DOOM Eternal The Ancient Gods Part Two review – Hamerend einde van epische reeks!

id Software heeft het verhaal van de Doomslayer over twee volledige games én een tweetal DLC's weten te rekken, waarbij de laatste van de uitbreidingen het (tijdelijke) pensioen van Doomguy inluidt. De vraag is dan ook of de demonen-killer een passend einde krijgt, of dat er nét even wat eerder een streep onder deze verhaallijn gezet had moeten worden. In onze DOOM Eternal The Ancient Gods Part Two review lees je waarom we gemengde gevoelens overhouden aan dit slotstuk!

The Ancient Gods DLC’s van DOOM Eternal zijn de soort uitbreidingen die voortborduren op de main game maar wel een eigen kant op gaan. Alle verzamelde levens en dergelijke uit de standaard campaign worden niet meegenomen, maar wel krijg je alle wapens met alle unlocks direct in jouw arsenaal. Aan de ene kant fijn: je hoeft niet te knoeien met het zoeken naar bepaalde (verplicht nodige) modificaties, maar aan de andere kant ook jammer. Het zoeken en vinden van collectables zoals in DOOM en DOOM Eternal blijft buiten beschouwing.

Wat wel wordt doorgetrokken, is de verhaallijn die in DOOM is begonnen en in Eternal werd vervolgd. De kist waarin de Slayer is geplaatst wordt opgedoken en jij mag direct aan de bak om datgene te doen waarvoor je blijkbaar bent gemaakt: demonen afknallen. In The Ancient Gods Part 1 begon je aan de reis richting de uiteindelijke échte eindbaas der eindbazen, in part 2 ga je die confrontatie ook echt aan. Maar niet voordat je de nodige andere vijanden om zeep hebt geholpen.

Zoals eerder genoemd kent de DLC nauwelijks secrets om te ontdekken (hier en daar een extra leven), maar dat betekent niet dat de DLC niets nieuws brengt. In Part 2 krijg je er wéér een parkour-element bij in de vorm van de ketting aan jouw shotgun en doen meerdere ‘nieuwe’ vijanden hun intreden. Met nieuw bedoelen we dan gimmicky versies van eerdere monsters. Om dat alles vervolgens af te toppen met een uniek nieuw wapen: de sloophamer!

De hamer kan worden vergeleken met het zwaard dat je gedurende de DOOM Eternal campaign vindt. Beperkte ammo en dankzij de rode gloed een toffe aanwinst. Ook qua effect (een stun die bepaalde andere effecten versterkt) is de hamer een leuke toevoeging, maar tegen het einde van de DLC (lees: het eindgevecht) wordt het gebruik wel érg geforceerd. Terugkijkend naar alle andere bossfights in de DOOM-serie heeft The Ancient Gods Part 2 toch wel de meest teleurstellende.

Niet alleen de über-eindbaas valt tegen, ook de normale ‘nieuwe’ vijanden voelen niet heel doordacht aan. Wederom een monster waarvoor je een specifiek attachement op een wapen moet zetten en een gepantserde variant van de Barons. De enige gelukte toevoeging is de Screecher Zombie, die een bepaald gevecht tegen twee Marauders in het begin tot echte puzzel maakt. Want hoe krijg je die twee in hemelsnaam afgeknald als ze constant een buff krijgen zodra je een screecher om zeep helpt?

Van de nieuwe vijanden moet deze laatste DLC voor DOOM Eternal het dus niet hebben. Wat wel werkt is de scenery die de uitbreiding je voorschotelt. Onder het genot van snoeiend harde metal dwaal je door de inmiddels ietwat normale straten op onze aardbol en bestorm je het citadel van de Dark Lord. In het laatste geval kan je ook zo nu en dan genieten van jouw kameraden die op de achtergrond het gevecht aan gaan met demonen: de tikken van een gigantische mechanische slayer tegen de Titan zijn iets waar we al vanaf het eerste moment naar uitkijken!

Gedurende de gevechten waar jij als Doomslayer daadwerkelijk aan deelneemt, is het recept inmiddels vertrouwd: dit keer in relatief kleinere afgebakende arena’s met nóg minder resources op de grond, maak je wave na wave vijanden koud terwijl de metal uit de speakers (of koptelefoon) knalt. Iets dat zo goed werkt, dat het simpelweg niet verveelt.

De voorganger van Eternal, simpelweg genaamd DOOM, kreeg geen enkele DLC. Het diende meer als introductie voor Eternal en de daarna gereleasete DLC’s. Je zou het bijna een trilogie kunnen noemen (aangezien de DLC op zichzelf staat maar samen één geheel vormt) met een toepasselijk einde; de Doomslayer lijkt eindelijk zijn taak te hebben vervuld. Maar is dat ook zo?

Game director Hugo Martin liet recentelijk in gesprek met Polygon weten dat ook na dit avontuur er nog voldoende op het bordje van Doomguy geschoven kan worden. Wat dat precies betekent voor de toekomst, valt vooralsnog niet te zeggen. Logisch is het behouden van een iconische cultheld als de Doomslayer uiteraard wel: de nieuwe reeks DOOM-games vlogen als warme broodjes over de toonbank!

De tweede DLC voor DOOM Eternal moet het overduidelijk hebben van het vaste stramien: demonen afknallen in arena’s onder het genot van snoeiend harde muziek. Het zoveelste nieuwe parkour-element en de paar nieuwe vijanden voelen aan alsof men bij id Software worstelde met het bedenken van écht goede toevoegingen. Iets dat ook terug is te zien in wat een epische battle of all battles had moeten zijn om deze verhaallijn af te sluiten. Al met al een vermakelijk einde voor deze reeks, die letterlijk met een hamer dichtgetimmerd is!