Devil May Cry 4 Review

Het zal niemand ontgaan zijn dat met de overgang van Devil May Cry 4 naar de huidige consoles, Capcom ervoor gekozen heeft om een nieuw personage te introduceren. Zijn naam is Nero, is deze verandering tekenend voor DMC4?

Zodra je DMC4 opstart, valt meteen één ding op: Capcom heeft gehoor gegeven aan het commentaar van de fans dat het vorige deel te moeilijk zou zijn. Daarom kun je al voordat je de game begint, kiezen voor de optie Human: een speelbare DMC 4-versie voor nieuwelingen. Daarnaast kun je kiezen voor een de mogelijkheid Devil Hunter, deze is bedoeld voor de gamers die al bekend zijn met deze succesvolle actieserie. Hoe succesvol is DMC 4?

Actie
DMC 4 is een sfeervolle actiegame en dat wordt meteen duidelijk gemaakt tijdens je eerste missie. Nero is onderweg naar de kerk waar hij een bijeenkomst, zal bijwonen van The Sacred Order. Op zijn weg daarnaar toe maakt hij een aantal demonen een kopje kleiner. Eenmaal in de kerk zakt hij nonchalant weg in een stoel en luistert naar de opera performance die verzorgd wordt door zijn vriendin. Deze saaiheid wordt al snel verstoord wanneer Dante daar binnen komt , de leider van The Sacred Order bedreigt en het bloed al snel in het rond vliegt. De toon is hiermee gezet voor de rest van de game en de ontwikkeling van het verhaal met de daarmee gepaarde duistere zaakjes is best aardig.

Nero
Je kruipt in eerste instantie in de huid van het nieuwe personage Nero. Andere nieuwe personages zijn Kyrie, Credo, Gloria en Agnus. De eerste missie is meteen een soort van tutorial, waardoor je direct de moves van Nero leert kennen. Hoewel hij qua uiterlijke verschijning veel weg heeft van Dante, is het vechten met hem een ander verhaal, overigens wel een aangename. Nero beschikt over een speciaal soort arm: de Devil Bringer. Dit is een soort van magische grijparm waarmee je objecten maar nog belangrijk: vijanden naar je toe trekt. Dit is een erg efficiënte manier van vechten. Daarnaast kun je vechten met je Blue Rose revolver (guns) of je Red Queen Sword (zwaard). Vanaf een bepaalde missie kun je je zwaard gebruiken om aanvallen in meerdere gradaties te versterken, dankzij een soort gashendel.

De gameplay speelt heerlijk dankzij deze diverse vechttechnieken en de bedoeling is zoveel mogelijke brute combo’s maken. Daar word je voor beloond zodat je later je personage weer kunt upgraden, bijvoorbeeld door het bereik van je Devil Bringer te verlengen. Wat betreft het upgradesysteem is het fijn dat je gekozen upgrades weer ongedaan kunt maken op diverse momenten in een missie, zodat je die bestede punten opnieuw in kunt zetten voor andere skills. Aan het einde van elke missie krijg je een eindbeoordeling over hoe je de missie hebt uitgevoerd. Je wordt beoordeeld met een cijfer van D tot A of S,SS,SSS als je echt heel goed bent. Dit wordt dus bepaald door het vechten (je Style Points) maar ook je gebruikte items, het aantal Red Orbs die je gevonden hebt en hoe lang je over een misse hebt gedaan.

Dante
Afhankelijk of je in het begin de Human of Devil Hunter optie hebt gekozen bestaat het spel uit 13 of 20 missies. Hoewel je het grootste gedeelte van de game speelt met Nero, zul je ergens halverwege zeven missies uitvoeren met Dante. En hij keert terug zoals we hem eigenlijk allemaal kennen uit deel drie van de serie. Je kunt switchen tussen Trickster, Roal Guard, Gunslinger en Swordmaster. Zijn besturing werkt, net zoals bij Nero, vlekkeloos en de gameplay staat dan ook als een huis.

Waar het bij veel slechte games zo is dat je wel in de lucht kunt springen maar dan geen aanvallen meer kunt uitvoeren, is dit allemaal nauw samenverheven in DMC 4. Je voelt je bijvoorbeeld een ware keizer door met Nero te springen in de lucht, een vijand naar je toe te trekken en deze neer te meppen met je zwaard: woaaaaa, maak je borst maar nat! Een nadeel aan de game is wel dat je met Dante aan het backtracken bent en de omgevingen waar je met Nero bent geweest doodleuk nog een bewandelt, alleen in tegengestelde volgorde. Was de inspiratie van de makers op?

