Assassin's Creed Rogue Review - Slechtste deel in jaren

Zeven jaar na de eerste Assassin’s Creed is het imperium rond de meedogenloze sluipmoordenaarsorde behoorlijk uitgebreid. Het verhaal van de vervaardige moordenaars is al meerdere keren verteld, maar ‘de andere kant van het verhaal’ bleef onderbelicht. In Assassin’s Creed Rogue richt Ubisoft zijn vergrootglas op de tempeliers, de belangrijkste vijand in de gelauwerde spellenreeks.

Je zou het zo niet zeggen, maar de ontwikkelstudio achter Rogue is uitgerust met een eervolle taak. Naar alle waarschijnlijkheid is Rogue de laatste titel die exclusief voor de Xbox 360 en PlayStation 3 uitkomt. De generatie waar Assassin’s Creed groot werd en miljoenen fans voor zich won, nadert haar einde. Taak aan Ubisoft om met Rogue de serie met een knal af te sluiten, met ‘Black Flag’ nog vers in het achterhoofd moet dat geen probleem vormen.

Met Black Flag, die op XGN met een 8,5 werd ontvangen vanwege het vernieuwende karakter en de overtuigende piratensetting, heeft Rogue een uitstekend fundament om op verder te bouwen. Als onversaagd kapitein en leider van het kleine, weerbare schip ‘Morrigan’ bevaar je de ijzige zeeën van de Noord-Atlantische Oceaan en de smalle, maar onheilspellende wateren van de River Valley. De zeeslagen, met dit keer Franse fregatten en Amerikaanse marineschepen, zijn opnieuw een lust voor alle zintuigen.

De indrukwekkende zeeslagen in Black Flag zijn wederom weer van de partij. In Rogue probeerden de makers daar nog nieuwe elementen aan toe te voegen, zoals reusachtige ijsblokken die je in je voordeel kunt gebruiken of een spoor van brandende olie die je achter je schip kunt laten trekken. Daarnaast kunnen nu ook vijandige piraten je schip op willekeurige momenten betreden. Zeer aardige toevoegingen, maar die zetten de gameplay helaas niet fundamenteel op zijn kop.

Assassin's Creed Rogue" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201411/t/assassins-creed-rogue-1415972776.jpg" />

Sterker nog, Ubisoft probeert het zich in Rogue wel erg makkelijk te maken. De game borduurt te veel door op Black Flag en verliest daarmee een eigen identiteit. Ja, er wordt gepretendeerd dat Rogue de meest duistere Assassin’s Creed-game ooit is, maar in de praktijk valt dat allemaal wel mee. We krijgen inderdaad te zien hoe hoofdrolspeler Shay (21) van een avontuurlijke sluipmoordenaar naar een sombere en toegewijde templar transformeert, maar veel consequenties voor de gameplay heeft dit niet en de constante dreiging die beloofd werd blijft uit.

De sterke samenhang tussen fictie en geschiedenis is ook in Rogue weer een belangrijk onderdeel, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het verhaal, dat zich afspeelt tijdens de 18e-eeuwse Zevenjarige Oorlog in en nabij Amerika, te weinig memorabele gebeurtenissen kent.

Ondanks dat je als kersvers lid van de tempeliers de beweegredenenen en de achtergrond van de grote schurken beter leert kennen, slaagt Ubisoft er niet in om de gruwel en de meedogenloosheid duidelijk in beeld te brengen. De verhoudingen tussen de sluipmoordenaars en de tempeliers lijkt eerder op een uit de hand gelopen ruzie, dan op een moordlustig conflict.

Speltechnisch heeft het verraad van Shay ook weinig gevolgen. Anders dan zijn vaardige voorgangers als Altaïr en Ezio is Shay niet uit sluipmoordenaarshout gesneden, maar hij heeft wonderbaarlijk wel exact dezelfde vaardigheden. Bovendien zijn de vijanden die je aan je zwaard rijgt niet van hetzelfde kaliber. De assassins blijken zelfs even dom als de tempeliers. Zo kun je ze in gevechten opnieuw te makkelijk misleiden door simpelweg te counteren en merken ze je soms helemaal niet op terwijl je pal voor hun neus staat. Tot zover de zogenaamde adelaarsvisie.

