DMC: Devil May Cry Preview

Nieuwjaarsdag nadert en daarmee zit het ‘gamejaar’ er al weer bijna op. Kijkend naar de releases komt er deze maand niet zoveel noemenswaardigs meer uit, dus zijn de ogen alweer gericht naar het eerste kwartaal van 2013. Daarbij valt op dat we in de maand januari onze portemonnee eigenlijk nauwelijks hoeven te gebruiken als het om aanschaffen van (potentiële) game-knallers gaat. Eigenlijk is het alleen DMC: Devil May Cry, de reboot van de Japanse hack ’n slash-serie, die bij het publiek tot de verbeelding spreekt.

In aanloop naar de release, die op het moment van schrijven ongeveer dertig dagen van ons verwijderd is, mochten we onze handen leggen op de eerste paar uur van de verhaalmodus. Op de Gamescom mochten we al er kort mee aan de slag, waarbij we enthousiast werden van de indrukwekkende eindbaas en de daarbijbehorende soundtrack. Nu mochten we het spel uitgebreider aan de tand voelen en daarbij viel één ding in het speciaal op: Dante is niet de Dante die je gewend bent van de afgelopen delen.

Je moet zelfs even wennen aan de vernieuwde protagonist. In de beginscène doet hij bijvoorbeeld poedeltje naakt de deur open voor een beeldschone dame, die hij vervolgens een beetje te kakken zet. Dante weet van zichzelf dat hij knap is, dat hij de juiste techniek heeft voor gevechten. Als iemand daar anders over denkt, denigreert en kleineert hij die persoon in het openbaar. Het is een beetje een grofgebekte, kinderlijke en ondeugende versie van de Dante die we uit de vier vorige delen kennen. Of dat positief is, hangt puur af van je eigen smaak. Wij lopen er in ieder geval niet echt warm voor.

Een nogal vaag verhaal
Dat het roer is omgegooid, heeft onder meer te maken met het feit dat er een andere ontwikkelaar op de troon zit: Ninja Theory, bekend van Enslaved en Heavenly Sword. Capcom vond dat dat Devil May Cry toe was aan een reboot en dat een externe partij dat het beste zou kunnen. De uitgever wil de serie met een onderscheidend en tegelijkertijd herkenbaar deel het tijdperk op de huidige generatie spelcomputers succesvol afsluiten. Onderscheidend is DMC in ieder geval, met een verhaal dat zich afspeelt in een alternatief universum, dat parallel loopt aan dat van eerdere titels.

Hoewel het een reboot betreft, is voorkennis een vereiste. Het stuk proza van DMC wordt in het begin niet goed uitgelegd. Er zijn vage gebeurtenissen die aan nuance en duidelijkheid ontbreken. Dante wordt meteen in een gevecht gegooid en daar reageert hij vrij laconiek en gemakzuchtig op, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je plots tegenover tientallen demonen staat. Even later komt het verhaal al wat beter uit de doeken, maar naar ons gevoel te laat. Een verhaal moet je meteen bij de lurven grijpen en dat doet DMC: Devil May Cry noch de hoofdpersoon niet.

Een sfeervolle wereld
Het surrealistische Limbo City weet daartegenover wél te overtuigen. De manier waarop deze stad is vormgegeven is zó belachelijk dat het briljant is. Bij Ninja Theory lopen duidelijk een aantal kunstenaars rond die ervaring hebben met het creëren van een lugubere, dynamische wereld waarin demonen, monsters en andere wezens uit de hel de dienst uitmaken. Straten schuiven in elkaar om Dante te pletten en vloeren brokkelen onverhoeds onder zijn voeten vandaan. Waar je ook loopt of rent, nergens voel je je veilig omdat de stad continu aan verandering onderhevig is, vaak gepaard met huiveringwekkende lachgeluiden waarvan niet duidelijk is wie deze maakt, wat het tot een horrorachtige ervaring maakt.

Opdat Dante zich moet zien te redden van de vele schepsels die achter hem aanzitten, heeft hij legio aanvallen tot zijn beschikking, die de speler naargelang kan upgraden met punten die hij gaandeweg verdient. Het vechtsysteem van DMC: Devil May Cry is zo ontworpen dat spelers een eigen vechtstijl kunnen kiezen. De stijlen uit de vorige delen zijn samengevoegd waardoor je te allen tijde beschikt over sterke, trage aanvallen met je bijl of zwaard, snellere aanvallen met je zeis - die tevens dienst doet als lasso om tegenstanders naar je toe te trekken - en zwaar en snel geschut met twee pistolen.

Platformen is verschrikkelijk
Hoe vernieuwend en gestroomlijnd het vechtsysteem is, zo knullig en gedateerd voelt het platformen aan. Dante kan met zijn al genoemde zeis platformen naar zich toetrekken en slingeren over het speelveld, maar het lijkt voortdurend alsof iemand hem tegenhoudt. Dante beweegt in deze stukken sloom en niet vloeiend genoeg en er vallen vervelende pauzes door vreemde animaties die de speler verplicht uit moet zitten. Ook kampt het platformen met vervelende glitches en reageert de hoofdpersoon niet altijd goed op je handelingen, waardoor je regelmatig onbedoeld de afgrond in duikt. Nee, vooralsnog moet DMC: Devil May Cry het niet hebben van het klauter-en slingerwerk.

Dit minpunt moet men niet bagatelliseren, want het haalt gewoon ontzettend veel vaart uit de game. Om die reden wordt het spel op sommige momenten zelfs als saai ervaren. Dit komt ook omdat het verhaaltechnisch nog niet echt op gang komt en de weg naar een eindbaas soms wat te lang duurt. Gezien de epische proporties die zo’n eindbaas teweegbrengt is dat zonde; als de weg tussen hen en de platformsecties nu wat korter was, zou DMC: Devil May Cry niet zo langdradig aanvoelen. Wie weet wordt dat later in het avontuur beter, want na een paar uur werd ons de toegang tot Limbo City alweer geweigerd.

Twijfels over reboot Devil May Cry
Concluderend is het nog even afwachten met DMC: Devil May Cry. Op basis van wat wij gespeeld hebben wordt het niet de beoogde topper die Capcom voor ogen heeft. Daarvoor is het platformen te slecht uitgewerkt, grijpt het verhaal ons nog niet bij de lurven en zetten we onze vraagtekens bij de nieuwe Dante, die ons soms zelfs op de zenuwen werkt. Toegegeven zijn zijn aanvallen om je vingers bij af te likken en daarom bevat DMC: Devil May Cry misschien wel het beste vechtsysteem uit de serie. Volgende maand komt het spel uit voor de Xbox 360 en PlayStation 3, en hopelijk is het dan duidelijk dat we het in dit stuk helemaal aan het verkeerde eind hadden.