Doom Eternal Preview - Brute shooter met tactisch tintje

Demonen die ronddwalen op de aarde en er een gigantisch zooitje van maken: maar één persoon kan dat weer rechtbreien en dat ben jij! Tenminste, zolang je in de schoenen van de Doomslayer staat! Eind maart mag je weer op avontuur als demonenknaller, wij mochten alvast een paar uur aan de slag met de Doom Eternal preview. Oh boy, wat vlogen die uren voorbij!

In Doom Eternal ga je vrolijk verder waar je in Doom bent gebleven. Je stapt in de schoenen van de Doomslayer en hebt als taak om al het tuig uit de hel terug te schieten naar hun eigen wereld. Het toffe arsenaal uit de voorganger staat nog steeds tot je beschikking, maar je zal vanaf de eerste minuut merken dat je er nogal wat snufjes bij hebt gekregen.

Snufjes die niet alleen leuk zijn om te hebben, maar die je ook echt keihard nodig zal hebben. De kettingzaag ken je waarschijnlijk nog uit het vorige deel en ook in Eternal doe je er weer veel mee behalve bomen omhakken. Zaag je een demon in stukken, dan levert dat kogels op voor al jouw wapens . Sla je een monster tot moes middels een Glorykill, dan krijg je een paar gezondheidspunten terug. Tot zover bekend terrein, maar daar blijft het in Eternal niet bij. Een heuse vlammenwerper wordt in Doom Eternal aan jouw arsenaal toegevoegd, waarmee je snel moet leren omgaan om het te redden in de strijd tegen demonen.

Zet je een vijand in de hens met de vlammenwerper, dan laat deze armor voor je vallen: zodoende heb je voor elke belangrijke resource een middel om te vergaren. In de eerste paar levels word je nog behoorlijk aan de hand genomen om er zeker van te zijn dat je weet hoe het werkt. Gevechten met weinig kogels in de afgesloten arena maar wél een jerrycan (die de kettingzaag bijvult), of een paar grote vijanden en een tiental zwakke zombies die je met één mep tot moes ramt. Je zal moeten leren hoe je omgaat met elke resource, anders kom je niet ver in Doom Eternal.

Niet alleen ben je gedurende elk gevecht druk bezig met het nadenken over hoe je een monster het beste om zeep kan helpen om zo in leven te blijven (en met voldoende kogels op zak), ook dien je rekening te houden met het soort vijand waartegen je vecht. Alles dat groter is dan een ‘normale’ demon heeft namelijk een zwakke plek. Schiet je een granaat af op een vliegende Cacodemon, dan slokt deze hem gretig op waarna je een gratis Glorykill krijgt. Schiet je de raketwerpers van een Revenant af, dan vliegen de projectielen je niet meer om de oren. Zodoende bespaar je niet alleen kostbare gezondheidspunten, maar ook nog eens bakken kogels!

Ben je een beetje gewend aan de vijanden en het managen van resources, dan komt het volgende nieuwere aspect van Doom Eternal aan bod: parkour en puzzelen. Tussen gevechten door heb je even de tijd om uit te puffen, maar zullen je hersens nog flink aan het werk worden gezet wil je een level voltooien. Nu de Doomslayer een trekhaak meekrijgt, tijdens een sprong vooruit kan dashen en bepaalde muren kan beklimmen, word je als speler uitgedaagd om een weg van A naar B zien te vinden zonder kaarsrechte route.

Net als met het managen van je resources, begint het klimmen en springen nog relatief simpel. Een tutorial geeft je de mogelijkheid het uit te proberen zonder risico’s, alvorens het vangnet in levels zelf verdwijnt. Kom je verder in de campaign, dan worden er extra componenten aan de puzzels toegevoegd. Van meerdere tools gebruikmaken, of het moeten springen naar platformen die verdwijnen terwijl er vanaf een afstandje op je wordt geschoten door een grote demon, dat hoort er op den duur allemaal bij.

