The Legend of Zelda: Skyward Sword Preview

Over een dikke week komt The Legend of Zelda: Skyward Sword uit. Natuurlijk zullen we jullie dan voorzien van een uitgebreide recensie, maar om alvast in de stemming te komen zijn wij reeds aan de slag gegaan met de eerste uren.

Skyward Sword begint in het charmante plaatsje Skyloft, een groot vliegend eiland. Op dit prachtige eiland woont onze held Link, die ooit een dappere ridder hoopt te worden. Hij gaat dan ook samen met Zelda naar de Knight Academy om de nodige foefjes te leren. Dat maakt meteen duidelijk dat ‘prinses’ Zelda geen typische prinses is. Verwacht ditmaal dus geen mythische vrouw à la Twilight Princess of een hulpeloos – althans, dat zou je denken – meisje zoals in Ocarina of Time. Nee, ditmaal is de dame gewoon een puber, net als Link. Natuurlijk speelt ze nog altijd een centrale rol binnen het verhaal, maar haar relatie tot Link lijkt in deze game veel directer en dichterbij.

Tienerproblemen
Het is dan ook niet gek dat Link aan het begin van Skyward Sword een heuse date met de mooie, en waarschijnlijk minderjarige, dame probeert te scoren. Hij moet namelijk meedoen aan een race, waarmee hij wat ‘quality time’ met Zelda verdient. De race dient gehouden te worden op Loftwings, vogels die een speciale connectie hebben met hun berijder (denk aan de film Avatar). Echter, er zijn meer kapers op de kust en een stel pestkoppen heeft Links Loftwing verstopt. Jazeker, Link, redder van werelden, wordt gewoon keihard gepest. Natuurlijk weerhoudt dit de jonge held er niet van om toch zijn vogel te bemachtigen en een heuse race is het gevolg.

Pro-gamers als we zijn winnen we met vlag en wimpel. Na een romantische vliegmontage breekt echter al gauw de hel los, want een enorme tornado zuigt Zelda op! Je verwacht het waarschijnlijk al; Link trekt eindelijk zijn groene pakkie aan, regelt een zwaard en gaat op pad. Nog voordat hij aan het daadwerkelijke avontuur kan beginnen, ontmoet hij Fi, Skyward Swords variant van het elfje Na’Vi. Fi is een blauw, robotachtig wezen dat in technische termen spreekt en systematisch informatie uitdeelt. Een beetje vreemd in zo’n sprookjesachtige game wellicht, maar duizend maal beter dan ‘HEY, LISTEN!’.

Traditionele kerkers
Na deze ontmoeting is Link echt klaar voor de strijd en vol goede moed storten we ons van het eiland. Skyloft fungeert namelijk als centrale ‘hub’, vanwaar je naar verschillende vrij te spelen locaties onder de wolken kunt vliegen. Je zult dus veelvuldig gebruikmaken van je Loftwing. Onder de wolken verschuilt zich een meer traditionele wijze van spelen, namelijk het bezoeken van kerkers en verkennen van werelden. De hub-structuur stelt de game in staat om relatief losse gebieden met elkaar te combineren en Link probleemloos van een bos naar een lava-wereld te sturen. Aangezien wij altijd netjes bij het begin beginnen, storten we ons op een groot bos en de daarin verborgen kerker.

In het bos worden we meteen geconfronteerd met het vernieuwde vechsysteem: om Link met z’n zwaard te laten zwaaien, zal ook jij met je wapen van keuze moeten zwiepen, te weten de Wiimote. De bewegingsbesturing werkt zoals je zou verwachten en gelukkig is slechts een polsbeweging nodig om onze held in actie te krijgen. Het is dus niet zo dat je na een kwartiertje vechten uitgeput bent. Ben je echter een bijzonder fanatieke gamer, dan kan het natuurlijk een ander verhaal zijn. De eindbaas van de eerste tempel bijvoorbeeld, vereist het nodig gehak en gedreven gamers als wij zijn stonden we ook daadwerkelijk om ons heen te wapperen. Dat voegt weliswaar toe aan de spanning van het baasgevecht, maar levert tegelijkertijd niet de meest comfortabele situatie op.

Links? Geen probleem!
Hoe intensief het spelen van deze Zelda uiteindelijk blijkt, zal duidelijk worden in de recensie. Na onze speelsessie van zo’n vijf uur konden we in ieder geval nog wel een flink glas bier opheffen, dus de tekenen zijn gunstig. Goed om hier op te merken is het feit dat ondergetekende linkshandig is. Nintendo heeft eerder al laten weten dat er geen besturingsoptie is voor linkshandige mensen, maar problemen ondervonden wij niet. De Wiimote in de linkerhand bleek prima te werken. Wel was het zo dat niet honderd procent van de slagen exact correct werd geregistreerd, ongeacht de gebruikte hand. Natuurlijk kunnen we ook hier geen finale uitspraak doen, want het moet nog blijken in hoeverre dat essentieel of storend blijkt in de volledige game.

Insecten zijn nooit leuk
Maar goed, na de nodige oefening met de besturing strompelen we na een aantal uur dan eindelijk de eerste kerker binnen. Het blijkt een relatief simpele kerker, die middels aan aantal puzzels aardig gebruikmaakt van de bijzondere besturing. Zo kun je oogsloten verslaan door met je zwaard te draaien en hen duizelig te maken. Al gauw leggen we onze handen op een nieuw speeltje: de Beetle. Een vooralsnog redelijk onindrukwekkende toevoeging, aangezien het enkel op een slakkengang rondvliegt en eigenlijk nauwelijks significante schade kan doen. Het gevaarte laat zich besturen door de WiiMote horizontaal te houden en te bewegen à la de minigame Pilot Wings in Wii Sports Resort. Zoals gezegd weinig spectaculair. Het apparaat is echter te upgraden, een toevoeging aan de serie waar we nog niet aan toe zijn gekomen.

Is dat een man?!
Na met het nieuwe speelgoed gestoeid te hebben, komen we eindelijk aan bij de eindbaas, die tevens de rol van centrale slechterik aanneemt. Absoluut geen indrukwekkend – maar wel bijzonder metroseksueel – karakter, dat toch een hele uitdaging blijkt. Meneer Ghirahim lijkt namelijk gedachten te kunnen lezen en enkel door tactisch gebruik te maken van de bewegingsbesturing is hij te verslaan. Althans, in theorie. In praktijk blijkt het erg moeilijk hem expres voor de gek te houden en dus komt het neer op heel erg wild in de rondte slaan. Dat levert misschien niet het meest tactvolle gevecht op, maar wel een erg intensieve ervaring. Het valt te hopen dat de overige eindbazen niet alleen in theorie, maar ook in praktijk iets meer breinkracht vereisen.

We hebben er vertrouwen in
Er zijn dus nog een aantal onzekerheden, maar toch zijn wij aardig overtuigd van deze nieuwe editie van de legendarische The Legend of Zelda-serie. De besturing lijkt aardig te werken, vereist meestal geen onnodige inspanning en kan bovendien voor heel wat creatieve scenario’s zorgen. Ook de kerker die we speelden zat weer prima in elkaar en gezien het feit dat we na vijf uur nauwelijks bij de tweede wereld aanbeland waren, belooft een tot de nok toe gevulde game. Het wachten is nu op het eindoordeel, waaruit zal blijken of Nintendo het hele spel van zinvolle en leuke toevoegingen kan voorzien. Wij hebben er vertrouwen in.