Crash Bandicoot N. Sane Trilogy Review - Nu ook uit voor Xbox One, Switch én PC

Iedere doorgewinterde gamefanaat heeft wel eens van Crash Bandicoot gehoord. De platformgames met de buideldas waren in hun glorietijd namelijk mateloos populair. Het is dus niet gek dat er in de tijd dat remakes aan de orde van de dag zijn ook een Crash Bandicoot remake komt. Maar in deze Crash Bandicoot N. Sane Trilogy Review bespreken we de remake van alle drie de games!

Vicarious Visions heeft namelijk niet zomaar de even een van de Activision games gepakt en opnieuw uitgebracht. Nee, alle drie de originele Crash Bandicoot games zijn compleet vanaf de grond af aan opgebouwd. Deze collectie is nu te spelen op de Xbox One en de Nintendo Switch, maar eerder kwam deze al uit voor de PlayStation 4.

Niet gek dat hij daar als eerste verscheen, want Crash Bandicoot kent zijn oorsprong op de PlayStation waar hij in 1996 het eerste levenslicht zag. Een jaar later kreeg de franchise het tweede deel (Cortex Strikes Back) en weer een jaar later, in 1998, kwam het derde deel uit. Allemaal voor de PlayStation. Ruim twintig jaar later komen de games dus opnieuw uit en nu mag iedereen ervan smullen.

En als je de games dan lichtelijk afstoft, kun je op een ramp rekenen, want eerlijk is eerlijk. Toen waren hoeken en punten in een game nog heel gewoon. Net als een dikke beeldbuis achter je tv die ook nog eens een bijzonder lage resolutie kende. Maar in dit tijdperk, waarin 4K de maatstaf is, kun je daar niet meer aankomen.

Vicarious Visions snapt dat maar al te goed en heeft in plaats van oppoetsen gekozen voor een complete heropbouw van alle drie de titels. Alle modellen zijn opnieuw gemaakt en ook de levels zijn vanaf de grond opnieuw opgebouwd. Het gevolg is dat alle drie de games als nieuwe games aanvoelen. Ze zien er bijzonder kleurrijk uit, ondersteunen 4K en ogen daarmee ook flink scherper dan hun originele versies.

De omgevingen bijvoorbeeld kennen nu behoorlijk wat detail, van het water dat natuurlijker beweegt tot de sneeuw waarin je je voetafdrukken kunt zien. Hierbij hoort een verbeterd lichteffect, wat alles nog mooier maakt. En de karakters zien er allemaal een stuk beter als destijds uit. Zeker Crash zelf die nu nog lolliger overkomt als hij naar de camera kijkt vlak voordat hij op een wild zwijn springt.

Dit laatste zal voor de fans van Crash Bandicoot al flink herkenbaar zijn, terwijl nieuwe spelers van dit soort hilarische dingen mag genieten in drie ‘nieuwe’ games (van elk minimaal vijf uur) voor de prijs van één (40 euro). Maar voor de mensen van de oude garde is er veel meer herkenbaars te vinden in de Crash Bandicoot N. Sane Trilogy.

Zo is er bijvoorbeeld in de de besturing nagenoeg niets aangepast. Je kunt rondrennen door de linker knuppeltje te gebruiken, springen met de A-knop, tollen met de X-knop en bukken met de B-knop. En dat was het wel, want nogmaals, de games komen uit eenvoudigere tijden. En dat betekent ook dat de camerastand veelal vast staat op één aanzicht, terwijl je wel de diepte in moet bewegen.

En in dat laatste aspect komt een ander bekend aspect van Crash Bandicoot games naar voren. Want een stukje van de ziel van Crash games is dat de platformgames flink uitdagend zijn. Veel sprongen in de games kunnen maar net gehaald worden dus je zult nogal eens in de plomp terecht komen. Niet dat dit erg is, want per manier dat je doodgaat is er een grappige animatie waar je telkens weer om moet lachen, maar als je voor de zoveelste keer het game over scherm op je netvlies krijgt wordt het wel een beetje zuur.

Het game over scherm ga je zeker zien overigens, want los van de levels die al gevaarlijk zijn, kent de game ook nog talloze vijanden die overwonnen of ontweken moeten worden. En dan zijn er nog de verschillende baasgevechten met onder andere de Komodo broers en de gekke kangoeroe Ripper Roo. Ook hier geldt weer: ze zijn knotsgek en hilarisch, maar levensgevaarlijk.

Het is helemaal een uitdaging wanneer je de levels compleet uit wil kammen en alles wil vinden wat er is. In Crash Bandicoot valt het nog wel mee wat je allemaal moet zoeken en komt het vooral neer op het vinden van alle kisten. Dit bewijst al een hele opgaaf te zijn. Maar in Crash Bandicoot 2 en 3 krijg je ook nog diamanten en relikwieën voor je kiezen die je moet verzamelen en kun je de levels nog op tijd spelen.

In normale levels kun je hier lekker de tijd voor nemen, maar Crash Bandicoot staat erom bekend dat lang niet alle levels normaal zijn. De ene keer moet je vluchten voor een enorme bal a la Indiana Jones of sla je op de vlucht voor een doorgeslagen dino. En de andere keer zit je ineens op een wild zwijn of een tijger die als een malle door een level rent. Pak dan maar eens alle kistjes zonder pardoes van je viervoeter gelanceerd te worden!

De games in deze trilogie dagen je juist op die manier uit om de levels lekker vaak opnieuw te spelen. Niet per se omdat je dood gaat, maar omdat het simpelweg niet mogelijk is om alles ineens te vinden. En dat is allesbehalve een kwelling. Want de games zijn alle drie lekker afwisselend en schotelen je een flinke portie humor voor!

Vicarious Visions heeft met deze Crash Bandicoot collectie de games een toffe introductie gegeven op de Xbox One. Want dit is precies hoe een remake moet zijn. Alles is vanaf de grond af aan opgebouwd om te voldoen aan de grafische eisen van nu.

En de gameplay voelt fris aan, terwijl alles soepel bestuurt en de essentie van de games van toen behouden is gebleven. De humor van de games komt zelfs naar voren wanneer je weer eens een leven verliest, al frustreert de zoveelste game over wel eens. Maar ook dit hoort bij de dolle Crash Bandicoot games die je hoe dan ook in je collectie moet hebben!