Capone Review (Blu-Ray) - Een gemiste kans

We kennen Al Capone van zijn gruwelijke misdaad verleden. De gangster had vrijwel het hele criminele circuit van Chicago in handen en maakte naam en faam over de hele wereld. Genoeg reden voor een film over zijn turbulente leven, toch is dit niet wat je in Capone krijgt voorgeschoteld.

In Capone zien we hoe Alphonse Capone, gespeeld door Tom Hardy, het laatste jaar uit zijn leven doorbrengt. De stoere, dominante maffiabaas lijdt aan neurosyfilis en is ver verwijderd van zijn oude levensstijl.

Neurosyfilis is een infectie van de hersenen of het ruggenmerg. Deze aandoening komt voor wanneer je jarenlang onbehandeld rondloopt met syfilis. Dit gaat gepaard met zowel lichamelijke als geestelijke klachten, zoals verlamming en dementie. Twee klachten die de film goed naar voren weet te brengen.

Felrode ogen, een hevige kuch en een ongetemde drang om op halve kracht te schreeuwen naar alles wat hem in zijn hoofd niet zint. Aan de ene kant is het gek om een wereldwijd gevreesde gangster zo te zien, maar Hardy zet dit fragiele personage goed neer.

Dit komt vooral door zijn acteerwerk. Hoe hij de fysieke en mentale problemen overbrengt op het scherm is geniaal. Je merkt dat Capone niets liever wil dan zijn eigen leven terug. De ziekte brokkelt hem ieder moment verder af en dat is duidelijk te zien.

Het zorgt voor zeer meeslepende scènes, waar je als kijker getriggerd wordt om zelf een oordeel te vellen over Capone. Voel je medelijden, of plaatsvervangende schaamte? Of vind je het fijn om te zien hoe een crimineel zijn ‘verdiende’ loon krijgt?

Het grootste spektakel uit de film komt uit de flashbacks en hallucinaties van Capone. Zo zien we in een scène hoe de gangster in de spiegel kijkt en verandert in de jongere versie van zichzelf. Wat volgt is een momentopname uit zijn leven zoals je die bij de maffiabaas verwacht; geweld, bloed, mooie vrouwen en een hele hoop stoere vrienden.

Dit soort momenten smaakt naar meer, maar meer krijg je niet. Je wordt achtergelaten met een gevoel van teleurstelling, omdat je Hardy liever ziet in de rol van stoere maffiabaas. Niet in de rol van een demente maffiabaas. Een gemiste kans.

Deze gemiste kans wordt niet meer goed gemaakt, want de film mist richting. Er ligt zoveel focus op de aftakeling van de gepensioneerde gangster, dat er weinig ruimte is vrijgemaakt voor andere aspecten, zoals een uitgetekend verhaal.

Het enige terugkerende thema is het gerucht dat Capone ergens 10 miljoen dollar heeft verstopt. De politie wil heel graag weten waar deze smak met geld ligt verstopt (wij ook), maar de film benadrukt dit niet genoeg. Er zit geen lijn in.

Doordat er geen duidelijke lijn in de film zit, is het vaak saai om naar te kijken. Wanneer we Capone niet zien hallucineren en schreeuwen naar mensen is er vrij weinig aan. Hier helpt het trage tempo ook niet bij.

Het trage tempo is vooral aan het begin van de film. Er lijkt vrij weinig aan de hand en er is eigenlijk ook niet zoveel aan de hand. De gehele speelduur zoek je naar motieven en verhaallijnen om je aan vast te houden, maar die zijn er niet.

Wanneer je bij Capone een grimmige misdaadfilm verwacht, kom je bedrogen uit. De film probeert op hele andere gebieden de aandacht te winnen, maar slaagt hier niet in. Op een aantal toffe en meeslepende scènes na, is het vooral teleurstelling die de boventoon voert.

Het is met name het acteerwerk van Tom Hardy wat de film het kijken waard maakt. De Britse acteur werkt als een pleister op een wond die flink aan het bloeden is.