Bayonetta (Wii U) Review

Het duurt niet lang meer of Bayonetta 2 verschijnt op Wii U. Is het een goed idee van Platinum en Nintendo om het eerste deel van deze hack and slash serie tegelijkertijd naar Wii U te halen?

De allereerste vraag die in je opkomt wanneer je Bayonetta speelt op Wii U, is: waarom is dit niet eerder gebeurd? We hebben ontzettend lang op Bayonetta 2 moeten wachten. Was het niet slimmer geweest om Nintendo-gamers Bayonetta een half jaar geleden te geven bij wijze van zoethoudertje? Immers, als je Bayonetta 2 eenmaal hebt (waarbij je de eerste Bayonetta cadeau krijgt) dan speel je die en zal je niet snel besluiten om ook het eerste deel direct te spelen.

Niet in de eerste plaats omdat je dan waarschijnlijk liever met de nieuwe game aan de slag gaat waarover iedereen op dat moment praat, of omdat je misschien de eerste al hebt plat gespeeld op een andere console. Een reden dat je niet ook nog het eerste deel gaat spelen kan ook best het feit zijn dat de Bayonetta-franchise hack and slash zijn en over het algemeen is dat geen genre dat je heel lang en veel achter elkaar speelt.

Het is immers vooral knoppen rammen en dat is nogal intensief. Het hangt natuurlijk af van welke moeilijkheidsgraad je van te voren kiest, maar het is sowieso oppassen geblazen, want de vijanden blijven komen. Soms zijn het kleintjes die je in een paar klappen op de grond krijgt, soms zijn het hun grotere broers die al iets meer indruk maken, maar Bayonetta weet vooral te verbazen met de reusachtige eindbazen die op het griezelige, bizarre en grappige af zijn.

Op zich is Bayonetta op Wii U een directe port van de game van de andere consoles, maar een ding is helemaal anders. Je kunt de game namelijk met het aanraakscherm van de GamePad bedienen. Let op het woord ‘kunt’ in de vorige zin, het hoeft namelijk niet. En dat is maar goed ook, want we zijn niet al te erg te spreken over deze aanraakschermmethode.

De reden daarvan is dat je sowieso op het aanraakscherm minder mogelijkheden hebt. Je vijanden hebben allemaal een rondje op zich en daar moet je op tikken om ze aan te vallen. Je kunt niet meer kiezen of je schopt of slaat, want je kunt alleen tikken. Aanvallen ontwijken doe je door met je stylus een streepje te trekken, en dat is best lastig omdat het meer moeite kost dan de knop om dat mee te doen. Resultaat? Je loopt een heleboel witch time mis.

Het rare is bovendien dat niet alle acties van de heks via het aanraakscherm kunnen plaatsvinden. Je moet soms ook het pookje gebruiken om bijvoorbeeld Bayonetta's geweren in haar hakken te gebruiken. Al met al is de besturing via de Wii U GamePad nogal omslachtig en vervelend. Het is leuk om het even uit te proberen, maar in een chaotische en moeilijke game als Bayonetta is aanraakbesturing overduidelijk geen pretje.

Verder is Bayonetta vooral heel erg Platinum natuurlijk. De ontwikkelaar kwam vorig jaar met The Wonderful 101, wat met Bayonetta te vergelijken valt qua hectiek, explosies van acties op het scherm en moeilijkheidsgraad. Maak je een fout, dan doet dat echt even zeer, helemaal als je een hele tijd keihard knoppen hebt moeten rossen om op een bepaald punt te komen.

En dat is ook weer wat lastig is aan de GamePad. Juist omdat het zo’n mooie, dure controller is, wil je er niet keihard mee in de weer gaan. Ook als je kiest voor knopbesturing, dan zul je er soms best even moeite mee hebben om zo hardhandig aan het linkerpookje te trekken. En dat maakt het extra jammer dat de game met het aanraakscherm ook niet echt lekker speelt; je verlangt hierdoor terug naar een wat compactere controller en ja, je kunt je dan afvragen waar de port voor nodig is geweest.

De game an sich is nog steeds een topper gelukkig. Wat dat betreft verwijzen we je dan ook graag terug naar onze review van jaren geleden. De release op de Wii U is tijdloos en Bayonetta is nog altijd een van de meest herkenbare personages als het gaat om vrouwelijke hoofdrollen in games en ze heeft een overdreven sexy uitstraling die je bijblijft. Ook als ze een kinderlijk Nintendo-kostuum aanheeft die je in deze speciale Wii U-versie tegenkomt.

Wat er allemaal met haar gebeurt is nog hoger dan over de top, maar de game geeft je actiehoogtepunt na actiehoogtepunt dus veel tijd om je kaak weer omhoog te doen, heb je niet. Tel daar lange cutscenes bij op waardoor het net lijkt alsof je in een film zit en een verhaal dat net zo bizar is als de game zelf. Ongemakkelijke controls of niet, Bayonetta blijft indrukwekkend.