Doom Eternal: The Ancient Gods DLC Review – Niemand is veilig voor Doomguy!

De Doomslayer keerde met Doom Eternal knallend terug en schopte de konten van zowel demonen als engelen. Met de release van Doom Eternal: The Ancient Gods part 1 mag Doomguy wederom terugkeren om het eerste deel van de laatste loodjes te leggen. In onze review lees je of dat uitbreidings-avontuur net zo’n succes is als Eternal zelf!

De release van in ieder geval 2 verhaal DLC’s voor Doom Eternal is al direct zeer welkom. Voorganger Doom eindigde met een cliffhanger maar een uitbreiding van het verhaal kwam er niet. Tot Eternal tenminste. Daar hakte, schoot en sprong de Doomslayer er weer vrolijk op los en konden we terecht zeggen dat we nog geen genoeg hadden van ripping and tearing.

Eternal eindigde met de vernietiging van toch wel de grootste demon die we tot op heden in een Doom-game hebben gezien, maar wisten toen al dat de lijdensweg van de Doomguy nog lang niet ten einde was. Pas als elk monster tot een bloederige hoop pulp is gereduceerd, kan de moordmachine zijn helm écht ophangen.

In The Elder Gods part 1 ga je, zoals de naam al doet vermoeden, de strijd aan met hogere krachten. Nog steeds geleid door Samuel Hayden doorloop je braaf level na level en knal je je een weg langs gespuis. Met het uiteindelijke doel om het allerergste kwaad om zeep te helpen. Gezien de naam weet je nu al dat er meer dan één DLC voor nodig is om dat voor elkaar te krijgen.

Het is alweer even geleden dat Doom Eternal werd uitgebracht en dat merk je meteen in de DLC. Een spoedcursus om de kennis te verversen is er niet en de lastige gevechten vliegen je direct om de oren. Gelukkig heb je wel direct toegang tot het volledige arsenaal van de Doomslayer (met uitzondering van het zwaard, wat wel een beetje jammer is) maar duurt het toch even voordat je je weer helemaal comfortabel voelt in de laarzen van de vechtmachine.

Er wordt vastgehouden aan het opbouwende karakter dat we inmiddels kennen van de modernere Doom-games. Vijanden die eerst een eindbaas-gevecht vormen, komen niet veel later terug als normale monsters gedurende gevechten. Elke arena krijgt er in de DLC gewoon één of twee waves bij, met steeds lastigere combinaties. In The Ancient Gods gaat die upgrade van vijanden alleen ook nog gepaard met de introductie van een extra element.

The Ancient Gods kent namelijk een aantal nieuwe vijanden. De Spirit zal je voornamelijk hoofdpijn bezorgen, aangezien deze functioneert als een soort vliegende buff-totem. De Spirit neemt een vijand over en maakt deze daardoor bizar snel en verdraaid lastig om neer te schieten. Is je dat toch gelukt, dan moet je snel wisselen van wapen om de Spirit in haar kwetsbare vorm om zeep te helpen, aangezien ze anders vrolijk doorspringt naar de volgende vijand.

Voeg daar de Turrets bij (een soort knipperend oog dat op je schiet en alleen geraakt kan worden als het oog open is) en nog een soort zwevende engel, en er zijn weer wat toevoegingen terug te vinden in het massale leger aan demonen dat jij als Doomslayer om zeep moet helpen. De Spirits zijn op zichzelf een leuke nieuwe vijand, maar in bossfights en latere waves voelen ze behoorlijk gimmicky. Heb je flinke pech, dan neemt de Spirit een al bizar snelle/sterke vijand over en gaat het succesvol overleven van het gevecht een nagenoeg onmogelijke taak worden.

Een andere toevoeging waar wij onze vraagtekens bij hadden betrof een enkel gevecht in één van de eerdere levels. In de Blood Swamps verwacht je logischerwijs een moeras en dat zal je hier ook zeker vinden. Eén van de flinke gevechten vindt plaats in een gebied waar je echt geen moer ziet door de mist, maar je toch met tal van sterke (en nieuwe) vijanden moet zien af te rekenen. De mist wordt maar één keer gebruikt en niet gekoppeld aan een vijand. Dat terwijl Doom en Doom Eternal juist met die combinatie verfrissend blijven.

Tot slot slaat id Software een ietwat andere weg in qua serieusheid van Doom. De glory kills zorgen geregeld voor een grijns op het gezicht, maar daar bleef het dan ook wel bij. In The Ancient Gods krijg je een soort sidekick mee die nét even te hard probeert grappig te zijn met zijn ongevraagde comments. Beetje onnodig, aangezien de Doomslayer al; vanaf het eerste moment de strijd in zijn eentje aangaat. Een groep UAC-troepen als ondersteuning aangevoerd door een slechte grappenmaker heeft Doomguy dan ook niet nodig.

De nieuwe toevoegingen kunnen dus voor de nodige frustratie zorgen, maar juist het wegnemen van bepaalde elementen maakt de DLC nog een tandje lastiger. Arena’s waarin gevechten plaatsvinden kennen zo mogelijk nog minder wapens of levenspunten om je te helpen, waardoor je nóg meer moet focussen op de trash mobs die dergelijke zaken aan je kunnen geven. Dergelijke vijanden zijn er in overvloed, waardoor ze juist weer een gevaar vormen: heel vaak een beetje damage telt ook snel op tot een hoop!

Iets waar id Software ook zeker heeft naar geluisterd is het parkouren waar in de review de nodige kritiek op kwam. Het element is nog zeker aanwezig, maar in een veel rustigere vorm. Geen vijanden die je constant opjagen, maar alle tijd om uit te vogelen hoe je via een bepaalde rots naar een plateau moet springen. Het haalt het tempo wel uit de gevechten, maar gezien de moeilijkheidsgraad is het af en toe wel fijn om uit te kunnen puffen.

Het kost je zo’n vijf uur (afhankelijk van de moeilijkheidsgraad) om jezelf een weg door de DLC te knallen. Ongeveer een derde van de volledige playtime van Doom Eternal dus. Misschien zijn niet alle toevoegingen even leuk, maar het laat in ieder geval zien dat er niet als bij zoveel games alleen maar wordt gerecycled. Lastig, zeker. Maar absoluut de moeite waard als je de brute weg van de Doomslayer wil vervolgen!