Call of Duty Vanguard Review - Een vertrouwd spektakel

Gecontroleerde chaos, dat is een goede manier om de gemiddelde Call of Duty game te omschrijven. Na vorig jaar Treyarch aan het roer te hebben gehad, is het dit jaar de beurt aan Sledgehammer Games om alle kritische gamers voor zich te winnen. Call of Duty Vanguard moet die zware klus klaren. Of die taak volbracht is, wordt duidelijk in de Call of Duty Vanguard review.

Net zoals je elke kerst voor de televisie klaar zit om te genieten van Home Alone, kun je er elk najaar trouw vanuit gaan dat Activision een nieuwe Call of Duty op de plank heeft liggen. Ook dit jaar stelt de uitgever ons niet teleur en klopt Call of Duty Vanguard aan de deur. Waar vorig jaar de Koude Oorlog in de schijnwerpers stond, is het dit jaar weer full on WO II. De strijd tegen de Nazi’s is er eentje om een heleboel inspiratie uit te halen en daar speelt ontwikkelaar Sledgehammer Games goed op in.

Maar zoals je wel mag verwachten van een Call of Duty game biedt Vanguard veel meer dan alleen ‘een plek om wat te schieten’. Want naast de actievolle campagne waar Michael Bay de vingers bij aflikt, biedt de game ook een goedgevulde multiplayer en een zombies modus uit de koker van stichter Treyarch. Op papier klinkt de first-person shooter dus als een no brainer voor de gamer die graag veel digitaal lood verschiet.

In de praktijk weet Call of Duty Vanguard die belofte voor een groot deel waar te maken, al zijn er her en der wel wat kleine scheurtjes die je soms uit de roze wolk trekken. Laten we beginnen bij de singleplayer die Sledgehammer heeft gesmeed. De campagne die stiekem gewoon als opstapje dient om de gameplay een beetje aan te voelen en je voor te bereiden op alle online schietgevechten, de multiplayer dus.

In die campagne kruip je in die rol van een team met excentrieke soldaten uit alle windrichtingen van de wereld met één doel: het veiligstellen van project Phoenix uit de handen van de leider van de SS: Hermann Wenzel Freisinger. De singleplayer start meteen bombastisch in Hamburg op een rijdende trein die jij al knallend moet zien over te nemen. In de achtbaanrit die volgt, leer je het team dat jouw helpt beter kennen en moet je uiteindelijk de missie tot een goed einde brengen.

Het is een sterk begin van een campaign die zo'n vijf uur in beslag neemt. Al komt niet alles daarna goed uit de verf. Een groot deel van de campaign bestaat namelijk uit flashbacks die je een soort origin story voorschotelen van elk lid van je gekke hitsquad. Qua locaties doe je daardoor elk continent wel aan, van het koude Rusland tot aan de tropische slag bij Midway. Los zijn die missies vermakelijk, maar echt memorabele momenten missen in deze terugblikken.

Je hebt het gevoel dat je een beetje van hot naar her gaat, om vervolgens opeens vlak voor het einde terug te gaan naar waar het verhaal in het begon en alles snel af te ronden. De singleplayer van Vanguard is geinig, maar zeker niet zo impactvol of memorabel als avonturen die je in andere Call of Duty games gespeeld hebt.

Gelukkig maakt de multiplayer een heleboel van die korte, flauw smakende campaign goed. Call of Duty Vanguard biedt maar liefst 20 verschillende maps bij launch en de aanwezige selectie valt allerminst tegen. Gamemodi als Champion Hill en Patrol zijn daarbij welkome nieuwe toevoegingen aan het pakket. Vooral de laatstgenoemde, waar je in een gebied moet blijven staan dat constant beweegt over de map om punten te scoren, is erg vermakelijk. De dynamische objective zorgt voor leuke botsingen tussen beide teams en dat levert positief chaotische gameplay op.

