Disintegration Review - Strategisch lood schieten

Nieuwe studio V1 Interactive brengt de kennis van oud Halo en SOCOM ontwikkelaars en mixt die expertise in een gloednieuwe IP. Disintegration is een kruisbestuiving van een first-person shooter en een real-time strategy game, gegoten in een flitsend sci-fi jasje. Het resultaat is een verrassend vermakelijke mix die leuk wegspeelt, maar ook een paar duidelijke knelpunten heeft. De Disintegration review vertelt je meer over deze knallende kruisbestuiving.

Het paradepaardje van Disintegration is de singleplayer, waarin je als good guy Romer Shaun op pad gaat. Het verhaal speelt zich af in een toekomst van onze aarde waarin normaal leven steeds lastiger wordt door de stijgende schaarste van grond- en voedingsstoffen. Om toch te kunnen overleven hebben wetenschappers een manier gevonden om het menselijke brein over te zetten in een robotlichaam, het zogenaamde ‘disintegration’ proces.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel utopisch en helaas zijn sommige mensen te ver doorgedreven in dit proces, wat tot de groepering Rayonne heeft geleid. Deze groep stopt niet voor dat elk mens is omgezet, goedschiks of kwaadschiks. Shaun sluit zich aan het begin van de game aan bij het verzet en zet alles op alles om de Rayonne voor eens en voor altijd te stoppen, om zo levens te redden die op het spel staan.

Dit alles doe je vanachter de stuurknuppels van jouw gravcycle. Dit vliegende apparaat is een soort zweefmotor bepakt met scanners en natuurlijk het nodige wapentuig. Vanuit je gravcycle kun je zelf vijanden aanvallen met je eigen arsenaal, maar daarnaast kun je commando’s geven aan de squad met robots die je vergezellen op je tripjes. Met een semi-birds eye view kun je over het speelveld kijken en de commandant uithangen.

Daar is ook duidelijk de combinatie van FPS en RTS terug te zien. Het ene moment vlieg je als een Rambo recht op je vijand af en het moment daarop deel je tactisch orders uit om vijanden te bombarderen met flashbangs of mortieraanvallen. De gameplay werkt verrassend goed, met zowel een controller als muis en toetsenbord. Met één druk op de knop geef je aan waar jouw troepen moeten staan of aanvallen en speciale vaardigheden activeer je ook met een simpele handeling.

Door de campagne heen krijg je de beschikking over meerdere companions die elk weer een ander wapen en een andere vaardigheid naar het slagveld brengen, waardoor elke missie weer een andere strategie vereist. Ook jouw gravcycle verandert per missie van loadout, al kun je jammer genoeg niet zelf je uitrusting bepalen. Het ene level vlieg je rond met een machinegeweer, terwijl je de missie erop aan de slag gaat met een granaatwerper. Het is leuk om te zien dat de variatie zo op subtiele wijze toegepast wordt.

Al dat spektakel is grafisch mooi in beeld gebracht en de variatie in de levels is ook duidelijk zichtbaar. Het ene moment zweef je door een bosrijk berglandschap, terwijl je een missie later ’s nachts door een verlaten stad heen navigeert. Het oog wil soms ook wat en met Disintegration zit het op dat vlak helemaal goed.

Helaas werken niet alle onderdelen van de game even lekker en één daarvan is de moeilijkheidsgraad. Die kan nu namelijk erg snel oplopen. In de aanbevolen stand, Maverick, komt het in de eerste missies alleen al een paar keer voor dat je genadeloos neergeschoten wordt. Doordat je als vliegende schietschijf weinig kunt doen om kogels te ontwijken en jij vaak als eerste belaagd wordt, kan de frustratie daardoor toenemen.

Je kunt ervoor kiezen om de game op een makkelijkere moeilijkheidsgraad te gooien, maar het voelt toch een beetje onredelijk. Daarbij is het overzicht soms ver te zoeken als je belaagd wordt door gigantische aantallen Rayonne troepen. Zeker in de latere missies zie je soms niet meer waar je allemaal vandaan geschoten wordt. Daarbij voelt de gunplay van Romer zelf niet heel erg impactvol. Als je op een vijand schiet, lijkt het hem weinig te doen en duurt het ook best wel lang voor de levensbalk leeg is geknald.

Tel daarbij op dat je magazijnen vaak juist erg klein zijn en je merkt wel dat zelf voor de aanval gaan vaak niet de beste keuze is. Niet per se omdat de game niet wil dat je dit doet, maar gewoonweg omdat jouw teammaten in verhouding veel sterker zijn. Een betere balans tussen beide was hier wel op zijn plaats geweest. Het zijn van die finetune-dingen die bij een nieuwe titel wel eens voorkomen en ook Disintegration heeft die kleine struikelpunten.

Het originele en frisse concept van de game is nog niet zo vaak uitgevoerd en daar hoort een stukje ontdekking bij. Toch zorgen bovenstaande punten er wel voor dat het plezier tijdens het spelen soms bij je wordt weggetrokken. In plaats van dat je zin hebt om een volgend level te spelen, ben je nu soms blijer dat een level erop zit en dat moet niet de intentie zijn.

Diezelfde punten zijn ook terug te vinden in de multiplayer die Disintegration te bieden heeft. Hier speel je in potjes van vijf-tegen-vijf in drie verschillende modi. Control laat je vechten over de controle van drie punten op de kaart, waarbij je meer punten scoort als je meerdere gebieden onder controle hebt. Collector is een soort Kill Confirmed uit de Call of Duty-games, waarbij je punten moet oppakken die worden gedropt door vijanden die je hebt neergeschoten. Wie als eerste het puntenaantal bereikt, wint.

Tot slot heb je de keuze uit Retrieval. Hier moet het ene team een aantal energiekernen stelen en veiligstellen, terwijl het andere team de dieven moet tegenhouden. Na een ronde worden de rollen omgedraaid en wie de meeste kernen in de snelste tijd wegbrengt, wint de game. De multiplayer van Disintegration vindt het wiel niet opnieuw uit, maar biedt een leuke verlengde van de gameplay die in de singleplayer is te ontdekken. Inclusief de eerdergenoemde struikelpunten.

Het grootste verschil is dat je in de multiplayer de keuze hebt uit een selectie met crews die allemaal een eigen uiterlijk én loadout hebben. Je zou kunnen zeggen dat V1 Interactive hier dus voor klassen heeft gekozen, net als een Medic of Engineer in de Battlefield-games. Elke crew is geschikt voor een specifiekere speelstijl en het goed combineren van crews met je teamgenoten is daarbij aan te raden. Al kun je nog steeds gewoon kiezen voor de wapens die jij het lekkerste vindt schieten.

Lang verhaal kort is Disintegration een prima game die nieuwe dingen uitprobeert en dat moet zeker geprezen worden in een wereld vol sequels. De combinatie van een first-person shooter en real-time strategy game werkt in grote lijnen goed en is super tof om mee te stoeien. Daarbij ziet de game er op grafisch vlak ook netjes uit, waardoor je ogen niet hoeven te klagen tijdens het spelen. Het zijn gewoon een paar fine details die momenteel nog niet helemaal goed zijn afgesteld.

De moeilijkheidsgraad schommelt enorm en doordat je soms zoveel vijanden op je dak krijgt, raak je meer dan een het overzicht kwijt. Daarbij voelen je eigen wapens soms meer als erwtenschieters dan als loodschietend geweld, zeker in de eerste paar levels. Met een beetje liefde en aandacht kunnen die punten gladgestreken worden en dat zou Disintegration écht een solide FPS/RTS-combo maken die fans van beide genres op hun wenken bedient.