Battletoads Review – Niet zomaar een beat em up

De jaren 90 kenmerkten zich door games als Streets of Rage en Double Dragon. Beide games die redelijk recent nog nieuwe titels kregen. Maar één franchise houdt zich al meer dan 26 jaar stil: Battle Toads. Eindelijk is er een nieuwe game rondom de knokkende padden die hun avonturen opnieuw uitvindt. De game is hilarisch en ontzettend leuk in co-op, maar is dit nog wel Battletoads?

Al tijdens de E3 van 2018 werd Battletoads onthuld als Xbox exclusive. Nu komen de padden Rash, Zitz en Pimple weer in actie in deze toffe hybride van een co-op platformer, een beat ‘em up en meer. De afwezigheid van de padden wordt in deze game heel makkelijk verklaard: ze zaten 26 jaar vast in een bunker zonder het zelf te weten. De rest van de wereld is ze compleet vergeten en dus zijn ze niet meer beroemd. Daarbij is alles veranderd en kennen de Battletoads hun plek niet meer. Het is tijd dat de Battletoads weer op pad gaan en dat doen ze op de voor hun kenmerkende manier: bizar en vol hilarische actie!

Tijdens het bijzonder platte verhaal (dat hier precies goed past) tarten de Battletoads het lot weer en dit keer doen ze dit met over de top gevechten, dialogen en een enorme dosis tekenfilmhumor. De visuele stijl die ontwikkelaar Dlala Studios aan de game meegegeven heeft werkt hier ontzettend aan mee.

Prachtige handgetekende omgevingen en geweldig geanimeerde padden knallen in felle kleuren van je scherm af. Daarbij worden op een hoog tempo absurde situaties en grappen met elkaar afgewisseld. Een ding is meteen vanaf het begin duidelijk: Dlala heeft ontzettend veel aandacht besteed aan de visuele kant van Battletoads, want de game is onherkenbaar tof geworden.

Datzelfde geldt voor het vechten dat een groot deel van het spel in beslag neemt. Als een klassieke beat ‘em up ga je op pad met Rash, Zitz en Pimple. In singleplayer krijg je een van de padden onder de knoppen met de mogelijkheid om tussentijds te wisselen. Dit geeft je de mogelijkheid om alle padden eens goed te proberen, voordat je overgaat naar datgene waar de game voor bedoeld is: in co-op spelen.

Battletoads is met maximaal drie spelers te spelen. Elke speler bestuurt in de multiplayer modus een eigen pad en de game zegt het zelf al: Teamwork makes the dream work! Spelen in co-op kan, jammer genoeg alleen offline. Het gemis van online spelen, is een klein minpunt van de game waardoor deze op multiplayergebied incompleet aanvoelt. Toch is deze keuze ergens begrijpelijk, gezien Battletoads een aantal stukken heeft waarbij online spelen wat lastig zou zijn. Zo is er een stuk waarin spelers samen één ruimteschip besturen. Eentje zorgt dan voor het vliegwerk, terwijl de andere met vijanden moet afrekenen. Dit soort stukken zouden online met zelfs een klein beetje lag niet goed werken.

De stukken waarbij je wél met meerdere karakters tegelijk op het scherm rondloopt, werken feilloos en maken bovendien erg goed gebruik van de co-op mogelijkheden. Zo kun je elkaar helpen in de strijd tegen de vele vijanden op het scherm, bijvoorbeeld als een speler het loodje dreigt te leggen. Deze kun je dan reviven, waardoor teamwork belangrijker dan ooit is in Battletoads. Daarbij heeft iedere pad echt zijn eigen rol in de game, iets dat in sommige stukken van Battletoads sterk naar voren komt. In andere elementen is het simpelweg rammen geblazen, maar ook daarin verschillen de padden van elkaar.

Rash is de gebalanceerde van het stel, terwijl Zitz de snelle pad is met wat minder kracht. Pimple is de hulk onder de Battletoads die met een paar rake klappen de sterkste vijand uitschakelt. Hij is alleen wat langzamer dan de andere twee. Een ding hebben ze alle drie gemeen: ze knokken erop los met allerlei bizarre moves, waarbij ze regelmatig transformeren. Zo kan Rash in een haai veranderen en met een arcadekast vijanden aframmelen, zorgt Pimple voor een flinke slag met een wasbak en deelt knallen uit met een trein, en zorgt Zitz voor een ware rodeo op een holografische stier.

Het levert door de soepele en eenvoudige besturing veelzijdige en chaotische gevechten op, waarbij je met gemak een combo van 50 of meer hits kan maken. Jammer genoeg levert dit ook het nadeel op dat je wel eens je pad uit het oog verliest als er veel vijanden op het scherm zijn. Vooral in co-op is dat het geval. En vijanden krijg je genoeg voorgeschoteld.

Battletoads trekt in elke nieuwe omgeving een blik verse vijanden open om je te blijven vermaken. Je komt van alles tegen van ijsverkopers tot aan boze houthakkende bevers en moet zelfs een stel alienhippies in elkaar slaan.

Knokken genoeg dus in de vier acts met talloze levels die Battletoads je tijdens het drie tot vier uur durende verhaal voorschotelt, maar vreemd genoeg voelt het tijdens het spelen niet zo. In het begin van de game ben je vooral bezig met het in elkaar slaan van verschillende vijanden. Tussen deze levels door is er ruimte voor platformactie en mag je als vanouds weer met een intensief level aan de slag waarbij je op een motor allerlei obstakels ontwijkt.

Dit is vooral voor de fans smullen, gezien het destijds een van de lastigere onderdelen uit de originele game was. De ziel van het origineel is in Battletoads dan ook voor een overgroot deel behouden, maar er is ook ruimte voor nieuwe elementen zoals een schmup-gedeelte. Het niveau van afwisseling ligt door de vele overschakelingen tussen genres in hoog in Battletoads, waardoor je regelmatig verrast wordt en je nooit zult vervelen.

Jammer genoeg zijn er niet alleen maar goede keuzes gemaakt in Battletoads. Tijdens de knoklevels verandert de game namelijk een deel van de opzet. Je bent over het algemeen op hoge snelheid bezig om vijanden in elkaar te rammen, maar ineens wordt de vaart eruit gehaald door minigames om deuren open te krijgen. Gelukkig schakelt de game al snel weer over naar de orde van zaken en is dit niet al te storend.

De game wordt daarbij nergens echt zo moeilijk als het NES-origineel, tenzij je op de Battletoads moeilijkheidsgraad gaat spelen. Dan krijg je een serieus pak rammel als je niet oplet.

Battletoads heeft zichzelf met de nieuwe elementen opnieuw uitgevonden na een afwezigheid van twee decennia. De game laat je als vanouds op bizarre manier afrekenen met je vijanden en combineert een flinke dosis over de top humor met afwisselende actie. De overstap die de game tussendoor naar andere genres maakt is net zo feilloos als in het origineel, maar zorgt ervoor dat het lijkt dat je wat weinig gevechten hebt.

Samen spelen is de sleutel tot succes van deze game. Co-op is zoveel leuker en uitdagender dan alleen, al kun je ook alleen aan de slag. Het is een klein gemis dat samen spelen niet online kan, maar gelukkig is de couch co-op feilloos in elkaar gezet voor maximaal drie spelers. Streets of Rage mag oppassen, want de Battletoads zijn terug!