Anchorman 2: The Legend Continues (film) Review

Will Ferrell staat vrijwel altijd garant voor absurde, foute grappen, die vrij vaak over het randje gaan. Toevallig heeft producent en regisseur Adam McKay dezelfde humor. Sterker nog, naar eigen zeggen maken ze elkaars zinnen af. Samen maakten de twee grapjassen al Anchorman: The Legend of Ron Burgundy, Step Brothers en The Other Guys, maar nog nooit een sequel. Kan Anchorman 2 het eerste deel evenaren of misschien zelfs overtreffen?

Ron Burgundy (Will Ferrell) heeft een goed leven sinds zijn avonturen in het eerste deel. Zijn vrouwelijke concurrent Veronica Corningstone (Christine Applegate) is inmiddels zijn vrouw, ze hebben een zoontje en ze zijn verhuisd naar New York. Daar zijn ze werkzaam voor een nationale nieuwszender en verantwoordelijk voor het middagnieuws. Het icoon en huidige lead anchor Mack Tannen (Harrison Ford) gaat echter weg en Ron en Veronica zijn er vrijwel van overtuigt dat ze hem mogen overnemen. Dat klopt gedeeltelijk, want Veronica mag zijn plek overnemen als eerste vrouwelijke lead anchor van de zender, maar Ron wordt op straat gezet.

De enorme brok trots die Ron is, laat dat natuurlijk niet toe en stelt Veronica voor een ultimatum; de baan of het huwelijk. Een flits later presenteert een dronken Ron de dolfijnenshow van het plaatselijke aquarium in San Diego. Niet veel later wordt hij echter daar ook ontslagen en probeert hij zelfmoord te plegen, maar zelfs dat lukt niet. Gelukkig voor Ron is daar zijn redding in de vorm van Freddie Shapp (Dylan Baker), die hem een baan aanbiedt bij Global News Network, de allereerste 24-uurs nieuwszender. Daarvoor moet Ron echter wel zijn vaste team weer weten te regelen.

Nadat hij al snel de sport-expert Champ Kind (David Koechner) en man on the street Brian Fantana (Paul Rudd) heeft teruggevonden, rest alleen nog weerman Brick (Steve Carrell). Hij blijkt echter dood te zijn. Nou ja, totdat hij van zichzelf afscheid neemt op zijn eigen begrafenis.

De mannen uit San Di-ah-go staan deze keer niet aan de top van de voedselketen. Ze zijn ingedeeld van twee uur ’s nachts tot vijf uur ’s nachts, de graveyard shift. Een heerlijk smerige Jack Lime (James Marsden) is binnen GNN de grote man en dat kan Ron natuurlijk niet hebben. Er wordt al gelijk een weddenschap gesloten: als Ron meer kijkcijfers kan trekken dan Jack Lime – die is ingedeeld op prime time – dan moet Jack zijn achternaam officieel veranderen in Lame. Als Jack wint, dan gaat Ron voorgoed weg uit de nieuwswereld.

Om Jack te verslaan leggen de vier mannen de beginselen voor Amerikaanse televisie: ze vertellen het volk niet wat ze moeten weten, ze vertellen het volk wat ze willen weten. Jack Lime wordt Jack Lame, Ron is de grote man en de film begint eindelijk echt.

De hele film lang zitten Ron en de zijnen in een emotionele achtbaan en neemt het de vaste volgorde van de komedies compleet op de tak. Vaak werkt iemand zich in een film langzaam omhoog, waar het richting het einde plotseling helemaal verkeerd gaat, maar na een zinderende finale is alles toch weer goed. In Anchorman 2 wordt het riedeltje van hoge toppen en diepe dalen echter een aantal keer herhaald en kan je wachten op weer een geniaal moment of een stupide fout van Burgundy. Het haalt een beetje het verrassingselement uit de film, maar zorgt wel voor een verfrissende spanningsboog.

Wat ook weer lekker verfrissend is, is dat Ferrell en McKay zich aan geen enkele politieke correctheid hebben gehouden. De hele film zit vol met foute grappen over black people, vrouwen, blinden en homo’s. Zo wordt Burgundy op een gegeven moment blind, maar poetst hij ook een minuut lang zijn tanden met en levende kreeft, voordat hij het doorheeft, “because I’m blind!”.

Waar Anchorman 2 vooral een schepje bovenop doet vergeleken met zijn voorganger is het aantal cameo’s. In de eerste film kwamen al grote sterren als Ben Stiller, Tim Robbins, Jack Black, Danny Trejo en Seth Rogen langs, maar het blik met sterren dat nu is opengetrokken is wel heel extreem. Zo komen naast de eerdergenoemde Harrison Ford onder andere ook Jim Carrey, Liam Neeson, Will Smith, Kanye West, Tina Fey, Kirsten Dunst, Sacha Baron Cohen, Amy Poehler en Marion Cotillard voorbij.

Toch kan het wat betreft sterren ook flink mis lopen. In de film is namelijk een betrekkelijk grote bijrol weggelegd voor Kristen Wiig als de niet zo snuggere Chani. Zij krijgt een relatie met de even niet zo snuggere Brick, maar beide personages zijn zo over-de-top dat ze alleen leuk zijn als ze plotseling voorbij komen voor een leuke one-liner. Met de grote focus die deze twee krijgen, wordt het ineens pijnlijk duidelijk dat ze gewoon niet grappig zijn op de lange termijn.

In de eerste Anchorman werkte Brick als personage juist doordat hij grotendeels als decoratie werd gebruikt en niet als groot personage. Vergeleken met de eerste Anchorman zitten er over het algemeen sowieso meer grappen in die hun doel lijken te missen en soms zelf pijnlijk zijn om naar te kijken. Wat dat betreft konden Ferrell en McKay beter een aantal grappen minder maken, zodat het devies ‘kwaliteit boven kwantiteit’ kon floreren.

Tien jaar na de eerste Anchorman blijft duidelijk dat er prachtige films kunnen voortkomen uit de samenwerking tussen Ferrell en McKay. De film is over het algemeen zeer grappig en bij vlagen zelfs briljant, de grappen zijn lekker fout en ze deinzen nergens voor terug. Soms hadden de twee echter wel wat minder grappen kunnen implementeren, want een aantal werken totaal niet en met name de relatie tussen Brick en Chani had beter geschrapt kunnen worden. Gelukkig maken de enorme hoeveelheid cameo’s een hoop goed. Stay classy, XGN!