Call of Duty WW2 Review - Broederschap sleutel tot succes

Drie jaar geleden stapte Sledgehammer Games in de carrousel van Call of Duty-ontwikkelaars. Direct zette het de wereld op z'n kop door de oorlog in de verre toekomst te plaatsen. Nu, drie jaar later, gooien ze het roer opnieuw om en keren we terug naar de roots: de Tweede Wereldoorlog. Lees hoe dat uitpakt in deze Call of Duty WW2 review.

Negen jaar na het verschijnen van Call of Duty World at War keert de franchise andermaal terug naar de brute Tweede Wereldoorlog. Destijds hadden het Oostfront en de Pacifische Oorlog de hoofdrol, ditmaal beleef je het vanuit de westelijke kant van Europa met de daarbij horende historische momenten, cruciale steden en gevechten in een diepgaand en meeslepend verhaal. Hoewel het wellicht een jaar eerder had gekund, is dit wel precies de omslag die veel fans van de franchise graag zien.

Boots on the ground, geen dempers op snipers en geen lasers, drones en jetpacks. Gewoon oorlog voeren zoals dat zo'n 70 jaar geleden gebeurde. De geschiedenis met de verhalen ligt er, de wens van de community ook en ook de technologie heeft niet bepaald stil gestaan sinds de laatste Call of Duty met een Tweede Wereldoorlog-setting. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een topgame. Je leest in deze Call of Duty WW2 Review of het een 'knaller' is of een gemiste kans.

De Call of Duty WW2 singleplayer speelt zich af in de jaren '44 en '45 waarin je Robert 'Red' Daniels volgt, een soldaat uit de Amerikaanse 1e infanterie divisie. Hij wordt samen met zijn team uitgezonden richting de kust van Normandië. Het is D-day en hij moet, ondersteund door de Fransen en de Britten, zorgen dat Nazi-Duitsland teruggedrongen wordt.

Het spreekt tot de verbeelding dat een openingsscène als die van Saving Private Ryan je direct op het puntje van je stoel brengt. Vanaf het moment dat de boot opengaat, is het taak om heelhuids de bunkers van de Duitsers te bereiken op het strand. Een heftige en intense scène die je direct kennis laat maken met de nieuwe dynamiek die de singleplayer bevat.

Niet langer kan je 'herstellen' van schoten in je lichaam of exploderende granaten in de nabije omgeving. Dekking zoeken achter voorwerpen krijgt op deze manier een serieuze functie, in plaats van een plaats waar je kan wachten tot het rode scherm weer wit gekleurd is. Een functie die ook de overige soldaten in je divisie toegewezen hebben gekregen. Elk van je 'broeders' heeft namelijk een specialiteit, zij het een medic die voor med packs zorgt, of de munitiespecialist die je voorziet van kogels en granaten.

Doordat je med packs 'in het veld' vindt en je medic Zussman er één in de zoveel tijd prepareert, moet je veel doordachter te werk gaan. Bewuste keuzes maken, de tijd nemen en bovenal een plan hebben. Hierdoor beleef je de strijd direct op een hevigere manier dan in de afgelopen singleplayeredities. Het gevoel van broederschap en saamhorigheid, waar de hele game om draait, ervaar je ten top. En bovendien wordt de uitdaging hierdoor vele malen groter, net als de voldoening die het geeft als je levend het einde hebt gehaald.

Eenmaal de kust van Normandië in handen genomen, leidt het verhaal je nog langs vele cruciale momenten uit de lugubere oorlog van zo'n zeventig jaar geleden. Vanuit de westkust van Frankrijk bevrijd je Parijs voordat je via de Slag om de Ardennen richting het Duitse Rijk gaat. Iconische steden, een treffend verhaal en ontzettend soepele gameplay, zoals je dat van Call of Duty gewend bent, zorgen ervoor dat je voor je gevoel in een 7 à 8 uur durende Band of Brothers-serie zit.

Alle gameplaymomenten worden namelijk naadloos afgewisseld met cutscenes die door een ringetje te halen zijn. Sowieso heeft Sledgehammer Games moeite gedaan als het om de 'kleine dingen' van de game gaat. Een M1 waarvan de huls op de grond valt bij het herladen klinkt ontzettend helder. Net als dat je de impact van bommen vanuit de lucht bijna nog in huis voelt trillen, de details op de handschoenen van de soldaten en het knisperen van sneeuw onder de laarzen. Enige kanttekening die gemaakt kan worden, is dat enkele lugubere, wat expliciete scènes uit de game wel wat strakker hadden gekund.

