Devil May Cry 5 Review - Demonen terug de hel in schoppen in stijl

Tien jaar nadat we ze onder de knoppen kregen in Devil May Cry 4 zijn Dante en Nero terug en ze hebben een kennis meegenomen. In deze Devil May Cry 5 review mogen de nodige demonen weer de onderwereld in geschopt worden! Maar al dit hack 'n slash geweld hebben we al een paar keer gehad, toch?

Nadat Dante en Nero in Devil May Cry 4 korte metten gemaakt hebben met The Order of the Sword keerde de rust jarenlang terug in Red Grave City. Tot voor kort dan, want ineens barstte de grond open waarna een enorme demonische boom het stadsbeeld veranderde. De meeste inwoners zijn door de boomwortels van hun bloed ontdaan en staan als rotte standbeelden midden op straat, terwijl de meest verschrikkelijke wezens de rest opjagen en in stukken scheuren. Voor Nero en zijn nieuwe partner Nico is het tijd om op pad te gaan, want er zijn duidelijk duivels die klappen moeten krijgen.

Nero heeft niet alleen problemen met de demonen omdat ze Red Grave City terroriseren. Hij is op een missie. Om te beginnen is hij op zoek naar degene die hem jaren geleden van zijn arm beroofde, maar hij is ook op zoek naar Dante die inmiddels in het hol van de leeuw aan het knokken is. Dante kreeg namelijk een opdracht binnen van een mysterieuze opdrachtgever genaamd V. Deze man had een bijzondere missie voor Dante.

Eentje waarvan Dante maandenlang zijn huur zou kunnen betalen én persoonlijk nog wat voldoening zou krijgen als kers op de taart. Maar wanneer Nero bij het gevecht aankomt lijkt het erop dat Dante zijn meerdere gevonden heeft. Wat volgt is het avontuur dat je zal kennen als Devil May Cry 5, waarin je minstens zes uur als vanouds hordes aan demonen terug mag sturen naar het donkere hol waar ze vandaan komen.

Het gevoel dat Devil May Cry 5 je geeft kan ook het beste omschreven worden met deze woorden. Wat je namelijk doet is nagenoeg exact hetzelfde als in Devil May Cry 4 (en de delen ervoor): het massaal over de top in elkaar rammen van demonen, ondersteund door een bombastische soundtrack bestaand uit drum and bass en metal muziek.

Ieder gevecht wordt beoordeeld met een rang die op kan lopen tot Smokin’ Sexy Style en naast punten levert dit je de felbegeerde Red Orbs op waarmee je aanvallen vrij kunt spelen. Dit is natuurlijk de formule van de franchise, maar Capcom heeft op dit gebied nergens een nieuw gevoel weten te implementeren. Althans niet wanneer je met Nero of Dante speelt.

Beide karakters hebben ongeveer dezelfde basisbewegingen dan ze voorheen al hadden. Nero kan met zijn arm vijanden naar zich toe trekken om ze vervolgens met de Red Queen, zijn zwaard, of zijn revolver de Blue Rose af te maken. Dante kan op zijn beurt met wat meer wapens aan de slag, namelijk zijn pistolen Ebony & Ivory, zijn zwaard Rebellion en zijn shotgun. Het voelt allemaal ontzettend bekend aan.

De echte vernieuwing zit bij Devil May Cry 5 in de mysterieuze nieuwe kennis van de heren: V. Wie deze man is, is volstrekt onbekend, maar hij is in ieder geval iemand met enorm sterke demonische krachten. Dat blijkt wel uit zijn huisdieren die al het vuile werk voor hem opknappen. V kan een vogel en een panter oproepen die vijanden respectievelijk beschieten en te lijf gaan. Dit alles, terwijl V zelf een poëzieboek aan het lezen is en hij vijanden her en der met zijn wandelstok de genadeklap uitdeelt.

Dit laatste is nodig, want zijn huisdieren kunnen vijanden niet zelf doodmaken. V kan daarnaast een enorm wezen genaamd Nightmare oproepen die op zijn beurt wél vijanden kan afslachten en dat in een behoorlijk rap tempo doet. Nightmare is vergelijkbaar met de Devil Trigger aanvallen van Dante, waarbij hij in een demonische variant van zichzelf verandert.

V is een toffe nieuwe toevoeging aan de franchise, maar jammer genoeg speel je niet zo heel veel met deze mysterieuze man. Telkens wisselt Devil May Cry 5 af met wie er gespeeld wordt. De ene keer is het Dante, dan weer Nero en dan weer V. In sommige van de 21 missies krijg je de keuze met wie je het level doorloopt en dat is meteen het multiplayer gedeelte van de game dat Capcom het Cameo-systeem noemt. De andere karakters worden hierbij gespeeld door ‘ghosts’ van andere spelers die ergens op de achtergrond van jouw level opduiken. Samen spelen zit er jammer genoeg niet in.

