Dark Souls II Review

De duistere wereld van Dark Souls is niet voor iedereen bestemd, dat zagen we al in 2011, toen het origineel verscheen. Toch vonden tal van gamers enorm veel voldoening in de onvergeeflijk hoge moeilijkheidsgraad en de mysterieuze wereld waarin je tal van gruwelijke monsters de baas werd. Dark Souls II is in alle opzichten een logisch vervolg, en dat is precies waar wij op hadden gehoopt.

Fans van het eerste uur schreeuwden moord en brand toen duidelijk werd dat Dark Souls II vooral toegankelijker moest worden voor nieuwe spelers. En eerlijk is eerlijk, ook wij vroegen ons af hoe From Software dit klaar wilde spelen zonder afbreuk te doen aan de grootste trekpleister van de game: de hoge moeilijkheidsgraad en de onvergeeflijke manier waarop het spel je de dood in wilt jagen. Nu we inmiddels tientallen uren in de game hebben gestopt kunnen we met een gerust hart melden dat Dark Souls II inderdaad toegankelijker is geworden, maar dat de game moeilijker is dan ooit.

Aan de kern van de game is weinig veranderd. Nog steeds beland je als kansloos figuur zonder enige hoop in een onbekende wereld en nog steeds zal je daar tientallen keren het You Died-scherm voorbij zien komen, maar dit is voor het eerst dat je ook een duidelijk idee krijgt waarom je daar precies bent. Het verhaal in Dark Souls II is een stuk beter te volgen en hoewel je veel randinformatie nog steeds kunt halen uit de beschrijving van de tientallen voorwerpen die je verzamelt krijgt het verhaal van de game een flinke schop onder haar kont in het begin, zodat je een duidelijk idee krijgt waarom je dit levensgevaarlijke avontuur onderneemt.

Het leven van een Cursed is namelijk bepaald geen pretje. Hoewel deze ziekte je het eeuwige leven schenkt, zal je stukje bij beetje je menselijkheid verliezen, tot je als hersenloze Hollow door de wereld waggelt. Je geheugen zal je langzaam maar zeker in de steek laten, zodat de wil om te leven je lichaam ook verlaat. Zo ver laat de hoofdpersoon uit Dark Souls II het niet komen, al komt hij er al snel achter dat de weg naar een geneesmiddel bezaaid is met eindbazen, duistere omgevingen en verdachte mensen. Gelukkig maar dat er ook precies genoeg schatkisten en hulpmiddelen zijn om jou het einde nog enigszins heelhuids te laten bereiken.

Na de redelijk lineaire tutorial (vergelijkbaar met die in de Undead Asylum uit Dark Souls, maar dan een stuk korter) kom je terecht in Majula, een vervallen kustplaatsje dat als thuisbasis zal dienen. Je kunt er levelen - dus niet meer bij iedere bonfire! -, er is een blacksmith die je uitrusting kan upgraden en je welverdiende souls kun je uitgeven in een winkel. Waar je daarna heen gaat is volledig aan jou.

Hoewel sommige paden tijdelijk worden geblokkeerd, heb je in Dark Souls II veel meer vrijheid vanaf het begin. Dit was vooral een illusie in Dark Souls, omdat bijna alle vijanden te sterk waren in de gebieden waar je nog niet heen moest. Op die manier werd je automatisch de juiste richting opgeduwd. In deel twee is dit niet het geval en kun je met een gerust hart op ontdekkingsreis gaan. Zoals we van de serie gewend zijn, worden alle gebieden weer op vernuftige manieren met elkaar verbonden. Dus het kan zomaar zijn dat je ineens weer in Majula terechtkomt via een nieuwe shortcut.

Wij maakten de fout om teveel op onze ervaring te vertrouwen en kwamen al snel hopeloos vast te zitten in een gebied waar we achteraf nog lang niet heen moesten. Als je dus tegen een onmogelijke eindbaas opbotst, schaam je dan niet om vrolijk rechtsomkeer te maken en een andere weg te kiezen. Die eindbaas pak je later wel met betere uitrusting en een flinke voorraad Life Gems. Deze nieuwe steentjes vullen je levensbalk aan maar zijn in tegenstelling tot de vertrouwde Estus Flasks maar één keer te gebruiken. Een handig hulpmiddel, zeker nu je levensbalk langzaam maar zeker kleiner wordt naarmate je vaker doodgaat. Hoe meer je eruit ziet als een zombie-achtige Hollow, hoe minder leven je hebt. Dit proces zal uiteindelijk je HP-balk halveren, tenzij je weer human wordt dankzij een Human Effigy, de vervangers van Humanity in Dark Souls.

