Diablo 2 Resurrected Review - Dwangmatige remaster

Diablo 2 heeft nog steeds een warm plekje in ons hart. Nu, 21 jaar later, mogen we het afgefikte Tristram opnieuw bezoeken onder de bedwelmende klanken die de game zo kenmerken in Diablo 2 Resurrected.

Al meteen vanaf het eerste moment in Diablo 2 Resurrected is er herkenning. Vrijwel alles is gelijk gebleven aan de originele Diablo 2, maar dan met hedendaagse graphics. De vurige cijfers 'II' staren je aan en dagen je uit om de jacht op Diablo opnieuw op te pakken. Ook de diverse menus komen bekend voor, die zijn nog steeds wat archaïsch en niet altijd duidelijk waar ze voor zijn. Wat betekent bijvoorbeeld die Legacy Mode, waarbij je voor een resolutie van 640x480 of 800x600 kan kiezen? En hoe start je die Legacy mode eigenlijk? De antwoorden zijn wel te vinden, maar voor nieuwkomers kan het wat bevreemdend overkomen.

Wanneer je eenmaal het spel start zullen veel oudgedienden een kreet van herkenning uitslaan. 'Ja! Dat is hoe ik Diablo 2 in gedachten had!' Het grappige is, dat kan helemaal niet. Destijds was de monitor-standaard nog gewoon 3:4 verhouding , waar nu breedbeeld de norm is. Ook waren de PCs (Diablo 2 is nooit op console verschenen) van die tijd helemaal niet in staat om de beelden te produceren zoals Diablo 2 Resurrected die nu toont.

Dit is meteen het belangrijkste wat deze Resurrected voor elkaar gekregen heeft: Diablo 2 is opnieuw leven ingeblazen, maar dan precies zoals je dat nu voor ogen zou houden. Voor wie overtuigd wil worden van de enorme grafische vooruitgang die gemaakt is, is die Legacy mode aanwezig. Met een enkele druk op de knop schakel je tussen Legacy en native. Dat betekent dus dat je geen pauzeknop in hoeft drukken of een schakel-moment ziet. Nee, je schakelt direct over, op welk moment dan ook, zelfs tijdens het casten van een spreuk of middenin een bossbattle.

Het schakelen naar die Legacy mode is niet alleen een leuke toevoeging voor ons oudjes, die het geweldig vinden om onszelf te kastijden met de pixelbrij die Diablo 2 eigenlijk was, het toont ook feilloos aan hoe weinig Resurrected afwijkt van het origineel. Op de achtergrond draait die oude versie dus continu mee! Het verbaasd dan ook ineens niemand meer dat je je twintig jaar oude savegames gewoon nog kan gebruiken en meteen door kan spelen. Eigenlijk is Diablo 2 Resurrected gewoon de oude Diablo 2 met een flinke skin erover.

Dat is zowel goed als slecht nieuws. Het goede nieuws is dat hiermee het oude, vertrouwde Diablo 2-gevoel meteen terug is en je meteen weer in de flow zit. Je kiest je karakter of maakt een nieuwe aan en begint opnieuw je avontuur. Er is alleen ook slecht nieuws. Diablo 2 is inmiddels ruim twintig jaar oud en het genre heeft niet bepaald stil gestaan, niet in de laatste plaats doordat Diablo 3 in de tussentijd is verschenen.

Een flink aantal verbeteringen die Diablo 3 wel kent, heeft men niet durven doorvoeren in Resurrected en dat is heel jammer. Zo heeft men wel iets durven aanpassen aan het delen van je stash tussen verschillende karakters, maar is die stash per persoon nog steeds veel te klein. Daar waar Diablo 3 al je potions netjes apart bewaart, blijven die in Resurrected gewoon in je stash zitten en de zaak blokkeren. Juist bij een loot-gedreven game als Diablo, waarbij je ook niet even eenvoudig kan zien welke drops er allemaal verspreid op de grond liggen, is dat een groot punt van irritatie.

Het heen en weer slepen van loot in je uitvalsbasis om het vervolgens bij de lokale shop te verkopen ben je ook al snel beu. Daar had best een quality-of-life aanpassing doorgevoerd kunnen worden zonder de gameplay echt te schaden. Ook de 'fatigue' meter had wat ons betreft uitgefaseerd mogen worden. Een game die je nog steeds dwingt te gaan lopen omdat je moe bent, dat kan echt niet meer.

Een ander punt is het Souldborne-achtige achterlaten van je lichaam met al je loot en geld, mocht je het loodje leggen. Je moet dan zonder je wapens of bepansering proberen je lijk weer te bereiken, wat op dat moment hondsmoeilijk kan zijn als je net tegenover een flinke (mini-)boss stond. Diablo 3 heeft daar met een reden afscheid van genomen.

Ook mist Diablo 2 Resurrected op het moment van testen nog een significant onderdeel: de ladders. De online ervaring was nog grotendeels afwezig, hoewel we al wel online karakters aan konden maken. Samenspelen was nog niet mogelijk, maar dat zou op een later moment nog toegevoegd worden. Wij hebben dat in deze review dan ook niet meegenomen en de game als een singleplayer game beoordeeld.

Nu lijkt het alsof Diablo 2 Resurrected een vreselijke game is en dat is natuurlijk niet zo. De game is verouderd en mist een aantal moderne snufjes, maar de basisgame is nog steeds ijzersterk. Het is niet voor niets dat de originele game op sites als GOG nog steeds te koop is en actief gespeeld wordt door veel spelers. Deze remastered versie brengt die oude gameplay op overtuigende wijze naar het hedendaagse. De graphics zijn top en het is bijzonder om te zien hoe de Legacy pixelbrij naar hedendaagse figuren gebracht is, precies zoals die zich in onze gedachten ontwikkeld heeft. Die graphics op een verouderde engine draaien eist alleen wel zijn tol. De gameplay verloopt behoorlijk soepel, maar als je aan het rennen bent zie je regelmatig smearing, vooral als je grotten aan het onderzoeken bent.

Deze remaster is overduidelijk met veel liefde voor het origineel gemaakt en is bij uitstek bedoeld voor de hardcore fans die hun nostalgie werkelijkheid willen zien worden. Voor wie zich voor het eerst aan de Diablo serie wil wagen is Diablo 3 waarschijnlijk een beter startpunt. Als Diablo 2 Resurrected één ding voor elkaar gekregen heeft, is het wel dat we nu nóg meer verlangen naar de langverwachte Diablo 4.