Ergens is dit wel een gemis, want juist een volwaardige co-op modus had Devil May Cry 5 namelijk echt als nieuw kunnen laten aanvoelen. Capcom heeft er in die plaats voor gekozen om de co-op modus anders in elkaar te steken en de vernieuwing in de vorm van V én een nieuw arsenaal aan wapens terug te laten komen.

Voor Dante is dat in het begin onder andere de Balrog, waarmee hij razendsnel mêleecombo’s kan uitvoeren met zowel handen als voeten. Voor Nero zijn dat de door Nico gemaakte armprotheses die voor verschillende effecten zorgen tijdens het vechten. Gaandeweg je verder in de game komt, speel je met zowel Dante als Nero nieuwe wapens vrij om vijanden op andere manieren een paar flinke tikken toe te bedelen.

Ondanks dat dit behoorlijk wat nieuwe wapens zijn, merk je tijdens het vechten weinig van deze vernieuwing in de game. Later in de game komt Nico met wat nieuwe armprotheses voor Nero die meer verschil maken, zoals een raket waarop Nero zelf rond kan vliegen en een arm die een dikke laserstraal af kan vuren. De verschillende armen zijn krachtig, maar ook fragiel. Ze gaan regelmatig stuk en als je door je voorraad heen bent, loopt je weer met één arm rond. Gelukkig zijn ze ook overal in de levels te vinden.

Voor Dante speel je later in de game onder andere een behoorlijk interessant nieuw wapen vrij, namelijk een in tweeën gebroken motor die als cirkelzaag fungeert. Deze is log, maar zorgt telkens weer voor een glimlach op je gezicht wanneer je een vijand in stukjes zaagt. De nieuwe wapens zijn erg tof en zorgen voor wat afwisseling tijdens het in elkaar slaan van vijandelijk gespuis.

Hoewel Devil May Cry 5 op het gebied van kont schoppen grotendeels meer als het oude liedje aanvoelt, is dit wel ontzettend tof om te doen. Het in elkaar slaan van de verschillende vijanden die de game biedt op een zo tof mogelijke manier (en als het kan met meerdere wapens in één enorme combo) is verslavend lekker en maakt Devil May Cry 5 tot een vermakelijke game.

Daarbij ziet de actie in de game er verdraaid goed uit. DMC 5 is gemaakt in de RE Engine (waar ook de Resident Evil 2:Remake op draait), ondersteunt 4K resolutie met een stabiele 60 frames per seconde en dat is te zien. Devil May Cry 5 had geen betere engine kunnen krijgen, want de game ziet er wat betreft animaties en resolutie fenomenaal uit, zowel tijdens de filmpjes als tijdens het spelen zelf.

Helaas is niet alles dat blinkt aan de grafische kant van Devil May Cry 5 goud. Je doorloopt namelijk wel 21 missies, maar de omgevingen die je daarbij aandoet zijn niet echt afwisselend. Elk level is anders vormgegeven, maar je wandelt steeds ofwel door een verwoeste stad ofwel in de krochten van de demonische boom. Ieder van de levels is bovendien behoorlijk lineair, zoals we gewend zijn uit de franchise, en begeleidt je van A naar B zonder je vrijheid te geven om van het gebaande pad af te wijken.

Dit is absoluut geen kwelling en hoort nou eenmaal bij de franchise, maar het draagt bij aan het gevoel dat je een bekend riedeltje aan het doorlopen bent. Een (semi)-open wereld zoals Sony ons in de meest recente God of War gaf, had hier niet misstaan. Daarnaast moet gezegd worden dat de levels waarbij je in de demonische omgevingen rond rent er nog het beste uit zien. De verwoeste straten van Red Grave City voelen een beetje gedateerd aan en passen niet helemaal bij de rest van de game.

Zeker als je kijkt naar de vormgeving van de karakters. Deze zien er namelijk van top tot teen geweldig uit. Dante verschijnt als vanouds met zijn grijze lokken en ongeschoren kin ten tonele. De Dante uit de reboot van Ninja Theory heeft Capcom verstandig genoeg even links laten liggen voor dit deel. Nero heeft in de tussentijd wel een nieuwe look gekregen en loopt vastberaden rond met een korte coupe die hem absoluut niet misstaat. Toch moet gezegd worden dat hij met dit kapsel wat weg heeft van die Dante uit DMC: Devil May Cry.

Devil May Cry 5 is de langverwachte nieuwe titel in de serie, maar het levert jammer genoeg niet hetgeen op waar fans al die tijd op hebben zitten wachten. De game kent een gelikt nieuw jasje, al ogen veel levels een beetje hetzelfde. Datzelfde geldt voor de gevechten en de wapens op zich die wel wát vernieuwing brengen, maar je nergens enthousiast maken omdat het revolutionair voor de serie is.

Dit hadden V en het Cameo-systeem wel kunnen zijn, maar met de mysterieuze man speel je slechts een portie van de game en echt coöperatief samen spelen zit er niet in. Devil May Cry 5 is een tof nieuw hoofdstuk in de franchise en absoluut een goed geoliede hack 'n slash game, maar het ontbreekt de game aan een frisse wind.