Maffe Maandag - Marvel Madness en camera overkill

Het valt niet te ontkennen: er is alweer een week voorbij. Dat maakt deze maandag het perfecte moment om te rouwen om een verprutste week. Of feest te vieren voor een week vol onbegrensde mogelijkheden. En dat laatste doen wij in deze Maffe Maandag.

Met Queen schaamteloos hard op de achtergrond heb ik een tijdje naar deze pagina gestaard – toen nog zonder onderstaande woordenwaterval. Terwijl ik mijn buren terroriseerde met een passievol meegeschreeuwd ‘I WANT TO BREAK FREE’, dwaalden mijn gedachten af naar morgen. Want dan kan ik niet alleen een ongetwijfeld afschuwelijke nieuwe aflevering van How I Met Your Mother downloaden, maar ook van Arrow. Geen topserie, maar wel zeer vermakelijk. De actie, het warrig vertelde verhaal, het trekt me wel. Ondanks het soapdrama en bijbehorend acteerwerk. En dat bracht me bij een onderwerp: de gouden jaren van comics op het grote en kleine scherm.

Marvel Madness
We zitten nu al in het tweede seizoen van Arrow – dat opbouwt naar een spin-off met The Flash. Marvel is net met Agents Of S.H.I.E.L.D. op de proppen gekomen (over de kwaliteit kom ik zo terug) en heeft daarmee in Amerika een hit te pakken. En daarbovenop heeft het miljardenbedrijf plannen om maar liefst vier superhelden naar Netflix te brengen voor hun eigen series! De vroeger oh zo nerdy comicbookheroes zijn straks niet meer van de buis weg te denken. Nu vraag ik me af: wat vinden jullie daarvan? Persoonlijk ben ik bang. Bang dat ik elke ochtend zal moeten beginnen met uren aan tv-series die ik per se wil kijken. Of, in het geval van Netflix, dagen die ik zal moeten besteden aan het kijken van het urenlange vermaak (want Netflix geeft alle afleveringen van een serie in één keer vrij). Help!

Al is natuurlijk niet alles goud. Dat bewijst S.H.I.E.L.D. wel. Het hersenspinsel van Marvel Studios-godfather Joss Whedon valt mij namelijk zwaar tegen. Dat doet pijn om te zeggen, want de beste man maakte in 2002 Firefly, nog altijd mijn favoriete televisieserie. Helaas heb ik het gevoel dat Whedon het concept van Firefly – verhalen rond een groep (relatief) onbelangrijke individuen in een wereld vol grootheden - nog eens dunnetjes over wil doen in het Marvel-universum. Maar dan zonder de emotioneel complexe en sympathieke personages. Nee, Marvel heeft alles liever smooth, niet te ingewikkeld en met een net niet/net wel arrogante grijns. Dat werkt met een superheld in een film van twee uur, maar niet met een groep normale mensen en wekelijkse avonturen.

Can you see me?
Over groepen mensen gesproken: Shanghai bevat een grote groep mensen. En die moeten in de gaten gehouden worden. Immers, anders weet je niet wat ze doen. En als overheid wil je te allen tijde weten waar de werkbijtjes zich mee bezighouden. Dus installeer je camera’s. Maar is één wel genoeg? Dan heb je vast een grote blind spot. Twee dan? Nee, ook niet genoeg. Maak er dan maar zestig van. Zo moet de politie van Shanghai hebben gedacht toen ze het onderstaande kunstproject startte. Behalve dat het geen kunstproject is. Het zijn gewoon beveiligingscamera’s. Een onhandig groot aantal beveiligingscamera’s.

Volgens de website Sploid zegt het installatiebedrijf dat de camera’s gebruikt worden om de verkeersgang te monitoren. Want daar heb je zestig camera’s voor nodig. Inmiddels zouden de camera’s verwijderd zijn, onder druk van de media. De camera’s voelden zich waarschijnlijk bekeken. Daar kunnen de inwoners van Shanghai zich vast iets bij voorstellen.