Detroit Review - Laat je snakken naar adem

Het leven in de Verenigde Staten is aan het eind van de jaren '60 van de vorige eeuw geen pretje. Zo zal blijken uit deze Detroit review. Het is een tijd waarin veel bloed vergoten wordt en gekleurde mensen vechten met blanken en vice versa. Wie kun je vertrouwen?

Detroit opent als een soort documentaire met een klein lesje over migratie. Eerst leefden mensen op het platteland. Toen verhuisden ze naar de stad. Tenminste, dat gold voor blanke mensen die in Amerika bestemd waren voor een beter leven. Want donkere mensen kennen van oorsprong een slavenbestaan; zij die bestemd waren om de blanken te dienen. Wat een bullshit. Maar helaas, zo ging het vroeger.

Het zit in de mens om op zoek te gaan naar geluk, dus ook de gekleurde mensen gingen op een gegeven moment migreren. Er was alleen één nadeel: zij werden door blanken nog altijd niet als gelijken beschouwd. En ondanks dat er een flink gat qua jaren is tussen de slavenhandel in Amerika en de jaren '60 van de vorige eeuw, is het woordje racisme er een van alle tijden.

De kracht van Detroit zit hem dan ook vooral in het gegeven dat de film gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Dat maakt dat je al bij de eerste seconden begint met een knoop in je buik en op het einde zal dat een hele baksteen worden. Want reken maar dat regisseur Kathryn Bigelow je een zeer hard drama voorschotelt. Eerder wist ze kijkers al te boeien en na te laten denken in de klappers The Hurt Locker en Zero Dark Thirty.

Detroit zoomt in op de gebeurtenissen die plaatsvonden in 1967 in het Algiershotel. Voor die tijd zien we rellen tussen gekleurde mensen en de blanke politie. We zien een groepje lol met elkaar maken. Er wordt muziek opgezet, er zijn een paar blanke dames die verleid worden en het is vooral een leuke avond op een kamer. De jongeren maken grappen met elkaar en haken daarbij in op de actualiteit. Want de één schiet de ander neer met een speelgoedpistool... Met dit zelfde neppistool gaan besluiten de jongeren in een quasi-grappige bui op politiemensen te gaan schieten buiten en kort daarna slaat het noodlot toe.

In rap tempo volgen de gebeurtenissen elkaar op: de politie doet een inval in het hotel. Want ze hebben schoten gehoord en er is notabene een politieagent vermoord. Maar in hemelsnaam, door wie? Want de kijker heeft alleen nog maar een neppistool gezien. Het maakt de blanke politieagenten niets uit. Zij zijn overduidelijk racistisch én op zoek naar een zwart schaap om te straffen. Dat daarbij non-stop bedreigd wordt en één van de mensen binnen no time vermoord wordt, schijnt dan ook niet uit te maken.

Als kijker zit je met open mond naar je tv te staren, want hoe kan een mens zó onbeschaafd zijn? Alsof je kijkt naar wilde apen, zonder verantwoordelijkheidsgevoel en zonder respect. Het is onvoorstelbaar. Alle scènes worden geloofwaardig opgevoerd, wat knap werk is van Will Poulter die in de huid kruipt van agent Krauss. Menig kijker zal Poulter kennen als het sulletje in de hilarische komedie We’re the Millers. In Detroit valt er weinig te lachen en kun je hem wel wurgen. Want wat een slecht persoon speelt hij.

Niet alleen is hij racistisch en oneerlijk, ook stookt hij de andere politieagenten op om de kleurlingen angst aan te jagen. Zo moeten ze allemaal met hun gezicht naar de muur staan en worden ze gedwongen te bidden. De dreiging is duidelijk: niet bidden betekent dat er koppen gaan rollen. Aan de andere kant worden meerdere goede rollen vervuld door bijvoorbeeld Jacob Latimore en Algee Smith. De hele cast zorgt ervoor dat je elke scène gelooft.

En dat zorgt ervoor dat het geheel rauw op je dak valt. Want wat eerst nog redelijk onschuldig begon, wordt opeens een dodemansrit vol enge gevolgen. De situatie loopt flink uit de hand. Het enige wat jammer is, is hoe afgeraffeld het einde wordt gepresenteerd. Ergens is Bigelow de weg kwijt. Enigszins begrijpelijk, omdat het lastig is die intense drama continu vast te houden.

Maar anderzijds voelt het einde slap. De setting verandert opeens van een hotel naar politiebureau naar rechtszaal. Vooral dat laatste gedeelte voelt niet authentiek aan. Daarin volgt de uitspraak of de politieagenten schuldig worden bevonden, maar het is een dodelijk saai stuk wat niet past bij de rest van de film.

Toch is de rest van de film zo goed dat elke kijker wel getroffen wordt door het rauwe verhaal. Want hoe heeft dit kunnen gebeuren? Detroit is een pijnlijk goed drama geworden. 143 minuten is alleen wel een lange zit en het einde was niet nodig geweest in deze hoedanigheid. Maar het begin en het hele middenstuk zijn van hoge kwaliteit waarbij elke acteur een duit in het zakje ‘geloofwaardigheid’ heeft gedaan.