Paper Mario The Origami King Preview - Plezier of open haard voer?

Je favoriete stukje papier is terug. Gaat het tof worden? In de Mario">Paper Mario The Origami King preview schatten we in of dit papieren avontuur potentie heeft of eerder als opvulling voor de open haard hoort te dienen. Na een flinke tijd te hebben gespeeld, kunnen we zeggen toch al wel een aardig indruk te hebben gekregen. De open haard mag voorlopig uitblijven. Lees hier waarom!

In de Paper Mario The Origami King wereld ben je constant bezig met het strooien van confetti om stukken ondergrond met papier te bedekken. Als je dezelfde hoeveelheid confetti in real life had moeten rondgooien, mag er veel medelijden worden geuit naar de persoon die het moet opruimen. Wat een bende laat je achter. Gelukkig maak je er wel een kleurrijke confettibende van. Ondertussen verken je de wereld door een lineaire verhaallijn te volgen waarin je gigantische linten moeten losrukken die het prachtige kasteel van prinses Peach verhullen.

Hoewel het verhaal vrij simpel is, weet het spel toch voor een lach van oor tot oor te zorgen. In de game voeren papier en gevouwen papier (origami) oorlog. Het lijkt net een rassenstrijd waarbij de origami het normale papier wil overheersen. Ondertussen zit de wereld vol met Toads die uit hun hulpeloze positie gered willen worden, verzamel je munten, zijn er ???-blokken die moeten worden gevonden en ben je bezig met tal van andere verzamelobjecten die om je aandacht roepen.

Tijdens Paper Mario The Origami King preview zijn we het avontuur met een lach aangegaan. Wat voelt het gaaf om met een 1.000x Folded Arm, twee armen gemaakt van in een trappetjes gevouwen stukken papier, hele papieren muren los te rukken. Daarnaast is het gaaf om te zien wat de ‘open spelwereld’ allemaal biedt. We hebben al veel kunnen verkennen.

Toch moet je niet verwachten dat je eindeloze werelden verkent zoals je dat in veel open wereld games doet. Tot dusver voelt de wereld nog steeds als fragmenten waarin je delen van een verhaal in één duidelijke lijn doorloopt. Het is dus absoluut niet zo dat je vrij kunt verkennen. Het exploreren doe je altijd door binnen de lijntjes te kleuren die Nintendo voor je heeft uitgezet.

Al die fragmenten zijn door dialogen en magische gekleurde linten aan elkaar gelijmd. De dialogen zijn soms humoristisch. Gelukkig maar, want als je de dialogen wilt skippen, dan heb je pech. Nintendo heeft geen rekening gehouden met mensen die niet in de stemming zijn om hele lappen aan dialoog te lezen. Als je snellere teksten wilt lezen, moet nog even wachten voor je verder kan met het maken van een confettibende en het neer hameren van vijanden.

De battles in Paper Mario The Origami King doen terugdenken aan de eerdere titels. Wederom is alles turn based. Tijdens jouw beurt kun je op het hoofd van vijanden springen of met een hamer op hun kop meppen. Weinig vernieuwende dingen vooralsnog! De vernieuwing zit hem voornamelijk in een nieuw mechanisme waardoor je moet puzzelen. Zo sta jij in het midden van een draaischijf en staan vijanden allemaal op vakjes hieromheen. Jij moet het rad draaien en rijen van vijanden vormen. Lukt dit niet, dan zul je een heleboel schade moeten incasseren.

Je houdt je liever bezig met vijanden de grond instampen. Door twee rijen van twee mannetjes te vormen, kun je alle vier de vijanden een ferme tik geven met je hamer. Gaaf is dat alle Toads die je hebt gered, je tijdens de gevechten toejuichen. Jammer is dat het allemaal krenten zijn die op je geld zitten te azen. Tijdens de gevechten helpen ze je alleen als je ze een goede zak geld voorhoudt. Je krijgt dus stank voor dank. Niet dat ze nodig waren, want het spel was vooralsnog eigenlijk erg aan de makkelijke kant. De meeste tijd zit niet in onmogelijke battles, eerder in eindeloos ronddwalen en puzzelen in de vrij grote spelwereld.

Hopelijk brengt de volledige game meer uitdaging. De vergelijkbare Mario & Luigi-RPGS weten je altijd bezig te houden doordat je voortgang ervaart wanneer je level up gaat. Ook in Paper Mario op de GameCube zaten level up-elementen. De gevechten hebben veel raakvlakken met de RPG-titel, maar tegelijkertijd ook weer niet. Er ontbreekt een leercurve. Tot dit moment werden tijdens deze gameplaysessie expres gevechten ontlopen omdat normale gevechten niet altijd belonend voelt om ze uit te spelen. Dit is wel eens anders geweest toen je meer dan alleen een berg munten kreeg, die je vooralsnog toch niet spendeert omdat het spel je er teveel geeft en het je te makkelijk maakt.

Wel moet worden gezegd dat het bijzonder creatief en humoristisch is gevonden dat een doosje kleurdozen uiteindelijk jouw avontuur zal proberen te terroriseren. Deze kleurdoos wist in trailers ook al de aandacht te trekken en weet met zijn regenboog kleurige tekst ook in-game voor het nodige plezier te zorgen. Nintendo leunt tot nu toe meer op het tonen van haar creativiteit!

De baasgevechten vragen je om, in tegendeel tot normale gevechten, de schijven zo te positioneren dat pijlen je naar een aanvalsvakje op de schijf begeleiden. De pijlen geven de richting aan waarin je loopt. Je probeert richting het midden te lopen, omdat de vijand op het midden van de draaischijf is. Ondertussen kun je munten oppakken of moet je obstakels ontwijken die een vijand op je pad neerzet. Mocht je echt niet weten hoe je een baas verslaat, geven enveloppen daar antwoord op. Vooralsnog zijn die enveloppen eigenlijk niet nodig geweest.

Wij konden tot op dit punt twee linten lostrekken: de rode en de blauwe en daardoor al best een groot deel van de spelwereld mogen verkennen. Tot nu toe hebben we een goede eerste indruk van de game gehad. Er is gelachen om sommige dialogen, situaties en de creativiteit die gepaard gaat met het hebben van een kleurpotlodendoos als eindbaas. De game biedt veel humor, veel gebieden om te verkennen en het is tof om Paper Mario bezig te houden.

Toch kent het spel zo zijn gebreken die hopelijk in de loop van het spel wel beter worden. Zo gaat het toch de spelervaring verminderen als het spel zo kinderlijk eenvoudig blijft als het nu is en het fortuin aan munten wat is opgebouwd, niet eens een keer opgemaakt zal moeten worden. Daarnaast mag het spel ook wel op een wat hoger tempo nieuwe gameplay-elementen toevoegen. Het is leuk om met confetti in die spelwereld rond te strooien, maar op een geven moment wordt dat ook wel een trucje wat zich herhaalt. Blijft dit spel ‘wel goed’ of wordt het 'geweldig'?