At Eternity's Gate Review - Dafoe voortreffelijk als Van Gogh

Geregeld zien we Willem Dafoe optreden als schurk in films. Af en toe doet hij wat anders en dan blijkt zomaar ineens dat hij dat óók prima kan. In At Eternity’s Gate vertolkt Dafoe de rol van Vincent van Gogh en de review vertelt je alles over zijn vertolking als de bekende schilder.

Vincent van Gogh is voor ons Nederlanders een wereldberoemde kunstenaar, die beschouwd wordt als een van de belangrijkste schilders in de negentiende eeuw. Wat je je misschien niet altijd beseft is dat zijn roem en erkenning pas veel later kwamen. Hij zou zich omdraaien in zijn graf als hij nu wist wat zijn werken inmiddels waard zijn. Feit is dat toen hij leefde het kunstenaarschap een armoedig bestaan was. Dat is goed te zien in At Eternity’s Gate.

In de film zien we hoe Van Gogh in 1886 verhuist naar Frankrijk om door te breken als kunstenaar. Een beroemde andere kunstenaar die hij leert kennen is Paul Gaugain. Kunstkenners weten dat dit geen kleine jongen is. De focus van de film ligt erg op hoe Van Gogh worstelt om als kunstenaar te worden begrepen. Dafoe speelt zijn rol voortreffelijk. Hij worstelt met depressie en voelt zich vaak onbegrepen. Als kijker zie je niet Dafoe als schurk of bad guy, maar als een geheel andere man. Een teken dat hij zijn rol goed neerzet.

Van Gogh is eigenlijk alleen maar bezig met zijn doeken, met schilderen in de buitenlucht en sociaal niet de meest handige persoon. Het spat van het scherm dat hij niet de meest hygiënische man is en dat vrouwen hem niet heel aantrekkelijk vinden. Of het hem echt wat uitmaakt kom je als kijker niet te weten. Regisseur Julian Schnabel geeft weinig inzicht in de gedachten van Van Gogh, alsook de hele voorgeschiedenis, maar focust echt de laatste periode uit Van Goghs leven en laat de camera spreken.

Wat dat betreft lijkt de camera op een schilderij. Grotendeels worden shots geschoten en mag de kijker daar zelf wat vinden. Het tempo ligt erg traag, voor veel kijkers ongetwijfeld te traag. Maar de boodschap is duidelijk: vorm zelf een beeld en mening over het leven van Van Gogh. Daarbij wordt wel enigszins geduwd in de richting van medelijden. Het contrast tussen Gaugain (Oscar Isaac) en Van Gogh is groot. Hij heeft een vlotte babbel, doet het goed bij de vrouwen en is eigenlijk alles wat Van Gogh niet is. Al snel voel je een zeker medelijden met de man.

Of het een verstandige keuze is om zoveel aan de kijker over te laten, is de vraag. Want het tragische einde van Van Gogh kent iedereen wel en dat is ook waar naartoe gewerkt wordt in de film. Alleen zal dat bittere einde veel mensen ongeroerd aanlaten, simpelweg omdat er té weinig uitgewerkt wordt in de film. Schnabel had er goed aan gedaan soms meer context te schetsen en Van Gogh wat meer naar de kijker te brengen. De afstand tussen hem en de kijker is soms te groot, wat absoluut aan de regisseur ligt en niet het voortreffelijke acteerwerk van Dafoe.

Wel gaat de lof uit naar prachtige beelden die geschoten zijn, ze zijn vaak sfeervol en doen denken aan een schilderijtje. Verder is er nog een leuke bijrol in de film voor Mads Mikkelsen die als priester optreedt. Lang is hij niet in beeld, maar een bekende kop zorgt halverwege de film toch even voor en fris ingredient dat de film op dat moment ook nodig lijkt te hebben. Ook zorgt Rupert Friend nog voor een leuke bijrol als broer van Van Gogh.

Al met al is At Eternity’s Gate een interessante film geworden met zeer goed acteerwerk. Al zullen het trage tempo en sommige keuzes van de regisseur niet weggelegd zijn voor elke kijker. At Eternity’s Gate lijkt de ultieme film voor 50-plussers, terwijl het een film had kunnen zijn voor de massa. Dat laatste is helaas niet gelukt. Wel hulde voor Dafoe voor prachtig acteerwerk als ‘normale’ man.