Zoals je gewend bent van Call of Duty is het aanbod in de singleplayer ontzettend divers. Zo schiet je het ene moment alles op je pad overhoop met een tank, vervolgens knal je in een gevechtsvliegtuig Duitse 'Stuka's' uit de lucht en moet je zo nu en dan met stealth door belangrijke punten vol met vijanden. Verspreid door de verschillende verhalen zijn uiteraard ook wel de nodige intel verspreid als memento's. Ze helpen je niet verder op weg, maar dragen elk een verhaal die het avontuur van iets meer inhoud voorzien.

Daarnaast zijn er in elke missie die je doet enkele heroic actions uit te voeren, bij soldaten die onder schot worden gehouden, zojuist geraakt zijn door een granaat en open en bloot in het vizier van de vijand liggen bijvoorbeeld. Aan jou de keuze of je ze helpt of niet. Het betekent niets voor het verhaal, maar het gevoel van broederschap dat deze game in je oproept, zegt je onderbewustzijn dat je deze helden wil redden.

De broederschap die in de singleplayer zo sterk naar voren komt, is door Sledgehammer Games doorgetrokken in de multiplayer. De multiplayer van Call of Duty WW2 krijgt namelijk een hub waar tot 48 spelers kunnen verzamelen. Headquarters zoals het heet is te vergelijken met de toren uit Destiny en is een ontmoetings- en rustplaats tussen online games door.

Deze legerbasis zit vol met allerlei kampen en belangrijke mensen waar je dagelijkse, wekelijkse en lange missies kan starten, het mikken met je favoriete wapens nog wat kan perfectioneren op de firing range en veel meer. Wat je er allemaal kan doen, lees je in onze Call of Duty WW2 Headquarters Wiki.

Maar waarschijnlijk het belangrijkste is dat je care packages kan openen die loot bevatten. Drie jaar geleden was Sledgehammer al begonnen met het introduceren van deze hebbedingetjes in de vorm van camo's, calling cards en emblems. Destijds waren er andere type wapens te verkrijgen wat voor de nodige ophef zorgde. Bepaalde wapens zouden daardoor 'OP' zijn en men zou uit zijn op 'pay to win' omdat mensen kistjes kochten in de hoop dat het één van deze wapens zou bevatten.

De mensen van Sledgehammer hebben er dan ook goed aan gedaan om de care packages tjokvol te stoppen met uiteenlopende spullen, maar laten ditmaal gemodificeerde guns achterwege. Ook hoef je geen rare, roze gestipte camouflages te verwachten, maar louter werk dat hoort bij de tijd waarin de oorlog zich afspeelt. Er blijft ontzettend veel te verdienen waardoor mensen getriggerd worden om veel te spelen, terwijl het wel dichtbij de kern blijft.

Ook wat betreft de classes in de multiplayer blijft Sledgehammer Games zo dicht mogelijk bij de realiteit. Zo zijn er vijf voorgeprogrammeerde divisies, allemaal met hun eigen specialiteiten die als extra perks vrij te spelen zijn. Zo is er een airborne divisie voor SMG's en speel je naarmate je meer uren pompt bijvoorbeeld langer sprinten vrij. De overige divisies, te weten: Mountain, Infantry, Armored en Expeditionary zijn respectievelijk snipers, AR's, LMG en shotguns.

Op deze manier hebben ze voor een zeer uitgebalanceerde samenstelling gezorgd. Elk van de divisies heeft zo zijn sterktes en zwaktes waardoor je per map moet beslissen welke je er bij pakt. Bovendien zorgt dit ervoor dat het online gevecht een 'serieuze' afspiegeling is van de realiteit waarin gewoonweg geen snipers met silencers voorkomen. Uiteraard is het wel mogelijk om bijvoorbeeld een SMG met de perks van een Infantry te combineren, maar daardoor zul je belangrijke eigenschappen van de divisie niet kunnen benutten.

Verder zijn er 16 welbekende perks zoals snelle reloads, rennen en schieten, dubbele stungrenade etc. die je ook naar hartelust kan combineren met je divisies. Zo zijn de mogelijkheden nog altijd eindeloos en is er voor elke speler wel de juiste speelstijl te vinden.

