Assassin's Creed Mirage Review - Een trip down memory lane

Een kleine drie jaar na Valhalla is het eindelijk weer tijd voor een nieuw avontuur vol sluipmoordenaars en tempeliers. Dit keer staat oudgediende Basim in de spotlight en duiken we zijn origin story in. Met een duidelijke knipoog naar de oude titels in de reeks moet deze compacte game nostalgische fans goed bekoren. Of Ubisoft daarin is geslaagd, dat lees je in de Assassin's Creed Mirage review.

Een reis terug in de tijd. Dat is wat Ubisoft al langer verkondigde als het iets uitwijdde over Assassin’s Creed Mirage. Terug naar de ‘goede oude tijd’ van Altaïr en Ezio, waar de formule net even wat anders in elkaar zat dan vandaag de dag. Een compactere ervaring waarbij de focus weer meer op stealth ligt. Het is een antwoord op de wens van veel gamers, die de gigantische avonturen in Odyssey en Valhalla wel érg uitgebreid vonden.

En in die zin is Mirage inderdaad een frisse wind door de formule, maar zonder dat de moderne kern van de laatste paar games verloren gaat. Zo speel je ditmaal als de voor fans bekende Basim, een lid van de brotherhood met, zoals in Valhalla gemerkt, een eigen agenda. Een herkenbaar gezicht in een nieuw verhaal: dat van hemzelf. Mirage geldt als prequel op Valhalla en vertelt hoe Basim van een kleine onschuldige jongen ontpopt tot een heuse sluipmoordenaar.

Het is een verhaal dat geen baanbrekende nieuwe deuren opent, maar je vooral een reden geeft om de nieuwe spelwereld van top tot teen te verkennen. Het decor voor alle sluipmoordactie is ditmaal namelijk Bagdad, een kleinere spelwereld die ervoor moet zorgen dat de focus meer op de actie komt te liggen. De stad en omliggende gebieden zijn een stuk tropischer dan de modderige velden van Engeland en hebben op enkele momenten wel raakvlakken met de vergezichten die je in Assassin’s Creed Origins tegenkomt.

En wie denkt dat Bagdad alleen maar bestaat uit woestijn en steen, die heeft het mis. De wereld van Assassin’s Creed Mirage is verrassend kleurrijk. Van bloeiende velden met palmbomen en alle kleuren bloemen, tot de levendige marktjes en rijkelijk versierde huizen. Bagdad voelt enorm levendig aan en achter elk hoekje zit wel weer iets verstopt. De mooi vormgegeven open wereld is een duidelijk hoogtepunt in het totaalpakket van Mirage.

Maar misschien nog wel belangrijker is de lading aan missies die in die wereld verweven zitten. Zoals eerder al vernoemd ligt de focus ditmaal meer op de stealth gameplay die je kent van de avonturen van Altaïr en later Ezio. En dat doet Mirage zeker, al blijven invloeden van recentere games nog steeds voelbaar. Qua missiestructuur moet je weer als een echte Sherlock Holmes aan de slag.

The Order of the Ancients is wederom de straten onveilig aan het maken en als echte sluipmoordenaar moet jij hun identiteit zien te onthullen, om ze vervolgens een kopje kleiner te maken. In een vaste opzet vind je in een eerste reeks kleinere missies aanwijzingen die uiteindelijk naar de climax leiden: het grote moordmoment. Vaak spelen die zich af in goed bewaakte paleizen of andere grote locaties, waarbij jij als speler een weg naar binnen moet vinden.

Hoe je dat doet, is helemaal aan jou. Stuur je een groep huurlingen naar de voordeur om stennis te schoppen of sluip je liever via een kier in de muur naar binnen toe? Elk level kent een aantal mogelijkheden, waardoor je lekker veel vrijheid krijgt om de klus te klaren. Vergeet daarbij natuurlijk niet je trouwe selectie met gadgets die je kunnen helpen in moeilijke situaties. Gebruik werpmessen voor de snelle moorden op afstand of een rookbom als je net die groep soldaten van je af wil schudden.

Maar los van die kleine hulpmiddelen hoef je ditmaal geen ellenlange skilltrees en level caps te verwachten. Die ‘nieuwere’ RPG-elementen zijn in Mirage even gelaten voor wat het is. Gaandeweg je avontuur met Basim krijg je wel de keuze uit een aantal vaardigheden die het sluipen wat makkelijker maken, vergelijkbaar zoals dat in de oude games werkte. Niet te veel nadenken, maar gewoon lekker genieten van de actie.

Assassin’s Creed Mirage weet in die zin dus aardig goed de essentie van de ‘oude’ Assassins’s Creed games te vertalen naar een moderne hervertelling. De game doet veel goed, maar niets is perfect en ook deze nieuwste telg heeft zeker wat pijnpunten. Zo zijn er nog aardig wat glitches en andere gekke oneffenheden te vinden tijdens het spelen.

Zwevende paarden, Basim die lijken oppakt en in kisten stopt alsof het boeken zijn, lijken die door objecten heen schuiven en vervolgens vijanden alarmeren. Het zijn van die bugs die je soms uit de spelervaring halen en, na een redelijk lange tijd in de ontwikkeloven, stiekem wel weggepoetst hadden mogen worden. Daarbij is het verhaal in Mirage niet bijzonder interessant en los van de handvol belangrijke personages, zijn eigenlijk alle baddies enorm snel vergeten.

Het is misschien het probleem van een game waarvan het einde niet veel impact kan maken, juist omdat je hoofdpersonage gewoon netjes moet opdraven in een vervolg (of in dit geval in de voorganger Valhalla). Mirage moet het daarom echt hebben van zijn gameplay en de ode aan de klassieke Assassin’s Creed titels.

Want de stealth gameplay die in Mirage weer op de voorgrond treedt, voelt meteen als vertrouwd. Van het hangen aan richels, sluipen langs hordes wachters of het ongeziene uitmoorden van het hele zooitje ongeregeld. De compactere spelwereld en versimpelde vaardigheden zorgen ervoor dat die nieuwe focus goed tot zijn recht komt, ondanks dat alles wat Ubisoft hier presenteert natuurlijk weinig innovatief is.

Zie deze kleinere titel dan ook als een lekkere vette snack waar je al tijden zin in hebt en eindelijk weer eens mag eten. Je weet wat je kunt verwachten, maar dat maakt het genieten niet minder leuk. Dat het verhaal verder weinig toevoegt en de bugs ook zeker niet afwezig zijn bij vlagen, doet deze guilty pleasure onderaan de streep gelukkig niet wankelen.