Al vanaf de eerste Crimson Desert gameplaybeelden oogt de game bijzonder. Het is alsof de open-world actiegame gekeken heeft naar alle bekende toppers in het genre en ze versmelt in het Black Desert-universum. Na dik een uur stoeien met Crimson Desert is één ding zeker: het smaakt naar meer. In onze Crimson Desert preview lees je er alles over.
Waar Crimson Desert een gigantische open-world game wordt van Pearl Abyss die alle mogelijke systemen van een RPG lijkt te combineren, focuste deze preview zich vooral op het vechten. Vier boss battles kregen we voor de kiezen, die je steeds op een andere manier moest benaderen. Maar dat is nogal een kluif als je er koud inkomt en het complexe vechtsysteem niet in de vingers hebt.
Als hoofdpersoon Kliff heb je standaard een zwaard en schild om mee te hakken en blokken. Maar ook heb je een pijl-en-boog met verschillende soorten pijlen die je tijdens combat altijd kunt gebruiken. Zoals in vrijwel iedere actie-RPG kun je gewoon slaan, ontwijken, blokken en parryen, maar Crimson Desert gaat flink wat stappen verder.
Crimson Desert speelt met haar gevechten erg als een fighting game, compleet met knoppencombinaties die je moet indrukken om speciale aanvallen te lanceren. Zo heeft Kliff een Stab-aanval om snel van dichtbij schade aan te richten, maar ook een flurry attack die een tijdje door kan gaan door R1 (lichte aanval) te spammen nadat je de speciale aanval gelanceerd hebt.
Die verschillende knoppencombinaties moet je ook goed leren, net als het timen van een parry. Vooral dat laatste was moeilijk voor ondergetekende. Er is namelijk geen duidelijk visuele bevestiging (zoals een kleine lichtflits) om aan te geven dat je succesvol bent in je parry. Daarvoor moet je op de animatie letten die hierbij hoort, maar wanneer je midden in een spannend baasgevecht zit, ligt je focus simpelweg elders.
Die baasgevechten zelf zijn enorm divers en brengen je op het puntje van je stoel. Zo kregen we te maken met de Staglord, een beer van een vent wiens koninkrijk in puin ligt, maar zijn troon niet wil opgeven. Met een bijzonder agressieve moveset neemt ontwijken al snel de overhand. Mede doordat het pareren dus niet zo lekker werkt.
Hem over je schouder gooien (ook één van Kliffs speciale aanvallen) lukt ook niet, maar wachten tot hij buiten adem is om vervolgens een gigantische zwaardcombo te gebruiken voelt bijzonder goed. Even goed voelt het baasgevecht tegen de Reed Devil, waarin je pijl en boog van pas komt om voodoo-vogelverschrikkers van een afstandje uit te schakelen.
Nou is een pijl afschieten in third-person actiegames vaak al een genot. Maar wat het nog leuker maakt, is als je jezelf eerst via een dubbele sprong dusdanig de lucht in kan slingeren om vervolgens met slow-motion een explosieve pijl kan lossen op je doelwit.
Nieuw in deze build was het baasgevecht tegen Hexe Marie. In een duister kerkhof kregen we het aan de stok met deze dodelijke necromancer die hordes aan ondoden uit de grond trok om Kliff het leven zuur te maken. Een ideaal moment dus om flurry attacks in te zetten waarmee je veel vijanden in één slag een kopje kleiner kunt maken.
Waar die drie baasgevechten vooral verschillende vechtstijlen vereisten, schotelde het laatste baasgevecht een combinatie van alles voor. Een gigantische versteende krab, genaamd de Queen Stoneback Crab, combineert namelijk mechanics buiten het vechten met combat mechanics.
Kliff kan namelijk, net als Link in Breath of the Wild, alle omgevingen beklimmen. En dus ook gigantische vijanden met specifieke pijnpunten die je à la Shadow of the Colossus moet slopen voor je de baas kunt verslaan. Maar om die genadeklap uit te delen, moet je eerst nog een spreekwoordelijke berg zien te verplaatsen.
Door middel van een specifieke knoppencombinatie die meerdere spelmechanieken aan elkaar rijgt, kun je de baas verslaan. Springen, de dubbel jump activeren die een licht slow-motion-effect activeert om vervolgens een spinnenweb af te vuren waaraan je kunt slingeren als Spider-Man om de krab in te wikkelen voor de genadeklap.
Het is alsof je de ultieme combo in een potje Super Smash Bros. hebt uitgevoerd, maar dan in een soulslike-achtig eindbaas gevecht. Lukt dat in één keer? Zeker niet, maar wanneer de combinatie wél weet te landen voelt dat ontzettend lekker.
Hoewel er onderaan de streep nog veel vragen zijn over alle andere aspecten van Crimson Desert is één ding zeker: het vechtsysteem vereist wat vlieguren om helemaal te begrijpen, maar wanneer je deze onder de knie hebt, is het een genot om te spelen. En smaakt het naar heel veel meer.
Als de open-world rijkelijk gevuld zit met interessante verhalen, unieke ervaringen en geheimen om ons aan het beeldscherm gekluisterd te houden, kan Crimson Desert een hele sterke release worden dit jaar. Dat klopt, Crimson Desert staat nog altijd voor eind 2025 op de planning. En daar kijken we nu een stuk meer naar uit.