Wie één van de vorige Assassin’s Creed-games heeft gespeeld, weet dat de moderne sequenties in het heden niet om aan te gluren zijn. De nieuwe stukken die je in eerspersoonsperspectief beleeft zijn - net als in Black Flag - vrij dubieus. Ook hier voelen de opdrachtjes die je moet uitvoeren continu aan als huiswerk en duurt het allemaal te lang voordat er eindelijk duidelijkheid komt. Wij vragen ons sterk af of Ubisoft in de toekomst ooit écht eens gaat kijken naar deze scenes, of besluit om om ze er gewoon helemaal uit te laten.

Waar Black Flag de grootste game in de franchise was, lijkt Ubisoft met Rogue een stapje terug te doen. Black Flag zat boordevol content en kon je gerust veertig á vijftig meer zoet zijn. Het verhaal in Rogue duurt niet langer dan acht uur en is daarmee veel beperkter dan het vorige deel. Hoewel de meningen verdeeld waren over voorganger Edward Kenway, was hij wel een leuke grofgebekte piraat. Shay blijft eigenlijk het gehele avontuur vrij kleurloos en door matig geschreven dialogen weten we ook niet één keer een band met hem op te bouwen.

De missies in het verhaal zijn overigens net zo eentonig en inspiratieloos als voorheen. Nog steeds zijn er opdrachten waarin je in slakkentempo een nietszeggend figuur moet achtervolgen en zijn conversatie moet afluisteren. Dit doe je door over daken te klauteren of je tussen de burgers te mengen. Maar wat Rogue in feite doet is je een bepaalde kant op dwingen. Helemaal zelf een route uitstippelen of een tactiek bedenken is er niet bij. Hetzelfde geldt voor de volgmissie op zee. Deze missies zijn minstens zo inspiratieloos als frustrerend.

Toffe verandering zien we in het innemen van forten, één van de leukste bezigheden in Black Flag. Anders is dat de leider van de vesting, een sluipmoordenar in dit geval, niet op jou gaat zitten wachten, in tegenstelling tot de kapitein van een fort in Black Flag. Zodra hij een seintje krijgt dat een tempelier zijn fort is binnengedrongen, zal hij zijn messen slepen en op jou de jacht gaan openen. Er ontstaat hierdoor een spannend kat-en-muis-spel waarbij je slim gebruik moet maken van de omgeving om zo de assassin slimmer af te zijn.

Helaas houdt het qua vernieuwing hier alweer op. Qua techniek hebben de makers eveneens weinig gedaan om Assassin's Creed ook maar een klein beetje te verbeteren. De fouten die de serie al jarenlang kenmerken, komen hier weer doodleuk voorbij. Al bukkend van struik naar struik gaan blijft onmogelijk, met als gevolg dat je regelmatig onbedoeld gespot wordt. Verder wil ook Shay nog weleens vast komen te zitten in de omgeving, waardoor je noodgedwongen een missie moet afsluiten. Ook blijken de storende fouten tijdens het klauteren nog niet uit de wereld te zijn.

Maar ondanks alle tekortkomingen en beperkingen, blijft Rogue een Assassins’s Creed-game pur sang. Wederom heb je de vrijheid om te doen en laten waar je zin in hebt. Onbewoonde eilanden verkennen, belangrijke schurken uitschakelen voor geld, op wild jagen om voorwerpen te maken, plotseling in een enorme veldslag tussen Amerikanen en Fransen terechtkomen, een horrorstorm des doods trotseren: je hebt het allemaal al eens eerder gedaan, maar het is prettig dat het er opnieuw in zit.

Assassin's Creed Rogue biedt zowel op zee als op land vooral meer van hetzelfde. Dat was geen probleem geweest als het op papier indrukwekkende verhaal indruk zou maken, maar dat doet het niet. Spelen als een tempelier voelt helemaal niet als het spelen als een tempelier en juist dát is het voornaamste probleem van Rogue: het belooft iets dat het niet nakomt.

De aantrekkelijke combinatie tussen zeeslagen en moordenaartje spelen op land viert weliswaar weer hoogtij, maar toch moeten we met pijn in ons hart concluderen dat Rogue het gewoonweg niet is geworden.