Ant-Man and the Wasp Review - Vermaak voor groot en klein

Door de genadeslag van Thanos in Avengers: Infinity War zou je bijna vergeten dat er nog andere helden rond zoemen in het Marvel filmuniversum (MCU). Ant-Man is gelukkig niet vergeten en heeft zelfs een partner gekregen. In onze Ant-Man and the Wasp review lees je dit kleine avontuur groots uitpakt!

Neem van te voren alvast wat maagtabletten in, want de kans is groot dat je met buikpijn van het lachen de bioscoopzaal verlaat. In 2015 wist Marvel Studios met Ant-Man voor goud te gaan door niet een superheldenfilm, maar een komedie te maken met een gezonde dosis actie. Het vervolg bouwt op deze sterke fundering. Met een nieuwe heldin, wat bekende gezichten en een flink aantal grappen slaagt regisseur Peyton Reed het publiek opnieuw vermaken en in onze Ant-Man and the Wasp review lees je waarom.

Disney Company" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201806/ant-man-and-the-wasp-review.jpg" />

In Ant-Man zagen we hoe ex-crimineel Scott Lang (Paul Rudd) zijn leven bij elkaar probeerde te rapen door een gewone baan te nemen voordat hij Ant-Man werd om een schuld af te lossen bij Hank Pym (Michael Douglas). Hij had maar één doel en dat is ervoor zorgen dat hij zijn dochter kon blijven zien en om dat te doen, moest hij Pym en zijn dochter Hope Van Dyne (Evangeline Lilly) een handje helpen. Hij werd de held van de dag en hielp vervolgens zelfs Captain America mee tijdens Captain America: Civil War alleen liep dat niet helemaal goed af.

Op een aantal verschillende manieren draait de tweede film dan ook om het leren van fouten, want Scott Lang zit flink in de penarie na zijn stunt tijdens Civil War. Omdat hij Cap steunde en daarmee de wet overtrad, moet hij een tijdje brommen in zijn eigen huis. Ook jaagde hij daarmee Hank en Hope in het harnas. Gezien zij hem zo hielpen in het eerste deel snap je waarom dat voor wat problemen zorgt.

De Van Dyne’s zijn op de vlucht en proberen nog steeds Janet Van Dyne (Michelle Pfiefer), Hope’s moeder en Hanks vrouw terug te halen uit de quantumdimensie. Laat het toevallig zo zijn dat Scott wel wat ervaring heeft met deze dimensie en oplossingen kan bieden. Het verraad van Scott zorgt direct voor een ongemakkelijke sfeer wanneer het oude team weer bij elkaar komt en dat wordt maximaal gebruikt voor humor. Het zijn de kleinste momenten binnen de relatie van Scott en de Van Dyne’s die zorgen voor een flinke glimlach op je gezicht.

Het heeft mede te maken met chemie tussen de castleden die allemaal op geweldige wijze op elkaar zijn ingespeeld. Dit zie je het beste terug in ieder moment dat Luis (Michael Peña) op het witte doek verschijnt. Hij steelt elke scène waarin hij moppen aan het tappen is en als je hem in het origineel al fantastisch vond, kun je je maar beter voorbereiden op ronde twee. Zijn grappen zijn alleen maar leuker en je ligt daardoor nog net niet op de grond van het lachen.

De film heet terecht Ant-Man and the Wasp want de film besteedt veel aandacht aan Hope en de band die ze heeft met haar moeder. Het zorgt er direct voor dat het verhaal je van begin tot eind boeit. Zelfs als het verhaal je niet helemaal trekt, kun je dankzij de actiescènes niet ontkennen dat The Wasp het beste uit de verf komt.

Je ziet dat ze op vrijwel elke manier meer verstand van zaken heeft, ondanks dat Scott ervaring heeft met het pak. The Wasp (en in verlenging de film) maakt regelmatig creatief gebruik van het vergroten en verkleinen van de helden en voorwerpen om hen heen, waardoor de actie verfrissend aanvoelt. De manier waarop Hope vecht is heel anders dan Scott die veel meer gebonden is aan een goede stoot op de kaak. Hope kan namelijk vliegen en heeft blasters waarmee ze veel mobieler is en steelt daardoor elke actiescène waarin ze een rol speelt.

Net als in het vorige deel weet de actie ook voor een flinke lach te zorgen, want wie zou zich nou niet bescheuren van Hello Kitty speelgoed dat met één druk op de knop omgetoverd wordt tot effectief wapen? Nog meer dan in het eerste deel speelt het vergroten en verkleinen van levenloze objecten een rol, waarmee duidelijk wordt dat de makers lol hebben gehad in het bedenken van manieren om het publiek te laten lachen. De creativiteit druipt van de actie af en zorgt voor spectaculaire momenten waar je flink van geniet.

Killmonger en Thanos lieten in verschillende opzichten zien dat Marvel in staat is om een goede schurk op het witte doek te toveren en dat is een trend die Ant-Man and the Wasp gedeeltelijk doorzet, want er zijn meerdere schurken te vinden in dit deel. Het is duidelijk dat Sonny Burch (Walton Goggins) hierbij aan het kortste eind trekt, want hij lijkt alleen het verhaal vooruit te duwen. Hij doet zijn best om een schurk te zijn, maar het is duidelijk dat hij geen bedreiging vormt.

De trend wordt wel doorgezet dankzij de mysterieuze Ghost die een imposante bedreiging vormt. De beste schurken zijn namelijk die waarin je je kunt verplaatsen en snapt waarom ze iets doen en Ghost is daar een perfect voorbeeld van. Ze heeft geen plannen om de hele wereld te vernietigen, want ze heeft hele persoonlijke redenen voor wat ze doet. Het is alleen de manier waarop ze het doet die niet door de beugel kan.

Hierdoor is het verhaal wederom kleinschalig en dat heeft zijn voor- en nadelen. De film staat op zichzelf, dus is er veel ruimte om een goed verhaal te vertellen en het sluit netjes wat losse eindjes van het eerste af. Er zit helaas ook een groot nadeel aan dat de film zo kleinschalig is, want met alles wat er gaande is in de wereld van de MCU voelt de film niet helemaal goed geplaatst.

De meest recente film die bezoekers gezien hebben is Avengers: Infinity War en die eindigde met de vernietiging van het halve universum. Deze film speelt zich hier af voor is eerder een vervolg op Captain America: Civil War en had dan ook eigenlijk voor Infinity War uit moeten komen. Voor het antwoord op al je vragen over het einde van Infinity War ben je bij Ant-Man and the Wasp volledig aan het verkeerde adres. Er ontstaan alleen maar meer vragen en dat is ontzettend frustrerend.

Ant-Man and the Wasp weet voor een grootschalig lachfestijn te zorgen dankzij een verhaal dat The Wasp centraal zet. Met buikpijn van het lachen zal je de zaal verlaten terwijl je onder de indruk bent van de actie die nog creatiever is dan in het eerste deel. Het is jammer dat de plaatsing binnen de MCU niet helemaal lekker is en dat niet elke schurk goed uit de verf komt. Toch weet Ghost een intimiderende bedreiging te vormen dankzij haar sterke motivatie waardoor je met haar meeleeft.