Carrie (Film) Review

Dus jij dacht dat het niet meeviel om Walter White te zijn? Nou er zijn meer Whites die het niet makkelijk hebben. In de film Carrie ontmoet je er eentje.

Menstruatie is niet fijn. De gedachte eraan alleen al doet velen gruwelen. Toch is het in sommige culturen een redem voor een feestje wanneer een meisje voor het eerst haar periode krijgt. Ze is dan echt ‘vrouw’ en dat moet worden gevierd. In Amerika bouwen ze er geen feest omheen, maar is het wel iets waar moeders behoorlijk trots op zijn.

Als Carrie White (gespeeld door Kick-Ass-ster Chloë Grace Moretz) voor het eerst ongesteld wordt, komt ze daar op een nogal ongelukkig moment achter. Namelijk tijdens het douchen na de gymles op school. De populaire meisjes vinden haar maar vreemd. Wellicht omdat haar moeder streng christelijk is en Carrie zich daardoor nogal introvert en apart gedraagt en kleedt. Dat wordt er niet beter op als ze gillend van angst met bebloede handen uit de douche komt.

Alsof het niet al traumatisch genoeg is dat ze op de moeilijke manier leert wat menstrueren is, wordt het haar nog lastiger gemaakt door die populaire meiden. Die beginnen namelijk ‘freak’ naar haar te schreeuwen en tampons en maandverband naar haar te gooien. Hoe traumatisch dat precies moet zijn, kunnen we je niet vertellen, want wij hebben dat nooit meegemaakt, maar als een van de krengen het ook nog filmt is het hek van de dam.

Hoewel Carrie erg lief is en juist graag zoals alle anderen wil zijn, zien we haar in de film vechten met wie ze is. Eigenlijk zoals in de gemiddelde tienerfilm van Disney, maar dan net even wat akeliger. Dat komt vooral door haar moeder (gespeeld door Julianne Moore). Zij neemt het zich nog steeds kwalijk dat Carrie is geboren, omdat ze denkt dat haar dochter de belichaming van de duivel is. En moeders White heeft diverse freaky manieren om zichzelf te straffen.

Mocht je nu denken dat Carrie een doodenge horrorfilm is, dan heb je het mis. Er zit een horrorsfeertje in en er gebeuren zeker lugubere dingen, maar het viel tegen hoe griezelig de film echt is. Kijk dan ook vooral naar deze film als zijnde een speelfilm, want hij neemt veel elementen uit diverse films over. Er zitten wat horror- en suspense-momenten in, maar ook drama en typische tienerelementen zoals het leven op een highschool.

De Carrie uit 2013 neemt eigenlijk precies deze keuzes en maakt dezelfde soort dingen mee als de originele Carrie uit 1976. Uiteraard zijn de special effects aanzienlijk beter, wat vooral in het tweede deel van de film op zeer vette wijze wordt getoond. Toch zijn de films bijna niet met elkaar te vergelijken. De film uit 1976 mag zeker een cultklassieker worden genoemd, terwijl deze nieuwe die status nooit zal behalen.

Dat ligt overigens niet aan het acteerwerk, want publiekslieveling Moretz zet haar Carrie overtuigend neer. Ook duizendpoot Moore weet heel goed hoe ze de griezelige, vreemde moeder van het meisje moet neerzetten. Helemaal zo vlak na haar veel relaxtere rol in Don Jon is het erg leuk om haar in een totaal andere positie te zien. De gemene meisjes zijn nogal inwisselbaar, dus daar is niets op aan te merken want zo horen ze ook te zijn. Ook de love interest is daadwerkelijk een charmante jongen (gespeeld door groentje Ansel Elgort) die, hoewel populair, toch niet dom overkomt. Erg verfrissend.

De reden dat Carrie uit 2013 toch niet verfrissend genoeg is om echt in het hoofd te blijven hangen, is moeilijk om duidelijk te beschrijven. Sowieso zullen veel kijkers de laatste akte erg lang vinden. De film bouwt op naar een gebeurtenis, maar waar je normaal gewend bent dat dat helemaal aan het einde is, is die gebeurtenis in deze film juist heel belangrijk. Regisseusse Kimberley Peirce neemt echt haar tijd en als kijker ben je dit ritme in een film waarschijnlijk niet gewend, waardoor je het idee hebt dat het einde wel erg lang duurt.

Ook is het niet heel erg moeilijk om te voorspellen wat er in deze film gaat gebeuren. Ook als je niet de Carrie uit de 70’s hebt gezien, dan weet je waar dit naar opbouwt. Omdat er verder niet heel veel onverwachte dingen gebeuren om je af te leiden van het doel of je op het verkeerde pad te brengen, biedt Carrie weinig verrassing.

Wat overblijft is een hele prettige film om naar te kijken. Het is fijn om te zien hoe het Carrie vergaat, of ze inderdaad wraak zal nemen voor die tampontirade, of dat ze toch controle over zichzelf weet te houden op de juiste momenten. Helaas is het een voorspelbare film, met een ritme dat niet voor iedere kijker even prettig is. Ook valt de horror erg tegen en die verwacht je wel als je de trailer ziet. Moretz en Moore verdienen echter een prima cijfer voor de show die ze weggeven, dat is zeker.