Child of Light Preview - Een stralend sprookje

Op een zonnige dinsdagochtend werden wij bij Ubisoft in Londen uitgenodigd om daar hun nieuwe game Child of Light te testen. Hoewel het weer, aangekomen in Londen, grijs en grauw was als vanouds, deed het kleurrijke Child of Light ons al snel stralen van geluk. En dat kwam niet alleen door de Guiness.

Child of Light is bij voorbaat al een aparte game. De Franse uitgever etaleert de game namelijk als een indie-game – een onafhankelijke game, zonder de hulp en financiering van een uitgever -, maar dan wel eentje die uniek is in zijn soort. De game wordt namelijk binnen Ubisoft gemaakt door een klein team van grote namen en heeft een behoorlijk budget. Zo kon ‘het onafhankelijke team’ zelfs het Cirque du Soleil inhuren om de animaties op te nemen en een Canadese artiest strikken voor de soundtrack. Maar eerlijk is eerlijk; Ubisoft houdt zich wel aan een indie-prijsje, want voor Child of Light betaal je maar het luttele bedrag van vijftien euro. En wat je daarvoor in ruil krijgt, is zoals het er nu naar uitziet een stuk meer waard dan dat bedrag.

Wie voor het eerst Child of Light voor zijn ogen krijgt, zal gelijk denken dat het een game is die gemaakt is voor kinderen. Het woord zit immers ook al in de titel. De game is namelijk enorm kleurrijk en alle omgevingen en personages zien eruit alsof ze uit een film van Studio Ghibli of een boek van Roald Dahl zijn getrokken. De game maakt dan ook gebruik van dezelfde engine die de recente Rayman-games ook gebruikten. Daarmee kan artwork één of één worden overgezet in de game. Schijn bedriegt echter, want Child of Light is in veel opzichten een zeer volwassen game, die maar op een enkel punt een mogelijkheid biedt voor de kleine mensch. Het feit dat vrijwel alle dialogen zijn geschreven als in een sonnet, zorgt al voor een behoorlijke instapdrempel.

In Child of Light neem je de kleine Aurora onder de knoppen. Dit roodharige meisje is de jongste dochter uit een adellijke familie en het oogappeltje van haar vader, die alleen nog Aurora en haar oudere zus over heeft na de dood van zijn vrouw. De graaf krijgt echter nog meer te verduren, want al gauw sterft ook Aurora vanwege mysterieuze redenen. Logischerwijs stort de graaf in een diepe depressie. Aurora is echter niet helemaal dood. Ze is door een barrière gegaan en belandt in een andere wereld, genaamd Lemuria, waar alles ook niet is zoals het moet zijn. De Black Queen heeft de zon, maan en sterren gestolen en daarmee het licht uit de wereld verdreven en opengesteld aan het kwaad. Het is de taak aan Aurora om de hemellichamen terug te vinden, zodat ze terug kan keren naar haar eigen wereld en haar vader kan redden.

Gelukkig voor Aurora staat ze niet alleen voor de moeilijke opdracht. Ze krijgt naast de hulp van verschillende personages die ze onderweg ontmoet ook een extra steuntje in de rug van Ignicilus. Dit wezentje is een mix tussen Navi uit The Legend of Zelda en eh… Speler Twee uit Super Mario Galaxy. Ignicilus helpt je namelijk niet alleen op weg in Lemuria, maar helpt ook tijdens gevechten.

De opzet van de gevechten zijn hetzelfde als de ouderwetse Final Fantasy-games en al die andere turn-based strategy games. Onderaan het scherm is echter een balk te vinden, die voor drie-kwart blauw is en vervolgens rood wordt. Elk personage heeft een bepaalde snelheid, waarover ze bewegen over die lijn. Als ze zijn aanbeland bij het rode gedeelte, gaat de game op pauze en kan het desbetreffende personage een actie kiezen. Zo is het mogelijk om een aanval of spreuk uit te voeren, jezelf te verdedigen tegen een aanval of een drankje te drinken. Elke actie heeft een eigen snelheid die wordt aangegeven, zo is een standaard aanval vrij snel, maar duurt een sterke spreuk weer erg lang om uit te voeren. Vervolgens beweegt het personage verder over de lijn en als hij of zij het einde heeft bereikt, zal de actie worden uitgevoerd.