From Software lijkt er alles aan gedaan te hebben om de wereld van Dark Souls II nog kouder en killer te maken dan zijn voorganger. Het gros van de gebieden is donker en grauw, met enkel jouw toorts als lichtbron. Deze fakkel speelt een belangrijke rol in de game, niet alleen om voor licht in de duisternis te zorgen, maar ook om simpele puzzels op te lossen. Zo kun je sommige touwen wegbranden om mechanismen in werking te zetten en zijn bepaalde vijanden zelfs doodsbang van het vuur dat je in je handen houdt. Omdat vuur zo'n belangrijke rol in de game speelt, zijn de licht- en schaduweffecten echt prachtig. Licht weerkaatst van het water en zodra je een fakkel ontsteekt zal het licht zich langzaam maar zeker door een omgeving verspreiden. Let ook goed op de realistische schaduwen die constant op de muren getoverd worden.

Als je deze prachtige effecten combineert met meerdere vijanden tegelijk dan kan het soms even te zwaar worden voor de game, wat resulteert in een flinke klap voor de framerate. We hebben het nog niet zo erg zien worden als in Blight Town in Dark Souls, maar de PlayStation 3 waarop wij speelden had het op sommige plaatsen duidelijk zwaar om alles vloeiend op je scherm te krijgen. Jammer, al wordt het nooit een probleem dat minutenlang aanwezig blijft.

Om ervoor te zorgen dat iedere speler niet de hele game met deze toorts blijft rondrennen zijn ze slechts beperkt te gebruiken. Niet dat je je echt druk hoeft te maken over hoeveel tijd je nog over hebt, want na een paar uur spelen hadden wij al meer dan genoeg fakkels verzameld om een half uur lang verlicht rond te lopen. Een veel groter nadeel van deze toorts is namelijk dat je geen schild of tweede wapen meer kunt vasthouden. Een goed schild kan van onschatbare waarde zijn in Dark Souls II en een stukje hout doet weinig om een speer van een vijand tegen te houden.

Een van onze persoonlijke hoogtepunten van de Dark Souls-games is altijd het 'wat je ziet is wat je krijgt'-principe. Als je ergens op een berg een grote toren ziet staan, dan kun je er gif op innemen dat je daar op een gegeven moment ook terechtkomt. Neem dus de moeite om goed om je heen te kijken zodat je meteen een goed idee krijgt waar je je op dat moment bevindt in de wereld. Een leuk detail daarbij is dat je nu extra goed kunt zien als je ergens een bonfire ontstoken hebt, zodat een grote duistere toren ineens een klein lichtpuntje krijgt.

Wees echter niet te relaxed als je van de omgeving aan het genieten bent, want het overgrote deel van de game zal je doorbrengen terwijl je zwaarden kruist met tegenstanders in alle soorten en maten. Het vechtsysteem is gelukkig grotendeels hetzelfde gebleven, wat betekent dat ieder wapen dat je tegenkomt een eigen stijl heeft. Het loont om alles wat je opraapt even te proberen, al is het maar om al die toffe gevechtsanimaties te bekijken. Vooral in dat opzicht is Dark Souls II er op vooruit gegaan. Na een hevig gevecht zal je aan je personage zien dat hij staat te hijgen, ook als je een schild in de lucht steekt zie je dat heel zijn lichaam een beetje in elkaar duikt om zich schrap te zetten voor mogelijke klappen. Ook het menu is flink op de schop gegaan, het selecteren en gebruiken van voorwerpen is een stuk makkelijker. Het is nog steeds niet super gebruiksvriendelijk, maar zeker een flinke vooruitgang vergeleken met de originele Dark Souls.

De multiplayer in Dark Souls II is grotendeels hetzelfde gebleven, maar een paar kleine aanpassingen maken hem een stuk beter te gebruiken. Zo kun je met behulp van een bepaalde ring ervoor zorgen dat je bij bepaalde spelers in de game komt (zodat je dus eindelijk goed af kunt spreken als je de game samen met een vriend wilt spelen) en word je veel sneller oproepen in andermans game.

De verschillende Covenants die je tegenkomt in de game spelen allemaal op een unieke manier in op deze originele vorm van multiplayer. Zo is er een speciale groep spelers (de Blue Sentinels) die jagen op Invaders. Zodra een speler wordt lastiggevallen door een rode geest, dan komen deze blauwe bazen je te hulp, mits je de juiste Covenant joint uiteraard. Later in de game kom je meer van dit soort vernieuwende manieren van online multiplayer tegen, die we niet voor je zullen verklappen.

Dark Souls II doet alles wat een goede sequel hoort te doen. Fouten uit het origineel zijn aangepast, de game voegt meer dan genoeg vernieuwing toe om veteranen urenlang geboeid te houden en de nieuwe engine tovert prachtige vergezichten op je scherm. Door de game toegankelijker te maken voor nieuwkomers is het verhaal gemakkelijker te volgen en geven voorwerpen een duidelijkere uitleg wat ze precies voor effect hebben. Voor de rest is Dark Souls II net zo moeilijk als iedereen gehoopt had. Het heeft even geduurd, maar het is tijd om je personage uit de eerste Dark Souls voorgoed vaarwel te zeggen. Dark Souls II is in ieder opzicht een betere game en wij kunnen niet wachten om te zien welke geheimen zich nog schuilhouden in deze complexe en boeiende wereld. Praise the sun!