooruit, Dark Souls en Mass Effect presteren op dit onderdeel niet veel beter, maar voor een vijf jaar oude game had het Capcom gesierd als ze de techniek hier en daar iets had bijgeschaafd. Het mocht helaas niet zo zijn, maar gelukkig blijft de rpg nog altijd prima speelbaar.

Verouderd of niet: Dragon’s Dogma is en blijft een lekkere rpg. Het gevechtssysteem is de grote uitblinker: elementen uit Dark Souls, Monster Hunter en Shadow of the Colossus blijken samen een gouden combinatie te zijn. Dodelijke combo’s rijg je met het grootste gemak aan elkaar en met een druk op de knop klim je op het lichaam van reusachtige monsters, zoals cyclopen, chimera’s en vuurspuwende draken.

Vecht je bijvoorbeeld tegen een gigantische driekoppige slang? Dan moet je via zijn staart omhoog klimmen om een van zijn drie hoofden eraf te hakken. Op dit soort momenten is Dragon’s Dogma op zijn best: vijanden voelen niet aan als simpel schietvoer, maar als intelligente, slimme wezens die je tactisch zult moeten benaderen. Dat doe je gelukkig niet alleen, maar samen met je teamgenoten: pawns genaamd.

In de veelzijdige en sprookjesachtige wereld van Gransys wemelt het van deze computerbestuurde personages. Onderweg kom je verschillende soldaten, magiërs en boogschutters tegen die je na een kort gesprekje al mee op reis kunt nemen. Iedere pawn is in zekere zin uniek: ze hebben hun eigen naam, stemgeluid, uiterlijk en natuurlijk hun eigen vaardigheden en specialiteiten. Onderweg geven ze je ook tips waar zeldzame schatten verborgen liggen of wijzen ze die ene persoon aan die je nodig hebt voor een quest.

Zoals gezegd bevat Dark Arisen, net zoals de vorig jaar verschenen pc-versie, alle downloadbare content uit de originele game. Dat betekent dat ook Bitterblack Isle, de meest omvangrijke uitbreiding die een compleet nieuw eiland introduceert, bij het spel is inbegrepen. Daar zijn we maar wat blij mee, want BitterBlack Isle speelt en voelt als de liefdesbaby die Skyrim en Dark Souls nooit zullen krijgen.

Het eiland is grimmig en duister, het leveldesign verfrissend en de vijanden en (eind)bazen uitdagender en taaier dan ooit tevoren. Een goed samengesteld team en een sterke uitrusting zijn absoluut vereist om levend van dit eiland af te komen. BitterBlack Isle is en blijft de grootste toevoeging van Dark Arisen en ook meteen de meest noemenswaardige, maar we moeten ook eerlijk zijn: deze uitbreiding was vier jaar geleden op de vorige generatie ook al te spelen en de ervaring is sindsdien hetzelfde gebleven.

De PS4- en Xbox One-versies bevatten natuurlijk ook alle updates en verbeteringen die Capcom in de loop der jaren heeft gebracht aan Dragon’s Dogma. Zo is het mogelijk om snel en makkelijk tussen bepaalde gebieden te reizen door middel van kristallen die je over de wereld kunt plaatsen. Ook kun je met een zeldzaam voorwerp razendsnel naar de hoofdstad Gron Soren springen. Een verademing, daar je in de originele Dragon’s Soul alle omgevingen te voet moest afleggen en je dus vaak een half uur alleen maar aan het lopen was.

De conclusie is duidelijk: Dragon’s Dogma Dark Arisen komt véél te laat uit voor de Xbox One en PlayStation 4. Het vijf jaar oude origineel is amper gefinetuned en presteert zelfs slechter dan de vorig jaar verschenen pc-versie, die gek genoeg wel op zestig frames per seonden draait. Het had Capcom gesierd als deze versie speciale content of verbeterde visuals zou hebben gekregen, maar we moeten het helaas alleen met een zachte verkoopprijs doen.

Het wordt dat tijd dat de makers zich eindelijk eens op Dragon’s Dogma 2 gaan richten...