A Plague Tale: Requiem Review - Grootser, indringender, spannender

Toen A Plague Tale: Innocence in 2019 uitkwam bleek die game een heel bijzondere te zijn. De game was prachtig, het verhaal aangrijpend en de setting (Frankrijk tijdens tijdens een uitbraak van de plaag) bleek een schot in de roos. Nu, zo’n drie jaar later, verwelkomen we het vervolg, waarvan Asobo Games belooft dat het nóg grootser, nóg indringender wordt. Wat we in ieder geval alvast kunnen verklappen: Er zullen ratten in voor komen. Heel veel ratten!

Waar ging het ook alweer over? In A Plague Tale Requiem zien we twee oude bekenden terug: het jongvolwassen meisje Amicia en haar kleine broertje Hugo. De twee zijn op doortocht na de gebeurtenissen uit het eerste deel, waarbij ze op de vlucht sloegen voor de Inquisitie en hordes ratten, die hele steden besmet hebben met de plaag.

Hugo is al sinds zijn geboorte ziek en de oorzaak daarvan ligt in de Macula een kwaadaardig iets dat in zijn bloed zit. Hugo en zijn Macula blijken direct verbonden te zijn aan de rattenplaag, maar na de gebeurtenissen van het eerste deel lijkt de Macula onder controle te zijn.

Amicia en Hugo arriveren in Zuid-Frankrijk waar ze op zoek gaan naar een eiland waar Hugo over droomt. Dit eiland zou de sleutel kunnen zijn tot de definitieve genezing van Hugo’s ziekte. Het duurt echter niet lang voordat Hugo’s Macula weer opspeelt en de twee opnieuw in de nachtmerrie van de rattenplaag verzeild raken.

Wat volgt is een emotionele en indringende tocht waarbij de twee opgejaagd worden door zowel de lokale gezagvoerders en hun soldaten, als door de rattenplaag, waarbij prachtige, kleurrijke omgevingen in no time omgetoverd worden in donkere nachtmerries.

Amicia en Hugo doorkruisen gedurende het zo’n 15-20 uur durende verhaal diverse prachtige locaties. Zolang alles vredig is, is Frankrijk ronduit prachtig. De bossen zijn vredig, er is feest in de stad en overal zijn marktkraampjes, festiviteiten, bloemen en dansende bewoners. Het is een genot om in dergelijke locaties rond te lopen en ook Amicia en Hugo genieten met volle teugen. Helaas is de vredige tijd steeds van korte duur, de vrede wordt regelmatig ruw verstoord, waarbij de emoties van Hugo de overhand nemen en de twee weer eens moeten zien te ontsnappen.

Een groot deel van de gameplay bestaat uit stealthy episodes waarbij ons heldenduo opgejaagd wordt door soldaten, ratten, of beide. De gebieden die die je dient te doorkruisen zijn vrij groot en bieden diverse mogelijkheden. Wil je voornamelijk sluipen, dan kan je van hoog gras naar hoog gras sluipen, achter muurtjes wegduiken en meer.

Ben je meer van de actie, dan kan je je slinger gebruiken om de soldaten en andere vijanden te doden. Ook daarbij kan je verschillende ingenieuze technieken gebruiken: soldaten zonder helm kan je ‘gewoon’ met een steen uitschakelen, bij gehelmde soldaten met een fakkel kan je hun fakkel doven, waarna de ratten het werk afmaken.

De manier waarop je de game speelt is niet zonder gevolgen. Hoe gewelddadiger je je gedraagt, hoe meer Hugo begint te protesteren. De game zelf past zich ook aan aan jouw speelstijl, je ontwikkelt speciale vaardigheden die behoren bij je speelstijl.

De gebeurtenissen van het verhaal trekken een zware wissel op het duo en soms wordt het een van beide allemaal even teveel. Vooral Amicia kiest zo nu en dan ronduit voor geweld, waarbij ze niet alleen haar slinger, maar ook een kruisboog tot haar beschikking heeft. Amicia is niet heel krachtig, dus je moet regelmatig puzzelen hoe je de soms zwaar bewapende soldaten te lijf kan gaan.

