Army of Two: The Devil's Cartel Review

Mexico is gevaarlijk. Niet voor niets duikt de drugscene met daarbij behorende gruwelheden regelmatig op in het nieuws. Daar word je stil van. Toch is een drugskartel naast al die ellende goed voer voor het maken van toffe dingen. Denk aan het succes van de tv-serie Breaking Bad. Ontwikkelaar Visceral Games probeert van dit succes een graantje mee te pikken: Army of Two: The Devil's Cartel draait om de klopjacht op drugsbaron Bautista.

Onder de schietspellen is Army of Two één van de series waarbij co-op zo'n beetje verplicht is. Je kunt de game wel in je uppie spelen, maar daar is de franchise totaal niet voor bedoeld. The Devil's Cartel speel je dan ook online of lekker met een van je vrienden op de bank. De hele serie draait eigenlijk maar om drie woorden: schieten, schieten, schieten. Dit pakte goed uit bij het vorige (tweede) deel Army of Two: The 40th Day. Niet voor niets kreeg de game een 7,7 in onze recensie. De vraag is, of nu drie jaar later, een nieuw deel genoeg heeft aan deze basisformule.

Valse start
Het begin van The Devil's Cartel kent geen vlekkeloze start. De twee stoere mannen, gemarkeerd met littekens uit veldslagen, Rios en Salem zijn ingewisseld voor twee onbekende heren. Dit keer kruipen we in de huid van Alpha en Bravo. Nee, originaliteit spat er niet vanaf. Toch maakt het niet zoveel uit, immers loop je toch continu met een (gaaf!) masker op en is het verhaal... tja, een beetje standaard. Denk vooral aan een Hollywood film in de categorie Die Hard: veel over de top actie, veel clichés, (leuke!) humor en een voor de hand liggend verhaal. Dit verwacht je als speler ook, dus eigenlijk is het wel prima. Army of Two fans spelen een nieuw deel juist om die over de top actie.

Maar dan moet die actie natuurlijk wel goed zijn. Het grote nadeel dat aan The Devil's Cartel kleeft is de moeizame start. De game telt tien missies, die opgedeeld zijn in 49 hoofdstukken. Ga er maar vanuit dat de eerste vier missies een beetje tegenvallen. De vijanden zijn simpele mannetjes, die niet altijd slim zijn. Af en toe is er nog eens een ventje dat vraagt om een paar extra kogels. In het begin van de game bevind je je nog in andere omgevingen, maar elk hoofdstuk is hetzelfde: schiet al die simpele mannetjes af. Hordes van vijanden welteverstaan.

Tweede gedeelte is beter
Net op het moment dat je denkt 'kan het nog eentoniger?!' wordt de game leuk. Op een zeker moment komt er namelijk vaart in The Devil's Cartel. Het tweede gedeelte van de game biedt diversiteit en dat is zo ontzettend belangrijk om een game, die enkel draait om schieten-schieten-schieten, boeiend te houden. In de latere levels zul je diverse missies uitvoeren, waarbij de standaard actie regelmatig wordt vervangen voor een stukje on-rails, of andere toffe actie. Eén level speelt zich af in een riool waarbij je amper wat in het donker ziet. Het past eigenlijk niet zo goed in de gehele game, waardoor het juist verrassend leuk is.

Het is dus kwestie van even door de zure appel heen bijten. Want leuke co-op heb je zeker met de titel. De zaak is om zoveel mogelijk samen te werken. Je verdient namelijk steeds punten, die later van belang zijn voor het uitbreiden van de wapenmogelijkheden. Zoals zo vaak met dit soort puntensystemen is het niet heel zinvol om op iemand af te rennen en die snel van wat kogels te voorzien. De truc is om samen vijanden uit te schakelen en lekker veel te flanken. Na lang genoeg vijanden neergeknald te hebben kun je de optie Overkill aanzetten, een soort slow motion, waardoor het nog veel fijner wordt om vijanden door te sturen naar het hiernamaals.

Het pleziergehalte
Weinig games zitten zo vol met vijanden, je wordt bestookt, elke keer weer. Het kan dus voorkomen dat je op een gegeven moment even verkeerd staat en zelf kogels vangt. Geen probleem, je maatje kan je dan weer tot leven brengen, mits binnen een bepaalde tijd. Verder kom je in de game keuzes tegen, waarbij de een het ene pad volgt en de andere het andere, waarna je weer samenkomt. Het zijn principes die we eerder al zagen in bijvoorbeeld Gears of War. Het werkt prima.

Waar Army of Two echt goede zaken doet betreft de humor. Waarbij meteen gezegd moet worden dat de game niet weggelegd is voor gelovigen. Er is een schietpartij in een kerk aanwezig. Het is te hilarisch voor woorden als jij zegt 'Don't interrupt me while I'm praying!' en je co-op makker zegt: 'Oh Jesus.' De ironie, in een kerk nota bene.

Te veel problemen
Toch kampt Army of Two: The Devil's Cartel met te veel (kleine) problemen om echt uit te stijgen boven andere co-op titels. Grafisch is de game teleurstellend met bizar lelijke explosies die de kroon spannen. De gele massa is echt niet van deze tijd. Ten tweede kampt de game met onnodige bugs. Een enkele keer is een opslagpunt opnieuw laden vereist. Zonde, al deed een andere co-op game, met The Cartel in de naam, het veel erger. Dus Army of Two komt nog goed weg.

Nog een groot nadeel van de game is de stroeve besturing. Vanuit dekking schieten is wel handig, maar niet altijd zal de game scherp reageren. Ook moet je regelmatig met je co-op buddy een object met z'n tweeën naar voren duwen. Negen van de tien keer gaat dit niet soepel. Daar blijft het niet bij. Het allergrootste nadeel is het lang inladen van alle gevens. Continu zijn er onzichtbare muren waar je gemiddeld vijf seconden moet wachten om verder te kunnen. Om gek van te worden.

Budgetbak-voer
Drie jaar geleden deed Army of Two nog goede zaken. Helaas blijkt nu dat de basisformule 'schieten-schieten-schieten' niet voldoende is om een stevige co-op titel neer te zetten. De game kampt met te veel (kleine) problemen om andere titels voor te blijven. Bovendien is 60 euro voor een game die enkel een singleplayer en co-op aanbiedt wel wat schaars. Mocht The Devil's Cartel een keer in de budgetbak liggen, neem het dan mee. Het is een prima tussendoortje als je alle grote titels al gespeeld hebt. En als je je karakter kunt pimpen met een gaaf masker, zoiets als een felgekleurde smiley, dan moet je toch wel grinniken. De game schiet zich dan ook regelrecht de budgetbak in, en blijft daar helaas steken.