Doctor Sleep Review (4K Blu-ray) - Heeere's Danny

In 1980 kwam Stanley Kubrick met de verfilming van Stephen Kings The Shining. Hoewel King het niet eens was met de visie van Kubrick werd de film, net als het boek een klassieker. Het is nog steeds een van de engste King-verfilmingen tot op heden. Nu, bijna 40 jaar later, is het tijd voor een vervolg in de vorm van Doctor Sleep die wél de goedkeuring van King heeft. Maar dat is geen garantie voor succes, zo blijkt.

Toen Kubrick The Shining verfilmde nam de regisseur het niet zo nauw met het bronmateriaal van de auteur. Stephen King kon zich dan ook niet vinden in hoe de alcoholverslaving en de algehele psychische staat van Johnny Torrence (Jack Nicholson) neergezet was en was het absoluut niet eens met het einde van de film. De film deed het bij het publiek daarentegen bijzonder goed en verwierf een cultstatus. Wie kent de iconische scène niet waar een bijl door een deur geramd wordt en Jack Nicholson als een ware maniak ‘Heeeere’s Johnny!’ roept?

Johnny is inmiddels lang geleden de dood in gejaagd, maar een vervolg op The Shining bleef niet uit. Het stokje wordt overgegeven aan zoonlief Danny Torrence (Ewan McGregor) die duidelijk getekend is door de gebeurtenissen in het Overlook Hotel. Danny zit aan de grond en is verslaafd aan drank. Regelmatig grijpt hij naar de fles, waardoor hij een hekel aan zichzelf heeft gekregen. Dit is alvast één element dat goed naar voren komt in Doctor Sleep, wat volgens King niet in The Shining te vinden was.

Flanagan neemt het overigens ook niet zo nauw met het bronmateriaal, maar probeert een aantal elementen uit de boeken aan te laten sluiten met zowel de boeken van King als met de verfilming van Kubrick uit 1980. En dat doet hij met King’s zegen zoals in de extra's te bekijken is. Zo zien we in het begin van Doctor Sleep een aantal bekende shots voorbij komen. Onder andere kleine Danny Torrence die op zijn driewieler door de gangen van het Overlook Hotel scheurt, terwijl daar later vreselijke dingen zouden gebeuren.

Dan is na een lange zwerftocht in New Hampshire neergestreken en probeert intussen zijn leven op de rails te krijgen. Hij werkt in een hospice waar hij zijn gave (the shine) probeert te vergeten en stervende mensen helpt vredig heen te gaan. Maar het verleden staat op het punt Dan in te halen als Abra (Kyliegh Curran), een jong meisje, contact met hem opneemt via een krijtbord.

Abra heeft dezelfde gave als Dan, maar zij zijn niet de enigen. Een sekte onder leiding van Rose the Hat (Rebecca Ferguson) is op moordtocht en hebben net een jonge honkballer van zijn levensenergie beroofd. Zij gebruiken the shine om ‘onsterfelijk’ te worden, zolang ze maar zielen blijven consumeren. Dan en Abra moeten de sekte stoppen als ze zelf geen slachtoffer willen worden. Wat volgt is een soort bovennatuurlijk kat- en muisspel dat de grote lijnen van Kings boek volgt en voor kijkers een aantal losstaande verhaallijnen neerzet.

Deze lopen in principe los van elkaar tot ze op een gegeven moment samensmelten om de reis richting de climax van de film in te zetten. Op die manier weet Flanagan alle drie de partijen genoeg te belichten, al zit je op dat moment nog wel met heel wat vragen die jammer genoeg onbeantwoord blijven.

De manier van vertellen die Flanagan hanteert zorgt er wel voor dat je meer gevoel hebt bij sommige karakters en zonder The Shining gezien te hebben weet wat er speelt. Je hoeft The Shining dus niet gezien te hebben om Doctor Sleep te kunnen volgen. Voorkennis helpt alleen wel bij het gruwelen. Als je het eerste deel wel kent krijg je in de tweede helft namelijk behoorlijk wat déjà vu momenten voor je kiezen.

Zo komt het besneeuwde doolhof uit The Shining voorbij, huppelt de enge tweeling weer vrolijk rond, komen we nog een keer in kamer 237 en stromen er weer liters bloed door een gang. Dit alles gebeurt in korte stukjes die in dit deel vooral gebruikt worden als referentie naar de horror van het eerste deel, maar nu te kort zijn om echt impact te hebben. Nieuwe gruweltaferelen zoals Kubrick die neer wist te zetten vind je nauwelijks in Doctor Sleep.

De grootste domper is nog wel dat Johnny Torrence weer voorbij komt, maar dat de nieuwe acteur (Henry Thomas) absoluut niet de impact maakt die Jack Nicholson ooit maakte. Misschien was het beter geweest om Nicholson hier te animeren om de authenticiteit te bewaren. Wat betreft filmtechnieken en CGI is Doctor Sleep namelijk behoorlijk goed in elkaar gestoken.

De gangen in het Overlook Hotel zien eruit alsof er geen moment verstreken is sinds The Shining, sommige karakters zoals Mrs. Massey (Sallye Hooks) komen overtuigend over en het bloed klotst weer heerlijk door de gangen. Het camerawerk tijdens de 2,5 uur durende film is erg sterk. Telkens worden de juiste hoeken gekozen waardoor je meegenomen wordt in de illusies die voorbij komen, maar ook momenten op het scherm intens beleeft. Als honkbalknaapje Jacob Tremblay, die overigens ijzersterk gecast is, leeggezogen wordt bijvoorbeeld, voel je bijna zijn pijn.

Het acteerwerk van de rest van de cast is prima, maar niemand behalve Rebecca Ferguson springt er echt uit. Ewan McGregor doet het prima als Danny Torrence, maar hij kan absoluut beter dan dit. Kyliegh Curran vertolkt een andere Abra dan in het boek, maar zet haar rol redelijk neer. Zij maakt jammer genoeg wel een clichématige transitie door van bang meisje naar jonge heldin door met superkrachten. Zo zijn er zijn meer clichématige karakters te vinden in Doctor Sleep, waardoor het geheel nooit The Shining in de schaduw zal zetten.

Doctor Sleep is met alle referenties naar beide boeken en Kubricks verfilming van The Shining een mooie middenweg van het verhaal zoals Stephen King dat bedoelde. De film heeft alleen te weining echte gruwelmomenten doordat er veel gerecycled wordt in korte stukken. Spannend is het verhaal wel, maar dan vooral voor mensen die voorkennis van het verhaal hebben.

Maar zelfs voor die mensen blijven er veel vragen onbeantwoord en juíst voor hen zijn er teveel spijkers die niet met koppen geslagen worden. Het voelt zelfs een beetje als de remakes van IT die ook lang niet zo eng waren als de originele film met Tim Curry. Een cultklassieker hoef je met deze film dus niet te verwachten, maar een vermakelijke film krijg je zeker.