Castlevania Judgment Review

De Castlevania franchise is er een met veel succesvolle platformgames. Konami gaat met Castlevania Judgment echter een hele andere richting op. Is Castlevania in dit genre ook zo succesvol of sleept het de franchise rechtstreeks het dodenrijk in? Lees hieronder het vonnis!

Een flink universum
Konami is natuurlijk al jaren bezig met de Castlevania franchise. In de loop der jaren heeft ze dan ook een flink bestand van Castlevania werelden en niet te vergeten personages opgebouwd. Een aantal van deze personages komen nu in Castlevania Judgment bij elkaar om een flink pak slaag uit te delen.

Om precies te zijn, komen er veertien personages, waaronder Alucard, een Golem en natuurlijk een afstammeling van Simon Belmont, in een gat in de tijd terecht en ze worden naar een andere dimensie gezogen.

De veertien komen hier voor een geheimzinnige man te staan die ze uitlegt dat ze een proef moeten doorstaan om hun wens in vervulling te laten gaan. De proef die ze moeten doorstaan is natuurlijk een overlevingsslag tussen de dertien vechters. Dit is eigenlijk de complete verhaallijn die Castlevania Judgment te bieden heeft, op het feit na, dat natuurlijk ieder personage andere wensen heeft en dus een ander einde.

Knokken maar!
Om de wens van zijn karakter uit te laten komen, moet hij echter wel van wanten weten en er ieder ander personage voor aan gort rammen, want zij proberen hetzelfde te doen met de speler. Hier komt meteen het eerste echte nadeel naar boven. De tegenstander blijft namelijk continu aanvallen en geeft de speler niet echt de ruimte om een beetje met de besturing via de Wiimote te experimenteren.

De Wiimote en de nunchuck worden namelijk gebruikt om de personages te besturen. Met de analoge knop op de nunchuck kan de speler zijn personage vrij alle kanten op bewegen, terwijl bewegingen met de Wiimote ervoor zorgen dat er slaag gegeven wordt. De C-knop op de nunchuck zorgt ervoor dat een personage springt en met de A-knop kan de speler zijn secundaire wapen gebruiken tegen inlevering van een aantal hartjes. Dit laatste is goed gevonden en linkt mooi terug naar de oorspronkelijke Castlevania games, want hierbij moeten er ook hartjes ingeleverd worden om de secundaire wapens te kunnen gebruiken.

Over het algemeen werkt de besturing in Castlevania Judgment erg soepel, maar de speciale bewegingen zijn niet echt lekker onder de knie te krijgen. Dit komt omdat de Wiimote hiervoor steeds op een bepaalde manier moet worden bewogen en als de speler dit niet snel genoeg doet of niet precies genoeg doet, zal het personage iets heel anders uitvoeren dan gepland. Dit kan erg vervelend zijn.

Dat kan ik ook!
De speler kan de vijandelijke aanvallen afweren door op de nunchuk de Z-knop in te drukken, maar uiteindelijk moeten de nodige klappen ook uitgedeeld worden en het is altijd leuk als dit met een beetje stijl gebeurt.

De personages in de game hebben dan ook allemaal hun eigen vechtstijl en hebben voor het gemak ook nog eens een eigen wapen meegenomen. Zo heeft Alucard een zwaard bij zich, maar hebben andere personages bijvoorbeeld een speer of een zweep om zich te verdedigen. Alle personages hebben natuurlijk speciale bewegingen waarmee ze de tegenstander te lijf gaan en door dit te doen zal zich een meter onderin het scherm vullen.

Als deze meter helemaal vol is kan de speler een heuse hyper aanval inzetten, die de tegenstander flink wat schade toedient. In de meeste vechtspellen zijn dit juist de aanvallen die moeilijk uit te voeren zijn, maar bij Castlevania Judgment niet. Deze aanval wordt namelijk door middel van een simpele druk op de vierpuntstoets ingezet. Ook dit is een beetje jammer te noemen, want de meest spectaculaire aanvallen zijn zelfs voor een klein kind met de ogen gesloten nog in te zetten.

