DOOM Annihilation Review (Blu-ray) - Als de hel losbarst

Dikke machinegeweren, kettingzagen en de meest afgrijselijke wezens uit de hel staan in de Doom games centraal. In 2005 ging The Rock het gevecht met de hel al aan, maar deed de game geen eer aan. Nu is er ineens DOOM Annihilation, een sci fi film die net even wat meer doem brengt. Is poging twee in de roos?

De meeste gamers weten het wel: DOOM is een van de grondleggers van het genre en biedt. Gek genoeg is er, op de vreselijk mislukte poging uit 2015 na, nog geen film rondom de shooter uitgekomen. Dat, terwijl de franchise toch echt alle ingrediënten in huis heeft voor een vermakelijk sciencefiction film of zelfs voor een horrorfilm. De enge setting, wezens uit de diepste krochten van de hel en honderden kogels die in het rond vliegen bieden genoeg materiaal voor op zijn minst een vermakelijke avond.

Dat moet ook regisseur Tony Giglio (Chaos) gedacht hebben toen hij aan Annihilation begon. Zijn poging om de franchise om te toveren naar een toffe film is best goed. DOOM: Annihilation opent namelijk met beelden van een UAC-experiment op Phobos met een vreemde portaal. Deze portalen laten mensen in een oogwenk tussen aarde en de planeet teleporteren. Althans, dat lijkt zo. Want de portalen blijken ook een deur voor iets vreselijks en al snel loopt de situatie flink uit de hand met als resultaat dat de hele basis op Phobos uitgemoord wordt.

Als een groep militairen aankomt treffen ze een verlaten basis aan die compleet donker is. Zodra ze de basis binnen gaan, blijkt deze niet zo verlaten als ze gedacht hadden. De medewerkers op de basis zijn nagenoeg allemaal dood of omgetoverd in ondoden die hun kaken in een aantal soldaten weten te zetten. Met deze wezens begon de game serie 25 jaar geleden en door ze in het begin van de film terug te laten komen is Annihilation wat veelbelovender dan zijn voorganger.

Jammer genoeg weet deze DOOM-film de franchise toch geen eer aan te doen. Althans, niet op het gebied van de bekende vijanden. De groep soldaten komt na de zombies nog een andere bekende vijand tegen, de Imp (of de Prowler) die best indrukwekkend is. Verder dan dit zie je nagenoeg geen enkele vijand uit de franchise terug en dat is een enorme misser. Met slechts twee verschillende wezens is de link tussen Annihilation en DOOM behoorlijk klein.

De film linkt verder regelmatig naar de franchise en blijft wat betreft onderbouwingen behoorlijk dichtbij de game (en de ontwikkelaar). De portalen die naar een andere dimensie blijken te leiden zijn er, er wordt verwezen naar id Software oprichter John Carmac en als fanservice komt een dode versie van BJ Blazkowicz, de protagonist uit de Wolfenstein games, voorbij.

De links naar de games voelen alleen behoorlijk geforceerd. Vooral de kettingzaag die ineens ergens rondslingert en de BFG die in de film gepropt is om vervolgens na drie schoten niet meer gebruikt te worden komen matig uit de verf. Het is alsof er zoveel mogelijk uit de game naar de film moest, om het maar herkenbaar te maken.

Daarbij geeft de film je nergens het gevoel alsof je in een basis rondloopt waarin een slachtpartij heeft plaatsgevonden. De omgeving ziet er veel te schoon uit en de manier waarop alles in beeld komt is net even wat te gelikt. Wat betreft de actie in de film is dat een goede zaak, maar op andere vlakken geef DOOM: Annihilation je niet het gevoel dat het chaos op de basis is.

Wat betreft acteerwerk en personages wordt deze iteratie in de DOOM filmfranchise jammer genoeg ook gekweld door wat minpunten. De militairen die voor hun leven vechten op Phobos hebben geen enkele achtergrond op de hoofdpersoon Joan Dark (Amy Manson) na en zelfs zij wordt niet echt uitgediept. Hierdoor is het voor jou als kijker om het even als er iemand ineens aan stukken gereten of op brute wijze onthoofd wordt en ook voor de onbekende acteurs duidelijk lastig om iets sterks met hun rol te doen.

Door al deze missers is DOOM: Annihilation niet bepaald een schot in de roos, terwijl de ingrediënten voor succes er dit keer grotendeels wel zijn. De film had veel grimmiger moeten zijn en de omgevingen zijn niet spik en span zoals het nu het geval is. Daarbij had een hele berg andere bekende demonen uit de game absoluut geholpen. Nu is het gewoon de zoveelste mislukte poging om een game in een toffe film te veranderen.