Darksiders Genesis Review - Samen de hel kort en klein rammen

Een frisse wind door een vastgeroeste franchise doen waaien. Dat is misschien wat ontwikkelaar Airship Syndicate in gedachten had bij de ontwikkeling van Darksiders Genesis. Na de eerste drie Darksiders games krijgt de franchise wat nieuwe elementen in de vierde game. De wind waait inderdaad anders in de game, maar verwacht geen storm Ciara of Dennis die alles opschudt.

Het einde van de wereld, engelen en demonen die elkaar afslachten, bruut hack and slash geweld van vier brute Horsemen of the Apocalyps. Het zijn de kerningrediënten die als een lekkere cocktail bij elkaar komen in de Darksiders franchise. Toen dit in de third person actie avonturen game Darksiders III niet meer als fris of vernieuwend aanvoelde was het aan Strife, de vierde en laatste Ruiter van de Apocalypse, om de franchise te vernieuwen. Airship Syndicate besloot die vernieuwing aan te brengen, maar wilde hierbij wel de ziel van de franchise behouden.

De studio besloot om met de game van Strife een nieuw perspectief aan te boren. In plaats van een third person blik, wordt de game nu van boven bekeken. Het spelen in dit perspectief doet een beetje denken aan dungeon crawlers als Diablo waarbij je door verschillende levels navigeert en honderden vijanden afslacht op zoek naar loot. Om looten draait Darksiders Genesis alleen totaal niet en de game is dan ook geen dungeon crawler. De game draait volledig om Strife, de vierde Ruiter van de Apocalyps, en zijn eigen avontuur waarin hij op zoek gaat naar Lucifer om zijn snode plan te stoppen

Al moet Strife zijn verhaal wel delen met een bekende uit de serie. Zijn broer War is meegekomen naar Genesis en is het tweede personage dat je onder de knoppen krijgt in de game. Voor het eerst kun je wisselen tussen karakters in de franchise en dat zorgt voor een dynamische gameplay, waarbij War nog net zo lekker op vijanden inhakt als in deel één. Strife is minder sterk met steekwapens en pakt dingen liever aan met zijn twee revolvers. hij is dan ook de ideale vechtersbaas om vijanden op afstand uit te schakelen.

Terwijl je aan één stuk door vijanden in de pan hakt merk je wel dat de 16 levels waar je doorheen navigeert wat eentonig worden tijdens je reis van ongeveer 15 uur. Alles ziet er goed uit, is overzichtelijk en in een Darksiders stijltje vormgegeven, maar lijkt tegelijkertijd ook op elkaar. Wat betreft afwisseling hoef je dus niet veel te verwachten. De levels zijn wel redelijk groot en bieden allerlei zijpaden waar je dingen kunt ontdekken. Jammer genoeg is dit wel met een onduidelijke kaart en een eindpunt dat jammer genoeg in steen gegoten (en daarmee lineair) is. Nergens is een alternatieve route te vinden in de game zoals Darksiders 2 of 3 die boden.

Die afwisseling komt vooral voorbij in het afslachten van vijanden. Gaandeweg je vordert in het verhaal en meer vijanden verslaat verzamel je namelijk van alles. Je vindt geld en boatman coins, waarmee je nieuwe vaardigheden kunt kopen. Wil je meer manieren om vijanden te ontleden met War? De vechtersbaas kan vanuit de lucht flinke klappen uitdelen of gewoon op zijn vijanden af rushen om ze te doorklieven met zijn enorme zwaard. Strife krijgt op zijn beurt steeds meer skills met zijn geweren en leert bijvoorbeeld sneller schieten of met explosieve kogels om te gaan. Het is heerlijk om de karakters sterker te zien worden gedurende de game en een waar genot om vijanden op originele manieren af te maken.

Wat dat betreft is Genesis een Darksiders game zoals de eerste drie delen, maar er zijn meer raakvlakken met de vorige games. Zo laat de game je regelmatig terugkeren naar al voltooide levels omdat er elementen zijn waar je eerst niets mee kon, moet je bommen zoeken die je meesleept om een kristallen muur op te blazen en kun je als vanouds aan de slag met portalen. Het is één groot feest van herkenning in Genesis, waarbij je het zelfs aan de stok krijgt met gevallen engelen.

