Destiny 2 Curse of Osiris Review - Is dit alles?

Destiny is de Sagrada Família onder de videogames: het is nog lang niet af, maar nu al schilderachtig mooi. Bungie werkt de komende weken en maanden hard om de ervaring voor spelers nog beter te maken. Curse of Osiris, de eerste betalende uitbreiding, is de eerste test. Een succes? Dat lees je in deze Destiny 2 Curse of Osiris review.

Destiny 2 voelde voor iedereen als een bevrijding. Van de fouten die het eerste deel tijdens de lancering maakte, was geleerd. Geen halfbakken verhaal, maar een volledig en episch avontuur. Geen repetitieve misses en evenementen, maar meer afwisseling en uitdaging.

Geen zielloze sociale hub, maar een levendige wereld waar je wél graag in wilt rondlopen. Niet voor niets waren gamejournalisten en spelers unaniem: Bungie had het niet beter kunnen doen met dit vervolg.

Het is werkelijk verbazingwekkend hoe dat positieve beeld in de afgelopen weken heeft kunnen kantelen. Opeens klonk er felle kritiek vanuit de achterban: Destiny 2 blijkt helemaal niet zo gevarieerd en valt, naarmate je het actief speelt, zelfs in herhaling. Omgevingen worden doodleuk gerecyceld en sommige vijanden keren wel erg vaak terug. Toch zit het grootste probleem in een ander hoekje: er is geen uitdaging meer. Zeker in de endgame, als je genoeg light bij elkaar hebt gesprokkeld, wil Destiny 2 nog wel eens té makkelijk zijn.

Curse of Osiris, de eerste van de twee geplande uitbreidingen, moet daar verandering in brengen, met een flinke reeks aan toevoegingen en verbeteringen. De terugkeer van Heroïc Strikes - gek genoeg afwezig in de originele game – is een van de grote troeven, net als het uitbreiden van de raids, volgens veel spelers de belangrijkste reden om Destiny 2 nog te blijven spelen. De spelers die al een tijdje zijn afgehaakt, moeten met Curse of Osiris verleid worden met een veelbelovende, nieuw planeet.

Deze planeet, het woestijnachtige Mercury, vormt het strijdtoneel van een nieuw verhaal dat – zoals de gametitel al impliceert – draait om Osiris. Hij is een van de machtigste Guardians allertijden, een legendarische Warlock en tevens ook de mentor van Ikora. Zij geeft jou de missie om Osiris zo snel mogelijk terug te vinden. Verhalen gaan dat hij gewond is geraakt tijdens een confrontatie met de Vex. Deze bekende, robotische vijand speelt in Curse of Osiris een belangrijke rol.

Op de planeet Mercury hebben zij namelijk een portaal geopend – de Infinite Forest – waarmee ze door de tijd kunnen reizen en de toekomst van de Guardians en de mensheid overhoop kunnen gooien. Door zelf ook door te tijd te reizen op Mercury moet jij een einde brengen aan hun snode plannen. Deze queeste, die ongeveer twee uur duurt, brengt je door de woestijnachtige landschappen van Mercury, maar wanneer je door de tijd reist kom je ook in het oude Mercury terecht, toen kleurrijke valleien en een levendige flora en fauna het landschap bepaalden.

Bungie introduceert het verhaal wederom op spectaculaire wijze, met flitsende tussenfilmpjes en indrukwekkende voice-acting, maar het duurt niet lang voor alles als een kaartenhuis in elkaar stort. Je voelt je geen moment betrokken bij het verhaal en de urgentie van je missie wordt nooit echt duidelijk. Osiris wordt gezien als een legendarische Guardian, iemand met persoonlijkheid en karakter, maar daar komt in het verhaal weinig van terecht. Je ontmoeting met hem is van korte duur en maakt allesbehalve indruk.

Bovendien is de weg naar de Vex-eindbaas van extreem korte duur. Al na twee uurtjes sta je tegenover de robotische opperschurk, en ook deze confrontatie valt door een gebrek aan uitdaging compleet in het water. Iedere speler die op level twintig zit en in de loop der maanden voldoende Light heeft verzameld, raast zonder al te veel moeite door de missies. Vijanden bieden weinig weerstand, en sommige missies zijn voorbij voor je er erg in hebt. De hele tijd voelt het alsof Bungie de campagne uit gemakzucht heeft afgeraffeld.