Nu wordt het echter leuk; krijg je namelijk schade terwijl je personage zich nog in het rode gedeelte bevindt, dan wordt de actie onderbroken en word je genadeloos weer halverwege de lijn geduwd. Je moet dus tactisch te werk gaan om op het juiste moment voor de verdediging te kiezen of om juist genadeloos hard toe te slaan als de tegenstander zich aan het begin van de lijn begeeft. Het geldt echter ook andersom en het is de bedoeling om te sterke aanvallen van tegenstanders te onderbreken. Het eerste personage wat je ontmoet heeft bijvoorbeeld een simpele aanval die niet veel schade doet, maar wel enorm snel is en daarmee gemakkelijk een aanval kan stoppen.

In dit opzicht is Ignicilus heel erg belangrijk. Dit felle mannetje kun je namelijk tijdens het vechten over het scherm bewegen en vijanden tijdelijk verblinden met zijn gloed. Dit zorgt ervoor dat die vijand langzamer over de lijn beweegt. Als een tweede speler erbij komt, neemt diegene Ignicilus onder handen. Je moet dus goed opletten welke vijanden je moet vertragen en welke je juist hun gang moet laten gaan, zodat ze net op tijd in het rode gedeelte zitten om onderbroken te worden. Tel daarbij ook nog eens op dat bepaalde personages hun vrienden kunnen versterken – door middel van versnellen - of vijanden juist kunnen vertragen, en je hebt een hele hoop mogelijkheden en een complex vechtsysteem. Je moet je aandacht niet laten verslappen, want dat kan je je kop kosten, vooral tijdens de hevige gevechten met eindbazen.

Binnen het kleine team dat aan de game werkt, zitten voornamelijk mensen die hiervoor aan Far Cry 3 hebben gewerkt. En hoewel dat totaal niet te merken is, komt dat in één opzicht zeer duidelijk naar voren: het level-systeem. Naast het feit dat elk personage zijn eigen vaardigheden kent, is het ook nog mogelijk om na elk verkregen level een Skill Point te stoppen in een van de talent trees van de personages. Zo heeft Aurora de keuze om tegenstanders te slachten met haar zwaard, maar ook om ervoor kiezen om steeds sterkere spreuken te gebruiken. Zo heeft elk personage drie of vier kanten waar ze heen kunnen en waarmee je een heel eigen tactiek kan creëren. Tijdens gevechten is het alleen mogelijk om twee personages tegelijkertijd op te stellen – die wel op vrijwel elk moment te wisselen zijn – en zijn er combinaties mogelijk die zeer doeltreffend werken. Zo gebruikten wij een personage dat de vaardigheid had om iemand unstoppable te maken, zodat diegene niet meer onderbroken kon worden. Het andere deel van het team bestond weer uit een sterke magiër, die rustig zijn enorm sterke spreuken kon uitvoeren, zonder bang te zijn dat ze werden onderbroken.

Terwijl wij de game rustig aan het spelen waren, draaide op de achtergrond constant de soundtrack van de game. En als het verhaal of de duistere, verdraaide vijanden nog niet genoeg waren om de sfeer duidelijk te maken, dan deed de muziek dat zeker. De muziek kruipt onder je huid en maakt elke emotie in je los. Het is een prachtige soundtrack, maar het laat je tegelijkertijd bedroefd voelen. Je wilt het daarom niet horen, maar je blijft er verdoofd naar luisteren. Het inhuren van Cirque du Soleil-artiesten is indrukwekkend – en het ziet er ook goed uit in de game -, maar het inhuren van de Canadese artiest was een meesterzet.

Al met al heeft Child of Light een zeer goede indruk op ons achtergelaten. De game ziet er prachtig uit, dankzij de UbiArt Framework-engine, is verrassend diepgaand en complex en weet een beangstigende sfeer neer te zetten. Vooral de muziek is fenomenaal in het neerzetten van die sfeer. Bovendien zal de soundtrack bijgeleverd worden bij de fysieke versie. Hoe lang de game uiteindelijk zal duren, is nog niet bekend, maar na drie uur intensief spelen leek het alsof we pas net waren begonnen. Child of Light zal 30 april fysiek en digitaal in de winkels verschijnen voor de PC, PS4, PS3, Xbox 360, Xbox One en WiiU. Wij kijken er alvast naar uit.