Demonen maar ook puzzels
Met Nero en Dante bestrijd je allerlei demomen die allemaal om een andere aanvalstechniek vragen. Overigens is het vechten net zo moeilijk of makkelijk als je zelf wilt, want er is een optie in het spel om alles op Automatic Mode te zetten wat inhoudt dat je wreed uitziende combo’s op je scherm zult zien door enkel een beetje te button mashen. Als je dit niet wilt en zelf alles onder de knie wilt krijgen, schakel je deze optie als vanzelfsprekend uit. Niet alleen heb je te maken met demonen, ook met regelmaat zul je je skills ten tonele mogen voeren als een eindbaas op je pad komt. Deze zijn stuk voor stuk anders, en mede omdat dit niet na elke missies stadaard gebeurt, zorgt het voor variëteit. Sowieso zorgt DMC 4 voor diversiteit, gezien je naast vechten, ook met regelmaat een puzzel moet oplossen. Daarbij moet wel gezegd worden dat de actie voorop staat en de puzzels niet een hoog denkwerk zullen opeisen. Toch is het een verfrissing om eens tussendoor wat anders te mogen doen.

Zorg besteed aan het grafische aspect
Het vechten en het oplossen van puzzels zul je doen op diverse locaties, denk aan een kerk, kasteel, dichtbevolkt bos, rotsvlakken en een laboratorium. Grafisch ziet DMC 4 er indrukwekkend uit. Wellicht is niet het onderste uit de kan gehaald, hadden diverse gebouwen beter gedetailleerd gekund, hadden bepaalde locaties wat dynamischer mogen zijn etc. Toch kun je niet zeggen dat de makers geen zorg hebben besteed aan de grafische kant van dit spel. Het kleurgebruik is sfeervol, veelal wordt er gebruik gemaakt van paarse tinten waarbij DMC 4 niet een duistere actiegame is geworden. Dante en Nero maar ook andere personages kennen hun unieke gelaatstrekken en zijn mooi aangekleed. En op sommige momenten wordt het wel degelijk sfeervol, neem bijvoorbeeld het moment dat ik dacht een sneeuwstorm in mijn woonkamer te zullen zien opdat ik zo in de game werd gezogen. Want neem van mij aan: DMC 4 is verslavend en zuigt je op.

Geluid
De tussenfilmpjes zijn mooi en ook met het geluid is niets mis. Sommige mensen vinden de muziekkeuze tijdens de intense gevechten verkeerd, maar hebben deze mensen wel goed nagedacht? Ja, het is eentonig, maar dit is een bewuste keuze geweest van de makers, op die manier weet je precies wanneer je met je voeten vijandige bodem betreedt en je hard aan de bak moet om te overleven. Want naast deze gevechten wordt er andere muziekkeuze gebruikt en dus is het divers en zorgvuldig gekozen. Overigens is er ook niets mis met de voice overs, die sluiten naadloos aan bij de personages en vormen een harmonieus geheel tijdens de cinematografische beeldfragmenten.

Puntjes op de i ontbreken
Toch heb je soms het idee dat de overstap naar de huidige consoles niet helemaal goed is gedaan en we nog te maken hebben met een PS2-titel. Het menu van de game is te simpel voor woorden, je plattegrond die je tijdens het spelen kunt raadplegen voegt praktisch niets toe omdat het te eenvoudig is, je hebt geen save points (je moet zelfs handmatig saven!) en zo zijn er nog wat slordigheden te noemen. De grootste irritatie, hoewel dat woord hier zwaar overdreven wordt gebruikt, is misschien wel het camera standpunt. Deze werkt niet altijd lekker mee en kun je niet altijd handmatig besturen. Soms loop je hierdoor fout, maar over het algemeen blijft het frustratiegehalte van minimaal niveau. Daarvoor lopen de positieve punten toch wel aan kop.

Stop de duivel maar in je console
DMC 4 is verslavend en het is een spel om puur van te genieten, ook al laat het hier een daar een steekje vallen. Met een nieuw personage, Nero, biedt DMC 4 heel wat uurtjes vermaak en is er een goede balans tussen het vechten en het oplossen van puzzels. Dante en Nero hebben diverse manieren om te vechten, de besturing is fijn en daarmee is de gameplay gewoon dik voor elkaar. DMC 4 is juist geen titel om van te huilen, maar puur één om van te genieten: dus ren naar de winkel en stop die duivelse game als de bliksem in je console.