De GVR Review (Blu-ray) - Leuk voor de kids, maar geen Dahl

De verhalen van Roald Dahl zijn altijd mysterieus, wonderbaarlijk en ze hebben een donker randje. Datzelfde geldt voor de GVR, misschien wel het bekendste boek van de schrijver. Het was aan Steven Spielberg de schone taak om het verhaal over de reus te verfilmen. Of de magie van Dahl in de film terugkomt lees je in deze De GVR Review!

Roald Dahl heeft een aantal ongekend populaire boeken geschreven. In principe allemaal kinderboeken maar wel altijd met een donker randje. Zo gaan kinderen een snoepwalhalla bezoeken in Sjakie en De Chocoladefabriek, maar geeft het verhaal een groot contrast tussen rijk en arm weer. In het boek, maar ook in de film.

In Matilda komt een eenzaam, hoogbegaafd meisje dat een beetje een buitenbeentje is, achter haar bijzondere kracht; telekinese. Ze gebruikt de kracht om naar een beter leven te werken, want thuis wordt ze niet goed behandeld. Een donker randje dus. In De GVR is er ook een dergelijke boodschap verwerkt. Eentje over pesten en dyslexie. In deze review komen we later terug op deze boodschap.

Het verhaal in De GVR volgt Sofie (Ruby Barnhill), een weesmeisje dat altijd nog op is als iedereen nog slaapt. Ze weet niet precies wanneer het spookuur is, maar ze denkt rond een uur of drie in de nacht. Als ze op een nacht door het weeshuis doolt met haar kat, hoort ze buiten mensen herrie schoppen. Ze gaat kijken. En dan ziet ze het: een reus!

De reus heeft Sofie ook gezien en voordat ze het weet wordt ze uit haar bed geplukt en met dekentje en al ontvoerd. Gelukkig is het de Grote Vriendelijke Reus (Mark Rylance) die haar meegenomen heeft en Sofie heeft niets te vrezen. De reus is dan wel eigenaardig en de wereld waarin ze zich begeeft is voor haar normen enorm, maar ze is ‘veilig’.

De twee raken in gesprek en Sofie vraagt de reus bijna letterlijk het hemd van de broek. Uiteindelijk vertelt ze de reus een geheim en wordt er wederzijds een geheim gedeeld. De reus, die Sofie GVR noemt, vangt dromen om deze te verzamelen en vervolgens aan mensen te geven. De reus houdt er dus een nobele baan op na.

Alleen is de GVR niet de enige reus in Reuzenland. Er zijn nog andere reuzen, zoals de Bloedbottelaar en de Vleeslapeter. Zij zijn een stuk groter dan de GVR en eten bovendien mensenkinderen. En omdat de GVR anders dan hen en bovendien dyslectisch is, pesten ze hem ook nog eens (de onderliggende, donkerdere rand). Ze gooien met hem en vallen ongevraagd zijn huis binnen.

Al helemaal wanneer ze ontdekken dat hij een mensenkind, Sofie dus, herbergt. Helaas is in de GVR die donkere rand nagenoeg niet zichtbaar. Nu is het wel een kinderfilm, maar wel eentje van Roald Dahl. Regisseur Spielberg had hier best iets meer focus op mogen leggen, gezien het een visitekaart van Dahls verhalen is.

Anderzijds is het zoals gemeld een kinderfilm en dan kun je niet zomaar met overdreven geweld of enge scènes komen. Maar voor een kinderfilm is het hele verhaal weet net wat te langdradig. Zeker in het begin.

Het gedeelte waarin Sofie en de GVR elkaar net ‘ontmoeten’, dus wanneer Sofie nog maar net in Reuzenland is neemt bijna de helft van de film in beslag. Er wordt gepraat en gepraat en zo nu en dan zie je iets leuks voorbij komen. Maar er gebeurt niet echt iets op je scherm. In ieder geval niet iets wat de interesse van kinderen vast gaat houden.

Uiteindelijk lijkt het verhaal een beetje op dreef te komen, maar dan ben je al ruim een uur van de bijna twee uur durende film verder. Ook hier had Spielberg (Bridge of Spies, E.T., Jurassic Park) wat meer kunnen doen. En datzelfde geldt, al is dat wel echt een uitdaging bij een dergelijke boekverfilming, voor de scenarios.

De omgevingen in de film zijn namelijk redelijk uitgewerkt. Alles oogt natuurlijk en wonderlijk, maar wel behoorlijk aan de lege kant. Nu zijn de omgevingen in het boek niet in detail omschreven en daar moest Spielberg het natuurlijk mee doen, maar wat meer opvulling in de wereld had geen kwaad gekund.

De setting waarin de dromen bij een grote boom ronddwalen is daarentegen prima uitgewerkt en geeft de juiste sfeer af. En het animatiewerk is werkelijk fantastisch. En logisch, want daarop heeft Spielberg het team achter zijn kaskraker E.T. gezet. De gezichtsuitdrukkingen en bewegingen van de reuzen in de GVR zijn geweldig uitgewerkt en komen geloofwaardig over.

Barnhill, die Sofie vertolkt, gaat hier an sich prima mee om. En ook de momenten waarop Sofie over geanimeerde objecten klautert of de reus juist in een 'normaal huis' rondloopt zijn prima uitgewerkt. Dit alles zorgt voor een geloofwaardig geheel, al was de kleine Barnhill misschien niet de meest geschikte persoon voor de rol. Ze vertolkt de rol van Sofie prima, maar de emotionele inleving die haar personage moet hebben komt niet goed tot uiting.

Dit komt voornamelijk doordat het meisje hier niet echt ruimte voor heeft en doordat Spielberg ervoor gekozen heeft de duistere gesprekken ofwel luchtiger te maken ofwel compleet weg te laten. Dit laatste doet enigszins afbreuk aan het verhaal uit het boek en verandert de sfeer ook. En dat is erg jammer.

De extra’s geven je nog wel een leuke kijk achter de schermen. Je ziet onder andere hoe de GVR tot leven is gekomen vanuit de kinderboeken en de eigenaardige taal die Roald Dahl heeft verzonnen: Gobblefunk.

Als derde extra is er een feature toegevoegd als eerbetoon aan scenarist Melissa Mathinson die helaas overleed aan kanker tijdens het verfilmen van de GVR. Dit staat grotendeels los van de film, maar het is een mooie geste van Spielberg naar zijn collega.

De extra’s van de Blu-ray voegen voor een Dahl fan wel wat toe aan De GVR, maar helaas is het geheel een beetje aan de matige kant. De animaties zijn echter wel van hoogwaardig niveau en zorgen voor een bijzonder geloofwaardig samenspel tussen de echte wereld en animatie.

Helaas is de wereld alleen te leeg en is de film vooral in de eerste helft langdradig. En bovendien is het geheel net even te vriendelijk ten opzichte van het boek. Desalniettemin is De GVR een kijkje waard, maar verwacht niet de toon uit de boeken van Dahl.