Little Nightmares 3 is eng, maar niet direct overtuigend

Niet elke game-franchise blijft bestaan als de originele maker iets anders gaat doen. Little Nightmares-fans zullen blij zijn te weten dat de reeks is overgedragen aan een andere studio. Maar weet Supermassive de nachtmerrie met succes voort te zetten?

Horror-games zijn er in veel verschillende smaken. Waar sommige games je flink laten vechten met wat er achter je aan zit, kiest Little Nightmares voor een iets andere benadering. Je puzzelt om een weg vooruit te vinden en wanneer er een nachtmerrie in de buurt is, probeer je ongezien te blijven of gewoon weg te rennen.

In dat opzicht wordt de gameplay-stijl die Tarsier neerzette in de eerdere games voortgezet door Supermassive Games. Met een nieuwe studio aan het roer kun je ook wat veranderingen verwachten. De belangrijkste daarvan is volledige co-op.

Dat is in veel opzichten een logische stap na Little Nightmares 2. Nadat je in die game een tweede personage kon aansturen, maar niet echt besturen, is in het derde deel de stap gezet om twee volwaardige speelbare personages te bieden. Je kunt de game nog steeds in je eentje spelen, waarbij één van de personages door AI bestuurd wordt, maar eindelijk kun je dus met zijn tweeën op avontuur.

Je zult waarschijnlijk niet met je co-op partner hoeven ruziën over wie welk personage krijgt. Low en Alone, zoals het tweetal heet, spelen praktisch hetzelfde, met als enige uitzondering dat Low een pijl en boog heeft, terwijl Alone een enorme moersleutel met zich meedraagt. Beide zijn voornamelijk bedoeld voor het oplossen van puzzels.

Tijdens onze speelsessie op gamescom kregen we de indruk dat de moersleutel iets meer aan bod kwam dan de boog. Meermaals moesten we bijvoorbeeld een knop indrukken of een ketting breken. De boog kwam minder aan bod, al is het aannemelijk dat er over de hele game bekeken het iets gebalanceerder is of Low of Alone de sleutel voor de puzzel is.

Eigenlijk aarzelen we nog een beetje of we wel van puzzels moeten spreken. Wij speelden als Alone en het was eigenlijk steeds overduidelijk wanneer we de moersleutel nodig hadden. Van de secties waarin je niet meteen weet wat je moet doen, is het alleen ook maar de vraag of ze puzzels genoemd kunnen worden.

Meer dan eens was het eigenlijk meer een kwestie van maar wat proberen tot er iets werkt. Kun je daar komen zonder dat het monster je ziet? Nee, nou dan proberen we op een andere plek te komen. Werkt dat ook niet, dan probeer je een derde optie.

Mogelijkheden afstrepen is natuurlijk een normaal onderdeel van puzzels oplossen. Maar hier voelde het vaak als de enige strategie. De camera liet ons niet de hele ruimte zien, en de hele patrouille van een monster bestuderen voor je er langs probeert te sluipen is ook geen optie. In dat opzicht voelde Little Nightmares 3 in de tijd die we ermee hadden niet zozeer als een puzzelgame, maar als een trial and error-game.

Wat in ieder geval goed lijkt te zitten, is het horror-aspect van Little Nightmares. Als maker van Until Dawn, The Dark Pictures en The Quarry is Supermassive natuurlijk goed bekend met het genre. Niet elke kamer in Little Nightmares 3 is er een waarvan de adrenaline omhoog schiet, maar als er dan een monster ten tonele verschijnt, wil je zo snel mogelijk niets meer met het ding te maken hebben.

Met de enge dingen zit het wel goed in Little Nightmares 3 en we kunnen ons zo voorstellen dat een co-op maatje voor sommige spelers een goede steunpilaar is. Qua gameplay hebben we onze twijfels. Met de manier waarop puzzels in elkaar zitten, voelde het niet direct alsof een extra stel hersens veel uitmaakte.

Hoe lang blijft het leuk om dezelfde puzzels steeds opnieuw te doen tot je toevallig de goede oplossing tegenkomt? Misschien is het een kwestie van smaak, maar we hopen dat Little Nightmares 3 er uiteindelijk iets minder op leunt dat je elke optie maar probeert en iets meer de hersenen laat kraken. We gaan het zien in 2025.