WWE '13 Preview

Professioneel worstelen. Modderworstelen. Grieks-Romeins worstelen. Deze eeuwenoude vechtsport kent talloze varianten, en niet één brak in ons landje door. Ok, in Nederland bestaan er een aantal worstelorganisaties, zoals Pro Wrestling Showdown en Pro Wrestling Holland, maar echt veel bekijks trekken die niet. Wanneer er echter in Amerika, Japan of Mexico een wedstrijd wordt uitgezonden, zitten miljoenen kijkers vastgekluisterd aan hun televisie. Games als WWE Smackdown vs. Raw en WWE verkopen daarom daar als een tierelier. Zo misschien ook de aankomende telg: WWE ’13.

Jarenlang verantwoordelijk voor de serie, is ontwikkelaar Yuke’s. Deze Japanse spelontwikkelaar levert al meer dan tien jaar worstelgames van hoge kwaliteit af. Op GameRankings scoren de meeste titels zo rond de 80 procent, wat voor een typisch Amerikaans product bewonderenswaardig is te noemen. De laatste edities scoren echter beduidend minder, toen ze van het WWE Smackdown vs. Raw-principe afstapten en zich puur en alleen op WWE richtten. WWE ’13 doet – zoals de naam al verklapt – dat ook, dus is het te hopen dat Yuke’s van haar fouten heeft geleerd.

Veel horen we nooit van WWE-titels, dus zien wij het als onze morele plicht om jullie van kersverse informatie te voorzien. Uitgever THQ presenteerde in Dublin voor een select gezelschap de game en daarna werd het mogelijk om er zelf uitgebreid mee aan de slag te gaan. Nadat we al onze blik konden werpen op toffe titels als South Park: The Stick of Truth (impressie) en Company of Heroes 2 (impressie), schoot WWE ’13 in het verkeerde keelgat. De presentatie verliep rommelig, hetgeen ervoor zorgde dat we met enige scepsis aan het vechtspel begonnen.

Gevoel van 'mwah'
Die twijfel bleek na drie kwartier spelen geheel op zijn plaats. WWE ’13 lijkt de trend die WWE ’12 neerzette weer te volgen: ongebalanceerde A.I., een inspiratieloze presentatie, een verschrikkelijk countersysteem: het is allemaal weer ‘van de partij’ in deze editie. Ongelofelijk jammer, aangezien Yuke’s duidelijk haar best heeft gedaan om de game nóg meer een eigen smoel te geven dan dat het al had. De intro’s bijvoorbeeld, waarop de vechter op eigen grappige wijze de ring betreedt en de zaal daaropvolgend op zijn grondvesten schudt. Of de belachelijke superaanvallen, waarbij zelfs de ring het soms moet ontgelden.

Toch blijft een gevoel van ‘mwah’ overheersen en verlang je op elk moment naar de geweldige vechtmechanieken van UFC Undisputed, waarbij je de impact van je slagen zelf haast kunt voelen. In WWE ’13 krijg je nooit echt het gevoel dat je iemand zonet een harde klap hebt verkocht, zelfs niet als je gebruik maakt van de omgevingen om iemand zo extreem mogelijk te pijnigen. Denk daarbij aan je tegenstander zijn hoofd tegen een paal smijten of iemand zonder pardon de ring uitsmijten. Het is leuk, maar het geeft nooit echt de voldoening die je bij andere vechtspellen wel krijgt.

Audiovisuele en speltechnische gebreken
Komt daarbij nog kijken dat – zoals gezegd – het counteren echt voor geen meter werkt, en dat daardoor het bewust pareren of ontwijken van aanvallen als een kaartenhuis in elkaar zakt. Je doet er in WWE ’13 goed aan om continu je vijand te bestoken met schop- en slaanbewegingen, want tactisch spelen wordt door het zonet genoemde speltechnische gebrek totaal niet gestimuleerd. Jammer, want juist datgeen is in een vechtspel vaak van groot belang. Om die reden kwalificeert WWE ’13 zich speltechnisch als een veredelde Nintendo 64-game. Met iets betere graphics, dat wel.

Hoewel daar alles ook mee gezegd is. Voor een game die eind 2012 uitkomt scoort Yuke’s ondermaats met het visuele plaatje dat zij schildert. Zo stralen de arena’s weinig originaliteit uit en lijken de vechters – die op echte sporters gebaseerd zijn – eerder op karikaturen dan op realistische nabootsingen. Mike Tyson, om maar iemand te noemen. Hartstikke leuk dat dit beest eindelijk in een vechtgame zit, maar zorg er dan op zijn minst voor dat ie nog wat van hem weg heeft. Want dat is in WWE '13 alles behalve het geval.

Bovenstaande kritiek is an sich vreemd, omdat Yuke’s in WWE ’13 iets nieuws in het leven roept: WWE Live, een systeem dat de audio en presentatie tijdens de wedstrijden op basis van gebeurtenissen bepaalt en voor een authentieke sfeer en participatie van bezoekers moet zorgen. Ook door zogeheten Spectacular Moments moeten mooie acties tijdens de worstelpartijen beter in beeld gebracht worden. Onze ervaringen wijzen erop dat Yuke’s WWE Live nog verder moet verfijnen alvorens het met dit soort praatjes mag komen.

Serie lijkt achteruit te gaan
WWE ’13 is concluderend het lelijke eendje van de huidige THQ line-up. De vechtgame is op geen enkel vlak een vooruitgang ten opzichte van het vorige deel. Sterker nog, het spel lijkt door enkele speltechnische gebreken en (visuele) missers juist een stap achteruit te doen. De nieuwe Predator Technology-engine zou voor betere animaties moeten zorgen, maar die mogen op het moment nog niet eens de schoenveters strikken van UFC Undisputed en EA Sports MMA. Met nog slechts enkele maanden in het vooruitzicht moet Yuke's nog heel hard aan het werk om de game de goede kant op te trekken.