De grootste overeenkomst met de voorgaande delen zijn Vulgrim en Samael. Tijdens de game werk je voor deze NPC's en zorgen zij ervoor dat je steeds een nieuwe opdracht krijgt. Vulgrim is als vanouds weer de handelaar waar je je zuurverdiende zielen, die je van verslagen vijanden krijgt, uit kunt geven voor goodies die je avontuur wat makkelijker maken. Zo kun je creature cores bij de demon kopen als je die tekort komt.

Die creature cores zijn essentieel voor de game, want ze zorgen ervoor dat je sterker wordt. Je komt ze dan ook regelmatig tegen als je vijanden verslaat. Eenmaal verzameld kun je een core in een soort uitgeklede skill tree zetten en zo een bonus krijgen op je statistieken. Denk hierbij niet aan de XP die je in RPG's opdoet, maar aan kleine extraatjes zoals 1% meer schade of juist een procentje meer weerstand tegen melee aanvallen. Als je de cores op de juiste plek in het schema weet te zetten, dat door middel van iconen aangegeven wordt, krijg je extra bonussen zoals een spoor van lava achter je of net even sneller herladen met Strife.

Hoe meer van dezelfde cores je verzamelt, hoe sterker de effecten worden. Veel impact heeft het alleen niet, want zelf stijg je niet in level. Het blijft dus altijd bij een paar procenten die je statistieken per core stijgen. Het is een leuke toevoeging, maar valt in het niet bij het level systeem dat de eerdere Darksiders games hadden met de wapens. Dat is behoorlijk jammer, want het systeem uit Darksiders 2 werkte behoorlijk lekker.

Darksiders Genesis wijkt dus wat betreft ervaringssyteem behoorlijk af van zijn voorgangers, maar dit is niet zonder reden. De game is namelijk niet ontworpen om alleen te spelen, maar in co-op met twee spelers. In de verschillende levels heb je overal punten staan om spelers op te roepen die dan met jou het level kunnen doorlopen. Je kunt ook vanaf het eerste moment aan de slag in co-op, waarbij de ene speler War onder de knoppen krijgt en de andere Strife.

Als je Genesis op deze manier speelt, vlieg je niet alleen door de levels heen terwijl je een spoor van bloed en verlagen vijanden achterlaat, maar krijg je ook een nieuwe uitdaging erbij. Je moet namelijk samenwerken omdat de karakters elk hun eigen skills hebben. Strife kan bijvoorbeeld portalen openen, terwijl War enorme kristallen kan verpulveren met zijn vuisten. Als je elkaar niet goed assisteert in een level, kom je geen steek verder.

De enige vraag die wij hadden bij dit systeem is: Waarom maar twee spelers? De game draait om War en Strife, maar er zijn vier Ruiters van de Apocalypse. Het enige excuus dat de game hiervoor geeft is dat 'Death en Fury al een ander klusje hadden'. Het is een simpel excuus en zeker niet waar we op hoopten, want hoe tof zou het zijn op met vier man de hel kort en klein te rammen?

Ondanks het gemis van een vier speler co-op, is Darksiders Genesis veel meer dan een simpele spin off. Luuc gaf het al aan in zijn Genesis review: de game is 'een uitstekende toevoeging aan het actie-RPG genre'. Ondergetekende vult dat graag aan met het feit dat de game trouw blijft aan de franchise en toch een frisse wind doet waaien.

Want hoewel die wind nu nog geen storm is, kan dit zeker uitgroeien tot een flinke orkaan in de franchise. Vooral wanneer de volgende Darksiders game in deze vorm een co-op krijgt voor vier spelers en terugkeert naar het vertrouwde XP-systeem voor wapens. Van ons mag Airship Syndicate War, Death, Fury en Strife nog wel een keer in het zadel hijsen.