Leuk om te zien
Alle personages zijn ontworpen door de tekenaar van de animeserie Death Note, Takeshi Obata en dit is goed aan de personages te zien. Het feit dat deze spin- off van de Castlevania games geheel driedimensionaal is, is totaal niet storend. De personages zijn allemaal goed in elkaar gezet en de achtergronden zien er stuk voor stuk goed uit.

De serie is daarentegen niet zonder slag of stoot overgestapt naar de 3D-wereld. Tijdens het spelen is er hier en daar een fout te zien, zoals het feit dat de personages soms door elkaar heen lijken te slaan. De korte filmpjes die bijvoorbeeld aan het begin van de Story modus te zien zijn hakkelen ook soms, wat overigens niet erg storend is, maar ook absoluut niet nodig was geweest.

Wat wel erg goed is, is de soundtrack van Castlevania Judgment. Er klinken tijdens de gevechten bekende deuntjes uit verschillende Castlevania titels, afgewisseld met compleet nieuwe muziek. Jammer genoeg is nergens in de game Simon’s Theme te horen, welke zo kenmerkend is voor de Castlevania franchise.

De stemmen en de geluideffecten mogen er, naast de muziek, ook absoluut zijn. De personages klinken allemaal erg overtuigend en de effecten van de tegen elkaar rammende wapens klinken als muziek in de oren. Wat hier dan weer echt een gemis is, is de afwisseling in de overwinningsuitspraken van de personages. Deze hebben slecht enkele zinnetjes die de speler na een gevecht of tien al uit zijn hoofd op kan dreunen.

Lekker veel modi
Naast de Story modus biedt Castlevania Judgment een heel scala aan andere modi. In de Arcade modus speelt de speler, net als in de Story modus, tegen de computer en volgt hij de verhaallijn van zijn personage. Aan het einde van de rit zal de speler de behaalde score te zien krijgen van alle gevechten bij elkaar. In de Castle modus bewandelt de speler als het ware het kasteel van Dracula, waar hij op iedere verdieping een aantal vijanden moet verslaan. Alle gevechten hebben bepaalde criteria waaraan de speler moet voldoen, wil hij verder kunnen naar de volgende verdieping. Dit kan het verslaan van alle vijanden zijn, maar ook een tijdslimiet.

Degenen die het spel nog niet helemaal onder de knie hebben, kunnen zich beter eerst verdiepen in de Tutorials en de Training modus. De Tutorials leren de speler namelijk goed om te gaan met de bediening via de Wiimote en de nunchuck en de speler kan de opgedane kennis vervolgens weer toepassen in de Training modus.

Voor de doorzetters is er de Survival modus, waarin de speler zo lang mogelijk moet zien te overleven. Als de speler een tegenstander verslagen heeft, krijgt hij een klein gedeelte van zijn leven terug en als hij verslagen is, moet hij gewoon weer opnieuw beginnen.

De Versus modus is natuurlijk de modus, waarin de speler het tegen een vriend op de bank op kan nemen, maar ook via de Wi-Fi verbinding online met mensen over de hele wereld kan knokken. Deze online mogelijkheid is een aangename toevoeging op de game, maar biedt niet veel meer plezier dan het ouderwets samen op de bank zitten gamen.

Het dodenrijk in?
Konami heeft er duidelijk veel moeite in gestoken om deze spin-off van de Castlevania games goed in elkaar te zetten, maar toch schort het hier en daar wat de afwerking. Zo zijn er wat foutjes te zien in de game en reageert de bediening niet altijd zoals het moet. Door de eenvoud van de bewegingen is het spel zelfs door een klein kind te spelen. Grafisch ziet het spel er, op een paar puntjes na, goed uit en ook het geluid in de game is goed afgewerkt. Konami stuurt met Judgment de franchise dan ook niet het dodenrijk in, maar geeft hem ook geen boost. Het is dan ook zeker een leuke titel om eens te spelen, maar niet voor de volle prijs.