A Game of Thrones: Genesis Review

Wanneer mensen praten over A Game of Thrones dan gaat het steevast over de sfeervolle setting, de sterke dialoog en de brute gevechten. Zal dat gesprek even positief klinken wanneer ze het hebben over A Game of Thrones: Genesis?

Het is niet eenvoudig om een nieuwe populaire strategiegame te maken tussen grote titels als Total War en Starcraft II. Wie wat meer kans op succes wil, kan maar beter een game starten die zich baseert op een franchise die al veel fans heeft. Dat moet ontwikkelaar Cyanide Studios gedacht hebben toen er gewerkt werd aan A Game of Thrones: Genesis. Het spel speelt zich af in het universum van de populaire A Song of Ice and Fire boeken van de schrijver George R. R. Martin. De franchise werd pas echt populair bij de massa toen de televisiereeks Game of Thrones verscheen. Nu is er dus ook een game en wij zochten uit of deze even stoer is als de boeken en de tv-serie.

Genesis
A Game of Thrones: Genesis vertelt je een hele hoop over de gebeurtenissen die zich voor de boeken hebben afgespeeld. De singleplayer vertelt je een verhaal dat gespreid is over duizend jaar op het continent Westeros. Het verhaal begint met de invasie van de Rhoynar, geleid door koningin Nymeria. Het is deze invasie die ervoor zorgt dat koning Baratheon aan de macht komt. Het verhaal is best goed wanneer je bekend bent met de serie en namen als Lannister of Stark je niet vreemd meer zijn. Heb je echter nog nooit een van de boeken gelezen of de reeks gekeken, dan zal het verhaal van A Game of Thrones : Genesis je in vele mindere maten interesseren, omdat je de vele herkenningspunten uit de franchise zult missen.

Mes in de rug
Wat je wel zult herkennen uit de franchise, is dat het gevaar om elke hoek schuilt. Nee, je zult niet opgewacht worden door grote legers, maar je weet nooit wie je echte vrienden en vijanden zijn. Het vergaren van inkomsten en het maken van een leger zijn uiteraard belangrijk, maar het echte werk bestaat in het goed omgaan met je spionnen. Als je deze slim plaatst, kun je meer dan de helft van de inkomsten van een naburige stad stelen. Of je kunt heel wat gebouwen saboteren zonder dat iemand het ooit merkt. En dat terwijl die stad denkt dat je een trouwe vriendschappelijke buur bent. Het probleem? De AI is slim genoeg om je op dezelfde wijze helemaal om de tuin te leiden. Zodoende maakt het spel je helemaal paranoïde en zit je steeds elk aspect van je koninkrijk tien keer te controleren.

Op jezelf
Je hebt ook nog sluipmoordenaars en verleidelijke dames ter beschikking die de tegenstander kunnen verzwakken en vervolgens heel wat troepen laten overlopen naar jouw zijde. Goed nadenken wie je gaat aanvallen is dus zeker de boodschap. Het is alleen jammer dat de game je wel erg op jezelf laat spelen. Waar je in games als Total War waarschuwingen krijgt over belangrijke mensen in je stad die systematisch worden omgelegd, zul je hier steeds zelf moeten controleren of alle nummers wel kloppen. Ook bij het onderhouden van je allianties zul je steeds oplettend moeten zijn aangezien je ook hier niet te horen krijgt wanneer een tegenstander een andere mening over je krijgt.

Onduidelijke strijd
Uiteraard draait niet de hele game om het onderhouden van connecties, en zodoende kun je ook gewoon met brute macht te werk gaan door een leger te bouwen. Dit klinkt wel eenvoudiger dan het is. Per extra legereenheid zul je extra moeten betalen en dus is het best duur om een groot leger te bouwen. Dit is wellicht gedaan om ervoor te zorgen dat je toch vooral bezig blijft met onderhandelen en het sturen van spionnen. Heb je eenmaal een leger, dan kan de strijd starten. Opwinding maakt hier al snel plaats voor teleurstelling want de gevechten zijn niet echt mooi om naar te kijken.

Beide legers lijken wel te versmelten in een homogene brei en uiteindelijk moet je hopen dat je als winnaar uit de strijd komt. Wat wel weer leuk is, is de mogelijkheid om te schuilen in bosjes, wat voor extra tactische mogelijkheden zorgt. In de eerste paar levels zul je nog niet veel tactiek kunnen toepassen aangezien je dan nog niet over zoveel troepen beschikt. Het duurt dan ook een hele tijd voor de eerste trage levels achterwege zijn en de gameplay op dreef komt.

Checkpoint
Het spel gaat traag van start en dat is niet echt handig. Je hebt namelijk niet de mogelijkheid om tijdens een missie op te slaan. Iets dat voor flink wat frustratie zorgt wanneer je een fout maakt. Genesis werkt namelijk met checkpoints en als er net een checkpoint komt na je fout, heb je een probleem, want dan start je steeds weer met diezelfde fout. Er zit dus maar één ding op en dat is een missie steeds weer vanaf het begin te spelen. Erg vervelend dus, vooral in de eerdere levels waarbij de gameplay nog niet op snelheid is.

House vs House
Het merendeel van deze recensie is vrij negatief geweest. Gelukkig is er nog de multiplayer waarin maximaal acht mensen om het koninkrijk kunnen vechten. De House vs House modus geeft je meer vrijheid dan de singleplayer, zonder maximum op je aantal troepen, waardoor je echt virtueel moet schaken met spionnen en legers om je tegenstander om de tuin te leiden. Je hebt een ‘Great Lord’ personage dat aan de top staat van zijn koninkrijk. Hij kan zorgen voor sterk nageslacht die je zal helpen in de strijd. Ten slotte heb je ook nog eens meer troepen ter beschikking dan in de singleplayer. De House vs House modus kent meer actie en brengt je meer in de sfeer van de televisiereeks.

Fantasie
Grafisch krijgt A Game of Thrones: Genesis een voldoende. Sommige animaties, waaronder de bewegingen van je soldaten in een gevecht, zul je maar amper kunnen zien, terwijl je omgeving voorzien is van mooie bossen en heuvelachtige vlaktes. Je omgeving, samen met de middeleeuwse stijl van de huizen, zorgen wel voor een fantasievolle ervaring. Deze ervaring gaat gepaard met de sfeervolle muziek die je door het hele spel vergezelt. Grafisch is de game dus goed maar voor een franchise van deze grootte verwacht je toch iets meer.

Eerste halte: budgetbak
A Game of Thrones: Genesis is zeker geen geweldige strategiegame geworden. De gameplay is op zich goed maar verloopt vaak erg traag omdat je steeds je hele koninkrijk moet controleren op vijandige spionnen en verraders. Het gebrek aan indrukwekkende gevechten lijkt een gemis voor een franchise van deze grootte en dus zul je je vaak afvragen of dit spel niet net zo goed ‘Middeleeuwse Fantasie 3.0’ had kunnen heten. Mensen die niet bekend zijn met de franchise kunnen best maar eerst de boeken of de serie doornemen. En zelfs voor diegenen die bekend zijn met de franchise, zullen dit spel vooral kopen vanwege het verhaal. Deze mensen kunnen beter even wachten tot Genesis opduikt in de budgetbak, en dat kan nooit lang duren.