Buiten deze 'ingrijpende' aanpassing is de multiplayer precies wat je verwacht en hoopt van Call of Duty. Hoewel uiteraard slomer dan de afgelopen delen met de jetpacks, zijn het nog altijd snelle, korte maps met veel actie. De maps zien er visueel gezien al jarenlang vrijwel hetzelfde, maar toch heeft Call of Duty WW2 een vrij divers aanbod van maps, op basis van locatie, omstandigheden en indeling. Maar dat mag dan ook wel want er zitten slechts 10 multiplayer maps bij de release van de game.

Het is wel vreemd dat een game die hoofdzakelijk gedreven wordt door de multiplayer op het gebied van maps inboet. Maar de reden hiervoor zal ongetwijfeld zijn dat Call of Duty WW2 drie speciale maps kent die ontwikkeld zijn in samenwerking met Raven voor de nieuwe game mode War. Hierin moeten spelers in een lineaire map samenwerken om diverse objectives te behalen, terwijl de tegenstander dit uiteraard moet zien te voorkomen. Het bouwen van bruggen, het begeleiden van tanks, het stelen van benzine van de tegenstander, het behoort allemaal tot de opdrachten.

Deze nieuwe game mode is iets wat je nog niet eerder in Call of Duty hebt gezien en is enigszins te vergelijken met Rush uit Battlefield 1. Precies dat gevoel van samenwerken dat je krijgt in de singleplayer komt hierin heel sterk terug. Het teambelang staat hier namelijk écht op de eerste plaats, want kda's worden niet getoond en er is geen final killcam. Je team zal uitgebalanceerd moeten zijn, wil je succes van slagen hebben. Terwijl iemand een brug bouwt, zal iemand anders dekking moeten geven met een sniper, terwijl weer een ander voor een rookgordijn zorgt.

Operation Breakout die we kennen uit de bèta en de slag om Normandië hebben een hele fijne flow als het aankomt op de manier waarop je kan aanvallen en verdedigen. Voor beide kanten voelt het heel gebalanceerd en potjes gaan dan ook makkelijk over de 30 minuten heen (15 minuten aanvallen en 15 minuten verdedigen). Zo anders is dat voor de overige map waarin je een tank over de laatste overgebleven brug moet loodsen voor de Duitsers het opblazen. Iedereen loopt hier in een trechter en omdat de tank voortgeduwd wordt als je er in de buurt loopt, is het één grote regen van granaten.

Ondanks dat is de game heel verfrissend omdat je van doel tot doel aan het werken bent en niet 10 minuten lang louter voor een goede persoonlijke score gaat in een potje Team Deathmatch, Domination of Capture the Flag. De overige game modes zijn namelijk gewoon die je al jarenlang kent van de franchise: bekend, maar wel fijn en vertrouwd en in combinatie ook iets waar menig gamer vele uren in zal steken.

Het enige dat nog een soort van 'nieuw' is, is Gridiron. Sledgehammer Games moest wat met de game mode Uplink doen nu het boosten, wallrunnen en dubbel jumpen niet meer in de game zit. Dus hebben ze gezegd, we leggen de goals op de grond en veranderen de drone in een oude leren football. De regels zijn dan ook aangepast naar die van American Football, met 3 punten voor een fieldgoal en 7 voor een touchdown. Niet heel origineel, maar het werkt verrassend genoeg wel goed omdat het met de pass-functie wel de snelheid in het spel houdt.

Dan hebben we bijna alles behandeld, behalve het deel voor de wat serieuzere gamer. Zoals spelers in Infinite Warfare al kennis hebben kunnen maken, komt ook in WW2 een MLG-functie. Op die manier kan je binnen enkele klikken een online match vinden dan wel plaatsen voor de Gamebattles-ladder. Niets groots, maar wel ontzettend functioneel voor diegene die eerder via een laptop een match online moest 'gooien' of accepteren.

Uiteraard kent Call of Duty WW2 ook een Ranked Play, deze gaat op 1 december live: het moment dat iedereen een maand de tijd heeft gehad om de game en alles wat er bij komt te leren kennen en dus ook het moment dat de pro's beginnen met de eerste toernooien. Voor iedereen wordt het dus gelijk getrokken.

Zo is er op het moment van schrijven dus nog niet veel bekend, behalve dan dat het ranked systeem uit 7 niveaus zal bestaan en zal variëren van brons tot diamant. Daarnaast weten we uit eerste hand dat Sledgehammer Games terug wil naar 3 vaste games. Dit zullen in ieder geval S&D en Hardpoint zijn. Over de derde wordt nog druk gediscussieerd met alle partijen, maar zal uiteindelijk CTF of Gridiron worden.

