Detroit Become Human Review - Een blockbuster in gameformaat!

Robots hebben een steeds prominentere rol in ons leven. Ze stofzuigen, maaien ons gras en worden al gepest door Google. Maar wat als ze hun eigen willetje krijgen? De Terminator films en i-Robot lieten al zien hoe dit kan uitpakken, maar de nieuwe Quantic Dream game laat je zelf een dergelijk scenario ‘regisseren’. In deze Detroit Become Human review lees je er alles over.

Het is 2038 en de stad Detroit gebruikt intussen al een tijdje androïden. Ze worden ingezet als gadgets om de meeste klotebaantjes voor mensen op te knappen. De robots doen de boodschappen, koken, maken het huis schoon en dienen zelfs als ‘plezierpoppen'. De mens wordt hierdoor in alle gemakken voorzien, maar behandelt de robots als grofvuil.

De robots worden respectloos behandeld en zijn min of meer een soort slaven van de mens. Mishandeling door de eigenaren is aan de orde van de dag om nog maar niet te spreken wat er op straat allemaal gebeurt. Het is gewoon wachten op het moment dat het een keer gruwelijk mis gaat. En dat gebeurt natuurlijk.

Spelers kruipen in Detroit: Become Human in de plastic huid van drie androïden, Connor, Markus en Kara. Alle drie hebben ze een andere achtergrond. Kara is een huishoudster, Markus een verzorger en Connor is een agent. Maar hun verhalen zullen al snel met elkaar verwikkeld raken in een zwaar beladen geheel.

Detroit: Become Human behandelt namelijk niet zomaar even een fictieve toekomst vol androïden, maar hanteert hierbij actuele onderwerpen uit de echte wereld. Ongelijkheid en discriminatie zijn bijvoorbeeld aan de orde van de dag en daar speelt deze game erg goed op in. Daarnaast snijdt Quantic Dream nog meer onderwerpen aan die behoorlijk zwaar wegen en de game valt daarmee met de deur in huis.

Eerder al maakte Quantic Dream grote titels zoals Beyond Two Souls en Heavy Rain, beide titels waarin keuzes centraal staan en zware onderwerpen besproken worden. En telkens doorliep je in deze games een verhaal dat jou aan het roer stelt van diverse situaties die zich voordoen. Jij moet de situatie tot een einde brengen.

Wat voor einde, dat is dus aan jou. Want zoals in Heavy Rain en Beyond: Two Souls, krijg je tijdens de 10 uur die de game je minimaal bezig houdt (dit is erg afhankelijk van je keuzes), namelijk talloze keuzes voorgeschoteld. De ene keuze is makkelijker dan de andere. Zo krijg je de vraag tijdens een achtervolging of je een snelle route neemt met wat risico of de langzamere en veiligere route.

Deze keuze is redelijk makkelijk, maar wanneer je dan ineens de vraag krijg om iemand te vertrouwen die je net nog genaaid heeft, wordt het wat lastiger kiezen. Meestal heb je een seconde of tien om een dergelijke keuze te maken, maar soms moet je dit in een split-second bepalen. En telkens is het de vraag, wat doe je? Ga je voor de vredige aanpak of voor geweld?

Niks is fout, alles is goed, want het is tenslotte jouw interactieve verhaal. Maar bepaalde keuzes hebben wel flinke gevolgen. Sommige keuzes maken dit verhaal langer of juist korter en dat is een enorm sterk punt van Detroit. Je moet de game namelijk minimaal drie keer uitspelen wil je alles gezien kunnen hebben. En dat is iets wat je zeker wil, gezien de zware lading van het verhaal in Detroit: Become Human bijzonder interessant neergezet wordt.

Quantic Dream heeft dit soort games altijd erg sterk neer weten te zetten en ook dit keer is dat weer het geval. Maar soms merk je niet de impact van een keuze die gevolgen zou moeten hebben. Vooral tijdens de gesprekken die je voert in de game heb je af en toe het gevoel dat het niet veel uitmaakt, iets dat tijdens een tweede speelsessie nog duidelijke naar voren komt. Natuurlijk is het zo dat niemand je mag wanneer je een constant hufter bent die iedereen beledigt en dan zijn de gevolgen ook duidelijk.

Maar als je je redelijk gedraagt en bij soms een andere richting kiest, komt dit niet altijd goed uit de verf. Zo kun je er op een gegeven moment voor kiezen om kalm, reëel, hoopvol of juist pessimistisch te reageren. De toon van de reactie die volgt is dan soms bij enkele keuzes niet verschillend genoeg voor je gevoel. Het is een heel klein gemist puntje op de ‘i’, maar Detroit kent ook wat grotere missers.

Het verhaal dat je doorloopt in Detroit heeft bijvoorbeeld een redelijk vaste structuur. Er zijn in totaal 32 hoofdstukken als je alles 'goed' doet, maar zodra je afwijkende keuzes maakt kan het zomaar zijn dat je wat hoofdstukken overslaat en dus elementen mist. Hoewel dit helemaal niet erg hoeft te zijn, mis je hierdoor ook sommige links die het verhaal juist zo sterk maken. En daardoor worden gebeurtenissen soms onlogisch.

