Alien Syndrome Review

Alien Syndrome is een sciencefiction spel, het is een actie RPG game. Ben jij helemaal in de mood voor slijmerige aliens? Lees dan snel deze review.

20 Jaar geleden In 1987 verscheen Alien Syndrome op de Sega Master System en Nintendo Entertainment System. Alien Syndrome voor de Wii is grotendeels geïnspireerd op deze arcade classic van 20 jaar geleden. Uit deze inspiratie zich in originaliteit of borduren de makers simpel voort op het verleden?

Set-Alpha 5 Terraforming Station (SAT5)
Duizenden jaren in de toekomst zijn mensen bezig met het ontdekken van het heelal. Veel planeten zijn in eerste instantie onbewoonbaar maar met de kennis van de mensheid zijn deze toch bewoonbaar te maken. SAT5 is een grenspost die dit proces in de gaten houdt. Om duistere redenen heeft SAT5 echter al een tijd niets van zich laten horen en daarom is de top van Earth Command ongerust. De CICEC (Commander in Chief, Earth Command) besluit daarom het sterrenschip USS Logis op onderzoek uit te sturen en jij maakt deel uit van die missie.

Geen diepgang
Dit klinkt goed maar kent de game diepgang qua verhaal? Nee, hierna houdt het op. Je krijgt voorspelbare missies te horen zoals bijvoorbeeld: ‘get the blue keycard’ en ‘rescue the colonists’, veel spannender en interessanter wordt het niet. Om het verhaal hoef je deze actie RPG game dan ook niet te spelen. Waar het eigenlijk op neerkomt, is dat je het grootste gedeelte van het ene level naar het andere level gaat en ondertussen alle aliens afmaakt. Dat klinkt nogal monotoon en dat is het eigenlijk ook. Pas verderop in de game krijg je een paar andere missies waarbij je bijvoorbeeld een puzzel moet oplossen.

Blubberig en saai
Toch is dit allemaal niet uitdagend en dit is kenmerkend voor de hele game. Uitdaging is gewoon ver te zoeken. En datzelfde geldt ook voor variatie. Het is eentonig en saai om tegen de aliens te vechten. De aliens lijken allemaal blubberig en het is geen uitdaging om er tegen te vechten. Het vreemde is dat je de meeste aliens gewoon voorbij kunt lopen, maar dat is niet handig, omdat je ze allemaal moet doden om experience punten te verdienen, die je later weer nodig zult hebben. Niet alleen de aliens lijken gerecycled te zijn, ook de levels. In totaal zijn er 15 levels met hetzelfde aantal aan eindbazen. Een pluspunt is dat het even duurt voordat je de game uitgespeeld hebt; met één levels ben je wel 30 a 40 minuten bezig. Toch lijken de missies op elkaar.

Niet modern en een tegenwerkende camera
Daarbij lijkt het alsof het grafische deel stamt uit het jaar 0 en daarbij zitten we op hetzelfde niveau van 20 jaar geleden want het ziet er alles, behalve modern, uit. Veel omgevingen zijn kaal en weinig kleurend, ik kan niet anders zeggen dan dat het op en top saai is. Het spel van 20 jaar geleden is niet heel uitvoerig verbeterd of uitgewerkt. Een ander punt van kritiek is de camera, deze hangt namelijk schuin boven de speler. Door de Nunchuck te bewegen kun je het camerastandpunt veranderen, maar het is bijna onmogelijk om de vijanden in de gaten te houden en tegelijkertijd het camerastandpunt te draaien zoals je wilt. Uiteindelijk zul je moeten kiezen, wat hoogstwaarschijnlijk neerkomt op niet altijd goed de aliens kunnen zien maar toch proberen die als eerste om te brengen, alvorens je je druk gaat maken om het camerastandpunt.

Besturing is vloeiend
Is de rest van besturing net zo bagger? Nee, dat gaat dan weer niet op. Je gebruikt de Remote en de Nunchuck en die laten zich verder eigenlijk prima besturen. Met de Remote kun je allerlei leuke speciale aanvallen toepassen tijdens má»leegevechten, zo kun je steken, verdoven, neerslaan of een genadeklap toepassen. Het werkt prima, toch wijst de praktijk uit dat het sneller en effectiever is door de aliens gewoon kapot te knallen. Ook dit werkt prima: richt je rode vizier op de slijmerige beestjes en druk de B-knop is, zo simpel is het. Het spel bevat ongeveer 80 wapens, waaronder verschillende energie en explosieve wapens. Het is een van de weinige punten waaraan wel variatie valt te ontdekken, de vraag is alleen wat je er precies aan hebt.

Veel wapens voor Jan nop
Het punt is namelijk dat je personage begint op niveau 1. Je moet vijanden verslaan om ervaringspunten te krijgen en als je voldoende ervaringspunten verzamelt, kun je naar een hoger niveau. Ook krijg je een vaardigheidpunt waarmee je vaardigheid kunt verwerven of kunt verbeteren. Het probleem is dat het effectiever is te werken aan je huidige gekozen situatie in plaats van het investeren in nieuwe wapens. Dus eigenlijk is deze opties alleen leuk voor als je het spel nog een keer wilt spelen. Elk wapen maakt een uniek geluid wat aardig is, want voor de rest van de soundtrack hoef je niets bijzonders te verwachten. Het is achterhaald en daarmee uit de tijd. Geinig naast deze wapens is wel de robot SCARAB, dit is een kleine zwevende robot die je volgt. Deze helpt je tijdens gevechten en biedt je gevechtsondersteuning.

Co-op en toch een beetje diepgang
Is dat dan het enige positieve punt aan de game? Of valt er ergens nog iets positiefs te ontfutselen? Ja, vooruit: er is een co-op mogelijkheid, het spel kun je met maximaal vier man spelen wat zeker aardig is, houd echter wel weer rekening met een camerastandpunt die je in de weg zal staan, of beter gezegd: dicht op je neus waardoor je niet alles goed zult zien. Een tweede pluspunt zijn drie mini games die kunt spelen maar het meest aardige aan de game zijn de basisstatistieken van de personages. Elk personage heeft namelijk vier basisstatistieken: Strength (kracht), Dexterity (behendigheid), Accuraccy (precisie) en Endurance (uithoudingsvermogen). Deze vier geven je fysieke vaardigheden weer, en afhankelijk van je gekozen Soldier Specialty (explosievenexpert, pyromaan, speciale eenheid, krachtpantser of scherpschutter), krijg je voor elke vaardigheid een bepaald aantal punten. Hier is dus een zekere diepgang te vinden en dat is goed voor de mensen die willen nadenken hoe ze verdiende punten gaan spenderen. Dit hoeft niet, want je kunt het systeem ook op automatische piloot zetten en je enkel richten op het uitroeien van de aliens.

Geen 60 euro waard
Terugkomend op de vraag of het spel origineel is of enkel voort borduurt op het verleden, moet ik helaas zeggen dat we met dit spel er eerder op achteruit dan vooruit gaan. De levels zien er niet mooi uit, de aliens vermoorden vormt geen uitdaging en het camerastandpunt is ook niet altijd om over naar huis te schrijven. Je mag je afvragen waarom een spel als dit na 20 jaar weer op de markt wordt gebracht zonder grote vernieuwingen aan te brengen. Als je zin hebt in slijmerige beestjes uitroeien door gebruik te maken van de Wii-besturing, wacht dan even tot dit spel in de budgetbakken ligt, want 60 euro is het echt niet waard.