Waar Requiem uitblinkt in de veelzijdige stealthy secties zijn de actiescenes bepaald niet het sterke punt van de game. Hoewel ze noodzakelijk zijn voor de voortgang van het verhaal voelen ze wat onnatuurlijk en daarmee hinderlijk aan. Vaak is het vooral zoeken naar de juiste combinatie van aanvallen en als je die niet weet te vinden kan een gevecht met een zwaar gepantserde, ploertendoder dragende vijand bijzonder frustrerend worden.

Wie Requiem wil spelen moet geen last hebben van een gevoelige maag. Amicia, Hugo en vrienden moeten regelmatig tot het uiterste gaan. Het ene moment waden ze door het afvalwater van het lokale slachthuis, even later navigeren ze door een warenhuis waar de slachtoffers van de plaag liggen of dwars door een rattennest met half opgevreten lijken. Het is niet voor niets dat de stemacteur van Hugo in een commentaar aangaf dat hij zelf de game helemaal niet mag spelen vanwege de leeftijdsgrens.

Zowel Amicia, Hugo als de familie en vrienden die de twee regelmatig vergezellen worden tot het uiterste gepusht. Niet alleen fysiek heeft met name Amicia veel te lijden, ook emotioneel worden beide tot het uiterste getergd. Ondanks de grootsheid van de omgevingen, de gameplay en de actie weet Requiem toch een enorme emotionele lading in de game te leggen.

De game bouwt al snel een sterke band tussen speler, Amicia en Hugo op en die band wordt gaandeweg alleen maar sterker. Het is lang geleden dat een game je zo sterk laat voelen in wat de hoofdpersonen meemaken en daar dragen het sterke voiceacteurswerk en de ondersteunende muziek zeker aan bij.

De ratten verdienen een speciale vermelding, met name door de centrale rol die ze spelen. Al in het eerste deel speelde dit ongedierte een hoofdrol en dat is hier zeker niet minder. De diertjes krioelen regelmatig overal waar het licht niet schijnt, vaak met honderdduizenden tegelijk.

Desondanks lijken ze een eigen wil te hebben, waardoor ze ook kunnen verschijnen waar je ze helemaal niet verwacht of waar ze oorspronkelijk niet bedoeld waren. Dat is soms echt oppassen, een enkele rat kan je meestal nog wel hebben, maar als er een tiental ratten zich verzameld hebben kan dat zomaar einde oefening betekenen!

De individuele ratten zijn al bijzonder, maar de enorme golven zijn ronduit indrukwekkend. Dan rest er ook nog maar één ding: rennen! Daar waar achtervolgingsscènes in games meestal vooral irritant zijn, zijn ze hier vrij goed uitgewerkt. De ratten-vloedgolven lijken een eigen leven te leiden wat ze nog indrukwekkender maken, terwijl het wegrennen voldoende ruimte biedt om te slagen.

Met Requiem heeft Asobo Studio een nog grootsere, indrukwekkende game neer te zetten en wat ons betreft is het bedrijf daar absoluut in geslaagd. De verschillende gebieden zijn kleurrijk en prachtig, waardoor het contrast met de ruwe werkelijkheid van de rattenplaag des te groter is. De game is een stuk langer dan zijn voorganger, maar weet ondanks de grotere opzet toch de emotionele lading te behouden, mede door het sterke acteerwerk.

De game blinkt uit in de stealth secties, terwijl de soms noodzakelijke gevechten soms uitmonden in puzzelwerk voor het zoeken naar de juiste combinatie van aanvallen. De gameplay is divers en biedt veel mogelijkheden voor creatieve oplossingen of keuzes. A Plague Tale Requiem is een prachtige game geworden die op alle vlakken beter is dan zijn voorganger. Het verhaal is aangrijpend en voert je mee op een onverwacht emotionele achtbaan. Dikke aanrader!

Voor abonnees van Game Pass is er nog meer goed nieuws, A Plague Tale Requiem is vanaf dag 1 inbegrepen in deze service.