En dat is zonde, want met Mercury - en het bijbehorende Infinite Forest - heeft Bungie een prachtige wereld in handen, waarop spelers geweldige avonturen kunnen beleven. Vooral het Infinite Forest, waarbij de Guardians op Mercury door de tijd reizen, is in de basis een geweldig concept. Het is werkelijk prachtig om het contrast te zien tussen het oude Mercury, vol lieflijke valleien en levendige flora en fauna, en het huidige Mercury, waarbij zand overheerst en je heel goed moet kijken om ergens nog een beetje leven te zien.

De potentie van Infinite Forest is dus zeker aanwezig, maar wordt in Curse of Osiris niet of nauwelijks benut. Door de extreem korte campagne krijg je er niet veel van mee, en ook na het uitspelen van het verhaal zijn er maar slechts drie Adventures (korte missies waarin achtergrond van Destiny wordt belicht) waarin je hier kunt terugkeren. De bedoeling van deze missies is dat de weg naar het einddoel elke keer anders moet zijn, maar van die beloofde variatie komt vrij weinig terecht. Speel de Adventures een paar keer, en je zult zien dat er eigenlijk weinig verschil in zit. Ook hier bewijst Bungie eens temeer dat het de meester is in het recyclen van content.

Veel interessanter is de toevoeging – of eigenlijk de terugkeer – van Heroic Strikes, de uitdagendere varianten op de normale strikes, die tot grote frustratie van spelers ontbraken in de originele game. Alle bestaande strikes in Destiny 2 zijn nu voorzien van een moeilijke variant, plus zijn er twee nieuwe toegevoegd die zich op Mercury afspelen. Helemaal nieuw zijn deze echter ook weer niet, aangezien de omgevingen en ook de eindbazen al in de campagne zaten. Nogal gemakzuchtig, maar gelukkig bieden ze hier wel genoeg uitdaging.

In tegenstelling tot de eerste uitbreiding van de originele Destiny introduceert Curse of Osiris geen volledige nieuw raid, maar breidt het de bestaande Leviathan Raid uit. Deze nieuwe laag gaat door het leven als Eater of Worlds, en is vele malen korter dan een normale raid. Is dit jammer? Nee! Eater of the Worlds is misschien wel het beste wat Curse of Osiris te bieden heeft, met leuke puzzels, epische gevechten en prachtige omgevingen.

Naast het verhaal en de Strikes, heeft de Crucible, de competitieve multiplayer in Destiny, ook nieuwe content gekregen. Ditmaal in de vorm van nieuwe maps. Het kleinschalige ‘Pacifica’ op de planeet Titan zal onvermijdelijk voor veel close combats zorgen, terwijl Radiant Cliffs, die zich in het Infinite Forest afspeelt, veel open en grootser is en daarmee ideaal is voor sluipschutters. Een nieuwe modus had niet misstaan in Curse of Osiris, maar helaas schittert deze door afwezigheid.

Verder doet Curse of Osiris vooral wat een uitbreiding hoort te doen: het voegt een hoop nieuwe wapens en armor toe, verhoogt de levelcap naar 25 en de Light level naar 335 en introduceert op Mercury een gloednieuwe hub, The Lighthouse, waar quests geaccepteerd kunnen worden en spelers elkaar kunnen ontmoeten. Deze is een stuk kleiner dan de andere sociale gebieden in Destiny 2 en dat is fijn. Op een gegeven moment heb je het wel gehad met dat heen en weer lopen naar npc’s.

Destiny 2 is en blijft een prachtige en spannende shooter, maar Curse of Osiris, de eerste betalende uitbreiding, is een grote tegenvaller. Het verhaal valt vanwege de korte duur en gebrek aan uitdaging erg tegen en van de potentie van de prachtige, nieuwe planeet Mercury wordt nauwelijks gebruik gemaakt. Het is te hopen dat de volgende uitbreiding het niveau van The Taken King weet te evenaren, want Bungie maakt het zich - zeker met de prijs van 20 euro in achterhoofd - hier wel erg gemakkelijk mee vanaf.