Daarbij is het zo dat je een stukje vrijheid mist in de hoofdstukken zelf. Je kunt wel vrij rondlopen in de levels, maar telkens ben je aan een bepaalde ruimte gekluisterd. De opzet van de game en zijn 'vaste' verhaalstructuur lenen zich hier niet voor, maar in deze tijd was juist dit een enorm pluspunt geweest dat nu eerder als een minpunt gezien kan worden.

De game voelt nu meer als een interactieve film aan dan een game, waarbij jij aan het roer staat. Ook dat hoeft niet erg te zijn als de kwaliteit hiervan dan consistent is. Helaas zijn er een paar missers te bespeuren.

Want de game begint ijzersterk begint qua verhaal en zet zelfs nog een stijgende lijn in. Je wordt het verhaal ingezogen en, indien je het weet, bemerk je ook talloze verwijzingen naar kunst (bijvoorbeeld de Schepping van Adam van Michelangelo) en films op je avontuur.

Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Want de kwaliteit schommelt een beetje in Detroit. Overgangen van scènes lopen niet altijd even vloeiend en dat voelt gek, juist omdat dit een game is en geen film. En dan kakt ongeveer halverwege het verhaal ook de kwaliteit even in. Er volgt een enorm teleurstellend hoofdstuk in de game dat de plank compleet mis slaat. Dit stuk zou bijzonder spannend en zelfs angstaanjagend moeten zijn, maar is dat allerminst.

Het is zelfs een beetje slap en afgeraffeld. Je kunt bijvoorbeeld niet de ruimte scannen, iets wat gedurende de rest van de game wel kan. Het is jammer dat de game hier even wat kwakkelt qua kwaliteit. Daarna herpakt Detroit zich na dit hoofdstuk weer om uit eindelijk toch weer op fenomenaal niveau te eindigen.

Gelukkig is Detroit op een ander gebied wel heel consistent. Toen in 2013 de tech demo ‘Kara’ uitkwam, vielen onze monden al open van verbazing en hoopten we al op een game met deze grafische kwaliteit. Quantic Dream heeft dat gehoord en levert! Tijdens de eerste missie merk je al dat Detroit: Become Human grafisch van hoogstaande kwaliteit is, maar later in de game levert de game hier nergens op in.

De game is geheel in 4K gemaakt en in een dergelijke resolutie en in het verhalende genre is het des te belangrijker dat alles tot in het diepste detail is afgewerkt. En dat is de game. De personages die op hun acteurs lijken, zien er geloofwaardig uit. Jesse Williams (Cabin in the Woods, Grey’s Anatomy) is bijvoorbeeld in de huid van Markus gekropen en Valorie Curry (Blair Witch, the Following) vertolkt Kara.

Zo kent de game nog veel meer bekende gezichten die waarheidsgetrouw de game in getoverd zijn. En bij elk karakter kun je de haren en poriën tellen en de rimpels bijna aanraken. Hier zitten behoorlijk wat Mocap uren in! Eerlijkheidshalve moet er wel gezegd worden dat er met het thema androïden wel wat afkortingen genomen zijn in sommige bewegingen (vooral Connor lijkt wat stijfjes als hij loopt), maar dit hoort echt bij de game.

De enige die wat ongeloofwaardig beweegt is een hond die in de game voorbij komt. Maar de hoogstaande kwaliteit van Detroit gaat verder dan alleen een mooi smoeltje. Zo is de belichting geweldig uitgewerkt en is het stemacteerwerk in de game fenomenaal. Je hebt telkens het gevoel dat de stem bij de persoon past die het zegt doordat de lip sync nagenoeg perfect is.

En ook als je kijkt naar de besturing van Detroit, kun je bijna niet anders dan complimenten geven. De besturing is over het algemeen erg toegankelijk en voelt logisch aan. Lopen met de linker knuppeltje, rondkijken met het rechter knuppeltje. Maar zodra je interactie zoekt met objecten komt het bekende Heavy Rain element weer naar voren.

Door met je rechter knuppeltje een beweging uit te voeren maak je bijvoorbeeld deuren open of pak je iets beet. Deze bewegingen moet je iets sneller doen, want anders beweeg je de camera en dat is minder handig. Al heb je hier tijdens het spelen absoluut geen last van. Wel moet er hier gezegd worden dat deze elementen rechtstreeks uit de oudere Quantic Dream titels komen en dus nagenoeg geen vernieuwing bieden.

Zodra de actie in Detroit losbreekt komen er quick time events voorbij, zoals ook Beyond: Two Souls deze kende. Meestal volstaat een druk op een bepaalde knop, die duidelijk in beeld komt, dan, maar soms moet je even opletten. Er moet dan als een malle op een knop geramd worden of de game vraagt een toetsencombinatie van je. Hier wordt Detroit wat wellicht uitdagender voor de onervaren speler, maar het wordt nooit echt lastig.

Quantic Dream slaat met deze game nagenoeg elke spijker op zijn kop: een erg sterk verhaal dat je direct pakt en niet meer los laat, geweldige graphics en een fantastische gameplay. Maar toch zitten er ook wat missers in deze titel van David Cage. Zo zijn niet alle keuzes en gevolgen even logisch en kakt de kwaliteit van het verhaal halverwege even wat in.

Maar desondanks is deze PlayStation 4 exclusieve game een absolute must have in je collectie. Zorg alleen wel voor een glaasje drinken als je gaat spelen. Want zeker als je een 4K tv hebt staan ga je last van een droge keel krijgen omdat je constant met je mond open zit te spelen!