Daarbij is het in veel maps mogelijk om delen van de cover aan gort te knallen en zo nieuwe openingen te creëren. Verwacht geen destructie á la Battlefield, maar het is een leuke touch. Dat knallen met digitale wapens voelt in Vanguard sowieso lekker strak en responsief aan. De game draait op een verbeterde versie van de Modern Warfare engine en die fundering wordt door veel fanatieke FPS-gamers geprefereerd.

Misschien wel de grootste vondst in Vanguard, is de optie om je ‘pacing’ in de game te bepalen. Je kunt zelf aangeven hoe hectisch jij jouw shooter-avonturen wilt hebben. Dit betekent dat je op dezelfde maps en objectives met 6vs6, 12vs12 of 24vs24 speelt. Je kunt Call of Duty nu nog meer naar eigen smaak afstellen en het zorgt ervoor dat eenzelfde gamemodus op dezelfde map, opeens heel anders aanvoelt.

Verder doet de multiplayer vooral datgene waar Call of Duty al jaren goed in is. Je kunt wederom weer levelen tot je een ons weegt, je eigen loadout samenstellen, killstreaks uitzoeken en ook de operators en de battle pass zijn weer van de partij. Baanbrekend is het multiplayerpakket allerminst, maar ook een vertrouwde maaltijd smaakt na de tiende keer lekker toch?

Zodra je bent uitgegeten, dan kun je als toetje nog een hapje nemen van de zombiesmodus die ook in Vanguard zit. Het is Treyarch zelf, de studio die de Nazi-zombies al die jaren terug op de kaart heeft gezet, die heeft meegewerkt aan dit nieuwe zombie-hoofdstuk. Der Anfang, zoals het level heet, speelt zich af in het sneeuwige Stalingrad en het is momenteel de enige zombiesmap die je kunt spelen in de game.

Hoewel de opzet van die ene ervaring zeker tof is, voelt de zombiesmodus momenteel erg karig. Zeker tegenover de hoeveelheid content die je in de multiplayer terugvindt, is dat erg jammer. Al moet gezegd worden dat wat je voorgeschoteld krijgt erg vermakelijk is. De tijd van de klassieke zombies is grotendeels overboord gegooid. In plaats van een simpel pistooltje, begin je in Vanguard meteen met een hele loadout.

Vervolgens ga je vanuit Stalingrad op pad om diverse objectives te voltooien, terwijl je achtervolgd wordt door hordes ondode soldaten. Hierbij is de Russische plaats een soort hub, waarbij je constant wordt geteleporteerd naar kleine afgezonderde andere locaties die veelal gewoon omgebouwde multiplayer maps zijn. Na vijf rondes te hebben overleefd, krijg je de optie om te extracten en is het avontuur voorbij. Om dus nog maar even te benadrukken hoe karig dit is.

Wel heeft Treyarch leuke elementen in de modus verwerkt. Zo kun je na het behalen van een opdracht een willekeurige upgrade kopen, waardoor je jouw karakter roguelike style kunt specialiseren. Hierbij is je specifiek combinatie van upgrades elk potje weer anders. Er is zeker potentie aanwezig, maar op launch biedt zombies simpelweg te weinig content om echt te imponeren.

Onderaan de streep haal je met Call of Duty Vanguard een vermakelijk en vertrouwd pakket in huis. Op geen enkel vlak wordt hier het wiel opnieuw uitgevonden, maar is het gewoon weer de bekende Call of Duty-formule. De singleplayer is kort en action-packed, maar hier mist een gevoel van cohesie en echt memorabele momenten. Het is een leuk tussendoortje en niet meer. De zombie-modus valt in diezelfde categorie. Er zitten hele toffe nieuwe elementen in, maar de hoeveelheid content valt tegen.

Daarbij voelt Der Anfang een beetje aan als een samensmelting van een aantal multiplayer maps en niet als een unieke eigen ervaring. Waar je Call of Duty Vanguard echt voor haalt is die solide multiplayer, die dit jaar met leuke modi en bulten content buitengewoon goed vertegenwoordigd is. Het knallen voelt retestrak en daardoor kun je met Vanguard weer maanden vooruit.