Reden genoeg voor Bethesda om ons aan te raden te spelen op de ‘Hurt me plenty’-moeilijkheidsgraad, maar een advies dat wij logischerwijs direct in de wind sloegen. Ultra Violence bood een prima uitdaging en gedurende de drie uur dat de Doom Eternal preview duurde, gingen we slechts één keer echt dood. Wel werden alle verzamelde extra levens verspild tijdens een momentje waarin we vast zaten in een soort blauwe modder, wat ons op een puntje van kritiek brengt.

In Doom Eternal gaat het zeker in het begin om leren en de extra levens geven je de kans om een klein foutje goed te maken door direct weer te spawnen in het gevecht waarin je stierf. Eén probleem: ga je dood doordat je geen kogels meer hebt, dan schuift die respawn je geen enkel patroon, raket of plasmacell toe. Een optie om je extra levens te behouden en vrijwillig naar een checkpoint terug te keren is niet aanwezig, wat in ons geval wel goed van pas was gekomen.

Zoals hierboven genoemd is het zelfs tijdens de rustigere momenten in Doom Eternal nog belangrijk om na te denken. De vraag is dan ook of het een constante stroom van schieten, puzzels oplossen en bossfights is. Nee is het antwoord op die vraag, aangezien id Software een welkome verandering brengt in de werelden van Eternal. Een thuis voor de Doomslayer!

Als speler heb je een heus ruimteschip tot je beschikking, met tal van toffe functies en mogelijkheden. Een reeds uitgespeeld level opnieuw bezoeken om gemiste collectables te vinden? Geen probleem! Een gevonden energiecell (die als geheimen verborgen zijn in levels) gebruiken om een nieuw deel van het schip te openen om daar upgrades voor jouw uitrusting te verkrijgen? Jazeker!

De hectiek van het schieten op demonen wordt even achter je gelaten op het moment dat je een level hebt uitgespeeld en terugkeert naar jouw ruimteschip. Aan boord kan je vervolgens in alle rust gevonden upgrades aanpassen (voor zover wapens als bepantsering) en kijken naar alle verzamelde collectables. Variërend van soundtrack uit de originele Doom, tot poppetjes van de verschillende demonen.

De build die we tijdens de Doom Eternal preview kregen voorgeschoteld, was volgens Bethesda niet eentje van maanden geleden. Het grove werk was af, alleen moest er hier en daar nog wat worden gefinetuned. Een prima moment dus om even in de settings te spieken wat er precies verwacht kan worden.

Motion blur en depth of view stonden standaard behoorlijk opgeschroefd, maar konden gelukkig met een slider worden uitgeschakeld. De FOV staat (op PC) standaard op 90 maar ook daar kan wat mee worden gepriegeld. Net als het spelen met een wapen middenin het beeld zoals in de oude Dooms. Heel fijn speelt het eerlijk gezegd niet, maar goed: voor de oude garde ons misschien iets dat inspeelt op de nostalgie.

Er werd gespeeld op PC’s met een X370 chipset moederbord, met daarin zoals gezegd een RTX 2080 en een i9 9900k: Zeker geen krakkemikkelig dingetje dus en logischerwijs konden alle settings op ultra worden gezet zonder een moment onder de 60 FPS te dippen. Grafisch ziet het er dan net zo puik uit als voorganger Doom en spat het bloed (en vliegen de lijken van demonen) nog net zo mooi om je oren.

Waar het prima was geweest om dezelfde succesvolle ingrediënten van Doom nog een keer in de mixer te gooien om Doom Eternal te vormen, moeten we toegeven dat id Software puik werd heeft geleverd door dat niet te doen. De vernieuwingen kunnen in het begin nog een beetje overweldigend overkomen, maar voelen naarmate je meer demonen afslacht steeds meer als vertrouwd. Misschien nog iets langer wachten dan in eerste instantie gepland, maar zeker een shooter om écht tijd voor vrij te maken eind maart!