Dolmen Review - Meer dan een kras op je soul

Dolmen leent de formule van van de Soulsgames en probeert daar een twist aan te geven. Is dat voldoende om na Elden Ring overeind te blijven? Je leest het in onze review van deze horror-soulsgame.

Wie Dolmen voor het eerst opstart zou wel eens in de verleiding komen om aan Dead Space te denken. De game heeft een vergelijkbare setting: een ruimteschip overgenomen door buitenaardse wezen, en de protagonist heeft een vergelijkbaar ruimtepak aan met energie-streep op zijn rug. De vergelijking blijft ook na die eerste indruk hangen: de wereld van Dolmen is luguber, gevuld met akelige wezens die je bruut aanvallen en de omgeving flink naar hun hand gezet hebben, waardoor je meerdere malen door de biologische smurrie moet waden.

Het verhaal van Dolmen is redelijk standaard voor en scifi game: In de toekomst heeft de mensheid het heelal veroverd en daarbij het materiaal Dolmen ontdekt. Dit kristal heeft een bijzondere eigenschap: met deze kristallen kan je tussen realiteiten springen, waar jouw bazen natuurlijk meteen dollartekens van in de ogen krijgen. Probleem is: op de planeet Revion Prime, waar de Dolmen gevonden worden is de pleuris uitgebroken en is elke communicatie gestopt. Aan jou om te achterhalen wat er precies gebeurd is en bij voorkeur meteen zo veel mogelijk Dolmen mee terug te nemen.

Eenmaal aangekomen op Revion Prime blijkt daar een buitenaards ras, de Vahani de zaak overgenomen te hebben. Dat wordt knokken om de planeet weer terug te veroveren en de aliens terug de ruimte in te schoppen. Veel van het verhaal wordt er trouwens niet verteld, dat moet je zelf maar zien te achterhalen aan de hand van computerschermen en logs.

Wat gameplay betreft heeft Dolmen goed gekeken naar wat er aan genres populair is en ervoor gekozen om het Soulsborne genre te omarmen. Dat betekent ervaring -hier inde vorm van nanites- opdoen door vijanden te verslaan, waarbij je die ervaring alleen kan verzilveren bij bepaalde beacons, die meteen dienst doen als savepoints. Bezoek je een beacon dan herrijzen alle vijanden en kan je opnieuw gaan jagen.

Leg je daarbij het loodje, dan ben je je nanites kwijt, maar krijg je een herkansing. Je lijk verschijnt als een hologram en jij herrijst bij je laatste bezochte beacon. Mocht je je hologram opnieuw weten te bereiken zonder opnieuw te overlijden, dan herwin je je verloren nanites. Red je dat niet, dan verdwijnt je hologram voor eeuwig, met meenemen van je zuurverdiende nanites.

Tot zover dus helemaal niets nieuws voor de Souls fans. Wat wel anders is is dat je naast een meleewapen (afhankelijk van je gekozen speelstijl een flink uit de kluiten gewassen zwaard of iets wat meer weg heeft van twee nunchucks) ook een pistool bezit. Dat pistool maakt gebruik van energie en kan vijanden belagen met een elemental damage: vuur, ijs of zuur. Dit levert mooie combinaties op, aangezien een vijand met de juiste elemental extra kwetsbaar is. Dit brengt een aardige extra dimensie aan de standaard Souls gevechten, die meestal ontaarden in roll-roll-HAK-roll-roll-HAK.

Complicerende factor is dat energie ook gebruikt wordt om je health te herstellen, mocht je geraakt zijn. Bij het gebruik van je wapen komt je energie weer terug, maar als je diezelfde energie gebruikt om je health te herstellen, is die verdwenen. Je beperkt daarmee dus het gebruik van je wapen en moet in plaats daarvan je zwaard te voorschijn trekken. Het verslaan van vijanden kan je weer energie opleveren, net als één van de energie-ampullen die je bij je draagt. Energie-management is daarmee een cruciale factor geworden in het overleven in Dolmen.

Leuk extraatje is dat je bosses opnieuw tot leven kan wekken om nogmaals te bevechten. Dit kan je extra nanites opleveren alsook speciale materialen die je weer kan gebruiken om je arsenaal mee te verbeteren. Je gebruikt hiervoor je verzamelde Dolmen, dus je kan niet eindeloos eindbazen farmen. Je zal er tussendoor toch echt ook op uit moeten om andere vijanden te bevechten.

Wat level-design betreft valt Dolmen eigenlijk helemaal niet tegen. De afstand tussen baasgevechten is nooit heel groot, maar er wordt wel regelmatig gebruik gemaakt van hoogteverschillen, achterom-paden en vijanden die je op onverwachte plekken opwachten. De graphics van de setpieces zullen je dan weer niet achterover doen slaan, die zien er veelal vrij generiek uit en worden binnen een level regelmatig herbruikt. Het is allemaal best wel oké, maar meer ook niet. De hoogteverschillen leveren dan weer wel regelmatig diverse gameplay-mogelijkheden op, waarbij je vijanden vanaf een hogere positie kan beschieten, waarna zij een heel eind om moeten lopen voor ze bij jou zijn. Een prima plek dus om eenvoudig wat nanites te scoren!

De eind- en tussenbazen zijn wel weer interessant en divers. Over het algemeen zijn de Souls-achtig snel en hebben ze een grote slagwijdte, maar er zijn regelmatig interessante ideeën, waaronder een ranged vijand die sondes op je af kan sturen en je van grote afstand onder vuur kan nemen.

In een tijd waarin we Elden Ring kennen, de game die het Soulsborne genre vrijwel opnieuw heeft uitgevonden en naar de open wereld gebracht heeft, voelt Dolmen bijna retro aan. Het doet alles wat de diverse Souls games ook al deden en probeert met een energiesysteem vernieuwend te zijn. Hoewel daarmee best aardige ideeën geïmplementeerd zijn, maakt het de gevechten eigenlijk onnodig complex en dat is precies wat een Soulsgame niet is.

Behoudens het energie-management vernieuwt Dolmen te weinig. De game is vrij solide, maar blinkt nergens écht in uit. De echte Souls fans zullen zich prima kunnen vermaken met deze game, maar Dolmen gaat het genre nergens verder helpen.