Voor sommige Call of Duty-spelers de reden om de game te kopen: zombies. Net als de rest van de game speelt ook de zombiemodus zich uiteraard af in vroegere tijden. Je speelt als één van de vier hoofdrolspelers - Jefferson, Olivia, Drostan en Marie - die allen een reden hebben om de zombies uit te roeien. De één wil haar broer bevrijden, terwijl de ander de keuze is gegeven om te helpen kunst terug te stelen omdat hij anders in de cel beland. En je raadt het al: ze hebben alle vier een andere rol met eigen specialiteiten, zodat je als team samen moet werken.

Je gaat dus als één front te werk in dit duistere horror verhaal, maar je begint het verhaal wel solo. Dit is iets waar Sledgehammer Games bewust voor heeft gekozen om de zombie-modus toegankelijker te maken voor iedereen. Je begint namelijk in een angstaanjagend hoofdstuk waarin je de basics van zombies leert, zoals het openen van deuren, kopen van guns en het gebruiken van je speciale 'abilities'.

Het duurt slechts enkele minuten en buiten de actie is er vrij weinig spannend aan. Wanneer je dit succesvol hebt afgerond, is het tijd om in het echte verhaal te stappen. Spelers moeten in het koude, donkere en mysterieuze sneeuwstadje Mittelburg op zoek naar de gestolen kunst door de Axis powers. Maar dat gaat natuurlijk niet zomaar.

Het dorpje heeft een geheime sleutel naar een onvoorstelbare, monsterachtige kracht die bewaakt wordt door legio van monsters. Zombies, ondoden die met kettingzagen op je afrennen, gasflessen op hun rug dragen, of al tijden niet gegeten hebben en als hongerige wolven op je af komen gesprint. De wereld is donker en grauw waardoor je deze griezels nog wel eens uit het oog verliest, wat voor angstaanjagende momenten zorgt.

Nazi-zombies zit vol met easter eggs en zij-opdrachten waar liefhebbers uren in verdwalen, maar het draait natuurlijk om de puzzel, het grote plaatje. De stroomschakelaars zijn zoals gewoonlijk niet meteen werkend, guns worden aan de muur gekocht, of je trekt ze uit een 'randomizer' voor een x-bedrag. Een kleine verandering, maar ingame een vrij prettige, is dat het verdiende geld onderling uitgewisseld kan worden. Je kan 'geld' op de grond leggen zodat een andere speler, die net iets te kort komt om bijvoorbeeld een poort te openen, dit op kan rapen en het verhaal een vervolg kan geven.

Het spel loodst je vrij eenvoudig langs de verschillende opdrachten omdat deze één voor één in het scherm getoond worden. Ze worden vervolgens geüpdatet wanneer je er één hebt voltooid. Heel fijn voor een nieuwkomer in deze scene om het toegankelijker te maken zodat ze niet doelloos rondlopen, maar het zorgt er tegelijkertijd voor dat je na slechts 3 keer spelen in wave 18 al aanzienlijk veel verder bent gekomen dan bij de eerste keer. Het lijkt iets té eenvoudig te gaan, maar ach, het is slechts het topje van de ijsberg en is er nog zoveel meer te ontdekken in deze zombiewereld.

Zoals je hebt gemerkt, is de review aardig lang geworden en dat is dan ook omdat er enkele wezenlijke dingen op de schop zijn genomen door Sledgehammer Games. En met succes, want de singleplayer biedt je een meeslepend verhaal langs cruciale punten in onze laatst gestreden oorlog, begeleid door haarscherpe cutscenes en soepele, gevarieerde en gedetailleerde gameplay (op een enkel stukje na). Daarbij is een nieuwe dynamiek geïmplementeerd waardoor je bewuster moet handelen in bepaalde situaties, rekening moet houden met de omgeving en moet bouwen op je teamgenoten.

Call of Duty WW2 draait meer dan anders om samenwerken. Dat is iets wat je niet alleen in de singleplayer terugziet, maar ook in de multiplayer en in Nazi-zombies. War is een verfrissende game mode (ook al gaat dat ten koste van het aantal maps in de multiplayer), Headquarters een geweldige toevoeging met veel potentie en zombies is ouderwets griezelig puzzelen. Maar bovenal is Call of Duty WW2 weer 'boots on the ground' en een game waarin je weer lekker samen kan knallen.

Call of Duty WW2 is verschenen voor de Xbox One, PlayStation 4 en PC.