And So It Goes Recensie (Blu-Ray) - Au, pijnlijk slecht

Als je op de hoes van And So it Goes de namen Diane Keaton en Michael Douglas ziet staan, verwacht je een gezellige romkom. Maar, And so it Goes is niet gezellig, want regisseur Reiner zet niets meer dan een behoorlijke zeikfilm neer. Lees het in deze And So It Goes recensie.

Zeikfilm? Ja, zeikfilm. We maken kennis met twee stereotype personen die elkaars buren zijn. Aan de ene kant hebben we Oren Little (Douglas), een verbitterde man die na de dood van zijn vrouw weinig empatisch vermogen heeft. Iedereen kan aan zijn kont roesten, zo lijkt de boodschap. Aan de andere kant woont Leah (Keaton), een vrouw die juist te veel empatisch vermogen heeft.

Ze kan haar buurman niet uitstaan, is lief voor iedereen in haar omgeving en helaas voor haar: een mislukte muziekcarrière. Ze zingt in een loungecafé, maar dat is natuurlijk niet de droom waar ze op gehoopt had. Als kijker voel je het natuurlijk al vanaf de eerste minuut: tegenpolen trekken elkaar aan en vroeg of laat zal vast de vonk overspringen.

De uitvoering is alleen alles behalve charmant, laat staan grappig. De twee worden bij elkaar gebracht door een kind. Leah heeft nooit kinderen, want ze was zo druk bezig met carrière maken dat ze opeens 40 was en geen baby's op de wereld heeft gezet. Little heeft wél een kind, maar heeft daar totaal geen contact meer mee.

De verrassing is voor hem dan ook groot als zijn zoon opeens op de stoep staat met.... een dochter. Juist, Little is opa! In dit geval dus een zeikerige oude opa, want daar moet hij al helemaal niet aandenken. Zoonlief moet de bak in en dus komt hij zijn dochter droppen bij Little met het verzoek op haar te letten. Little heeft niet echt keus en neemt de taak op zich.

Gezien Little naast Leah woont, begrijp je al waar dit naartoe gaat: het meisje komt opeens bij allebei over de vloer en dan moeten de twee buren wel meer dan elkaar verwijtende en haatdragende blikken toedragen.

Het vervelende is echter dat Keaton en Douglas alleen maar acteren. En dan nog op een slechte manier ook. Ze leven zich niet genoeg in en daardoor zetten ze allebei niet meer neer dan stereotype mensen. De chemie op het doek is dan ook ver, heel ver te zoeken. Ergens verwacht je als kijker dat er iets romantisch gaat gebeuren, maar daar is weinig plek voor.

Reiner heeft geprobeerd niet te veel op zoetsappigheid in te gaan, maar de kijker te vangen met humor. Pijnlijke humor wel te verstaan. Want het is wel heel ver gezocht als Leah aan Little vraagt of hij met haar aan het flirten is, en Little opeens een grap maakt over dat hij zijn kniebanden gescheurd heeft toen hij voor 't laatst seks had. Als kijker denk je echt, wtf. Had deze bejaarden-seksgrap tot lachsalvo's moeten leiden?

En dat geldt voor And So it Goes de hele tijd. Het is alsof de titel letterlijk verhult wat de film doet: want, zo gaat het. We gaan van scene a naar b, een beetje dialoog, een beetje dit en een beetje dat. Niets slaagt of komt goed over. En dus kabbelt de film voort. Zo gaat het.

Het is ook wel een valkuil om twee mensen die wat ouder zijn op charmante wijze bij elkaar te brengen. Maar als filmmaker moet je die uitdaging aan durven en keuzes durven maken. We weten allemaal dat As Good As It Gets wél goed uit de verf kwam.

Als je And So It Goes daarmee vergelijkt begrijp je dat die hoofdrolspelers, Helent Hunt en Jack Nicholson, veel beter in hun rol zaten dan Keaton en Douglas. Nicholson en Hunt hadden lol. Keaton en Douglas acteren om brood op de plank te krijgen en plezier is ver te zoeken.

Misschien is dat gelijk de reden waarom de Blu-ray geen extra's bevat. Bij dit soort films zijn bloopers altijd erg fijn of gewoon wat leuke interviews met de cast. De Blu-ray van And So it Goes schotelt alleen de film voor. En die kun je dus helaas maar beter overslaan.