Call of Duty: Black Ops Cold War Review – Ouderwets knallen

Twee jaar geleden kwamen Activision en Treyarch met de titel Call of Duty: Black Ops 4. Wat ons toen verbaasde was dat een singleplayer campaign nergens te vinden was. Hier werd de focus gelegd op multiplayer en Battle Royale. Ditmaal keert de Black Ops-franchise terug naar zijn oude, maar vertrouwde verleden: Een singleplayer, multiplayer en zombies-modus. In onze Call of Duty: Black Ops Cold War review lees je of dit een schot in de roos is of een losse flodder uit je speelgoedwapen.

Laten we beginnen om de Black Ops Cold War campaign onder de loep te nemen. Ons avontuur brengt ons naar de Koude Oorlog in 1981. In een meeting van de CIA, waar ook Ronald Reagan aanwezig is, word je al snel op de hoogte gebracht van de huidige stand van zaken. Jammer genoeg voelt dit gelijk als een herhaalrecept van de huisarts. Hoe vaak hebben we het namelijk al op moeten nemen tegen een kwaadaardige Vodka-zuipende Rus met te veel gezichtsrimpels (dit keer genaamd Perseus) die het Westen plat wil gooien door nucleaire wapens te stelen.

Ditmaal keer je terug in een warme deken als je oog in oog staat met oude bekenden als Mason, Woods en Hudson. Hierdoor voelt de Black Ops Cold War campaign gelijk als bekend terrein. Jammer is wel dat al deze fantastische karakters meer als figuranten dienen. Het was leuk geweest om wat meer diepgang te krijgen.

In de ongeveer maar vijf uur durende campagne kruip jij zelf in de huid van Bell. Wat gelijk opvalt is dat de gehele Black Ops Cold War campaign totaal anders voelt. Zo begin je met het maken van een karakter. Begrijp ons niet verkeerd, je zult altijd ‘Bell’ genoemd worden, maar de optie om zelf je achternaam, huidskleur, geslacht en militaire achtergrond te kiezen voelt gelijk goed. Vooral als je merkt dat deze keuzes daadwerkelijk gevolgen hebben. Het grootste gevolg krijg je misschien wel als je twee perks mag kiezen. Hierdoor krijg je verschillende voordelen, zoals extra wapenschade of sneller herladen. Door deze toevoeging is ieder karakter uniek en aangepast op jouw speelstijl.

Er zijn genoeg bombastische missies - wat je gewend bent van Call of Duty - waar je over daken heen rent in Amsterdam en helikopters neerhaalt in het groene Vietnam, maar waar de Black Ops Cold War campaign in uitblinkt zijn de momenten waarop je niet hoeft te schieten. Een groot deel van de missies zijn namelijk op stealth gericht. Zo bevind je je in misschien wel de beste missie van de game in het hoofdkwartier van de KGB, waar je op verschillende manieren jouw Amerikaanse vrienden naar binnen kan loodsen. Kies jij ervoor om iemand om te kopen met Cubaanse sigaren? Of pak jij iedereen in de wurggreep om ze vervolgens te verbergen in de archiefkast. Aan jou de keuze.

Als je trouwens bezig bent met een missie is het handig om beide ogen open te houden. Tijdens al jouw avonturen kun je namelijk cruciale informatie tegenkomen wat je kan helpen in andere missies. Hierdoor krijgt de Black Ops Cold War campaign een gevoel van herspeelbaarheid en eenheid. Iets wat we tot nu toe nog niet hebben gezien in de franchise. Dit zorgde bij ons voor flink wat blijdschap, net zoals dat je zes kipnuggets besteld bij de McDonald’s en erachter komt dat ze er zeven in hebben gestopt.

De campagne duurt dus maar vijf uur. Black Ops Cold War moedigt je dan ook aan om de campagne meerdere malen te spelen. Door jouw keuzes in de game kan je namelijk een verschillend einde krijgen. We zullen niet helemaal verklappen hoe en wat, maar luister naar ons advies: neem alsjeblieft de tijd om alles te ontgrendelen.

Ken je dat gevoel als je bij een restaurant een lekker stuk appeltaart besteld en je vervolgens maar één schijfje appel krijgt met wat kruimels? Datzelfde gevoel krijgen wij bij de Black Ops Cold War multiplayer. Het smaakt heerlijk, maar we hebben nog steeds extreem honger. De multiplayer voelt namelijk goed aan, maar is veel te compact. Je krijgt een handjevol modi op je bord geworpen met in totaal acht maps. Deze verschillen soms wel in grootte, aan de hand van de modi die je speelt, maar dit voelt toch ietwat karig. Natuurlijk verandert dit wel na loop van tijd, maar op dit moment valt het tegen.

Verder is de multiplayer van Black Ops Cold War in één woord samen te vatten: ‘vertrouwd’. Dit, omdat je bepaalde elementen terugziet vanuit Modern Warfare. Zo pas je wapens gewoon weer aan via de Gunsmith, zijn Killstreaks ingeruild voor de oude bekende Scorestreaks en kun je kiezen uit verschillende bekende, maar ook nieuwe Perks en Killstreaks.

De gunplay in Cold War voelt overigens wel heerlijk en extreem soepel. Dit is dan ook het beste deel van de multiplayer. Samen met fantastische audio staat de Black Ops Cold War multiplayer weer garant voor urenlang grinden voor de beste wapens en hoogste posities.

We laten de appeltaart even links liggen en gaan over naar een bloederig stukje biefstuk. Want Holy Guacamole, de Black Ops Cold War zombies-modus is geweldig. De laatste keer dat we zoveel plezier hadden met een zombies-modus was in Black Ops 2, waar de maps en gameplay fantastisch waren.

Cold War doet alles goed als het gaat om zombies: heerlijke gameplay, een puzzelbonanza en een grafisch hoogstandje. In Black Ops Cold War zombies zien we ook bekende elementen terugkeren, zoals Pack a Punch, perks als Juggernog en Speed Cola en easter eggs, hoewel we van dat laatste wat meer hadden willen zien. Dit alles zorgt voor een echt enge ervaring, waar je urenlang plezier mee kunt hebben.

Black Ops Cold War is in wezen een prima toevoeging aan de franchise. De singleplayer probeert veel te vernieuwen en stopt je ondertussen in een bekende setting. Helaas blijft dit het kortste deel van de game. De multiplayer is prima en blinkt vooral uit in de gunplay, maar Black Ops Cold War zombies is toch echt de kers op de Albert Heijn-taart.