Assassins Creed Syndicate Evie Frye - Moorden met een moordvrouw

Met Assassin’s Creed Syndicate gaat de speler aan de slag met een mannelijke én vrouwelijke sluipmoordenaar. Hoewel je meer als man speelt dan als vrouw, is het toch fijn dat er wat meer afwisseling komt. Alles over de vrouw lees je in deze Assassins Creed Syndicate Evie Frye special.

Geen serie in de game-industrie die de afgelopen acht jaar zoveel aan verandering onderhevig is geweest als Assassin’s Creed. Begon het in 2007 als een franchise waarin de speler enkel op gebouwen kon klauteren en belangrijke pionnen moest uitschakelen, manifesteert het anno 2015 zich veel meer als een openwereldgame waarin voorts alles mogelijk is. Het Franse speelgebied van Unity verplaatst Ubisoft met Syndicate naar het industriële Londen van de negentiende eeuw, een tijd waarin de kloof tussen rijk en arm meer dan ooit zichtbaar wordt.

Wie diep in de materie van de industriële revolutie duikt en kritisch kijkt naar hoe Ubisoft dit visueel vertaald heeft, kan niet anders constateren dan dat de Franse studio zéér professioneel gehandeld heeft. Niet eerder gaf een game het grauwe Londen uit de negentiende eeuw zo indrukwekkend weer als Syndicate dat doet. Het klauteren op de kenmerkende Britse herenhuizen, het dichtbij aanschouwen van Londens grootste trekpleisters en natuurlijk het typische Britse accent: het is allemaal een genot, zo bleek uit onze tweede speelsessie met de game.

Eigenlijk hadden we het niet verwacht, maar Ubisoft presenteerde op de Gamescom een andere demo dan een paar maanden eerder op de E3. Waar we in Los Angeles een spectaculaire achtervolging per koets inzette met de vervaarlijkse sluipmoordenaar Jacob Frye, kruipen we in Keulen in de huid van tweelingzus Evie. Het is dus niet zo dat je telkens kunt wisselen tussen de twee personages: je speelt afhankelijk van de missie met of de broer of de zus. Samen proberen zij de scheve machtsverhouding in Londen recht te trekken door beruchte schurken uit het hoogste circuit uit te schakelen.

Die strijd voeren ze samen, maar hun manier van aanpak verschilt wel. Waar Jacob meer van de harde aanpak is, is zijn evenknie Evie subtieler en voorzichtiger in haar aanpak. De makers proberen zo het beste van twee werelden (de spectaculaire actie uit Black Flag en de bloedstollende stealth uit de eerste Assassin’s Creeds) te combineren. Op de Gamescom was het vooral dat laatste wat de boventoon voerde. Per schip arriveert Evie aan wal van een reusachtig fort. De opdracht is simpel en herkenbaar voor doorgewinterde spelers: vermoord een tempelier en maak dat je wegkomt.

Zoals altijd word je in Assassin’s Creed daarin helemaal vrijgelaten. Je kunt over daken klauteren om zo ongezien aan de andere kant van het fort te komen, of geruisloos door het struikgewas bewegen en de Britse wachters één voor één stilletjes de nek omdraaien. We gingen voor een gecombineerde aanpak. Opdracht was namelijk om een sleutel van een wachter te stelen om zo een opgesloten persoon te bevrijden, een persoon die grip heeft op de wachters die het fort bewaken. Kortom: zijn inzet is verdomd handig om je einddoel te bereiken.

Om sneller aan de andere kant van het fort te komen, maakten we gebruik van Evie’s zipline. Een handige tol waarmee de sluipmoordenaar een verbinding kan leggen tussen twee ver uit elkaar gelegen gebouwen. Op deze manier kun je gaten tussen daken overbruggen die met een normale sprong niet haalbaar zouden zijn.

Terwijl we op listige wijze het touw beklommen, zagen we onder ons twee wachters surveilleren. We aarzelden geen seconde, drukten op de actieknop en Evie maakte een sierlijke sprong recht naar beneden. Ze haalt haar verborgen mes tevoorschijn en stuurt met een zwaai haar twee tegenstanders naar de eeuwige jachtvelden.

Jammer genoeg is onze spontane actie niet ongezien gebleven. Een groep wachters verschijnt voor onze neus, waarop bijkans het vernieuwde vechtsysteem aan het licht komt. Voor het eerst in de Assassin’s Creed-serie is de omgeving van belang tijdens de zwaard-en vuistgevechten. Waar de tegenstanders in eerdere delen vaak rechtstreeks door muren heen vielen, kun je nu werkelijk je slachtoffers tegen een muur smijten en zelfs hun hoofden tegen het steen rammen. Aan de basisanimaties is niet extreem veel veranderd, maar in de gevechten des te meer.

In die gevechten bewijst Evie makkelijk met haar collega’s mee te kunnen. Ziet ze een bloempot vlakbij haar belager staan, dan pakt ze die op en begint ze ermee te zwaaien. Tegenstanders rijgt ze moeiteloos aan haar zwaard, waarna ze die ook nog even door het hoofd schiet. Nee, de vrees dat Assassin’s Creed met de komst van de eerste vrouwelijke sluipmoordenaar ook daadwerkelijk ‘vrouwelijker’ wordt, is bij lange na niet het geval.

Kleine kanttekening is dat Syndicate wel erg veel gelijkenissen toont met zijn voorganger. Sommigen noemen het nieuwe deel ‘Unity in Londen’, en misschien is dat ook wel zo. Visueel boekt het nieuwe deel amper vooruitgang. Dat is niet per se erg, omdat Unity met het prachtige en romantische Parijs al tot een van de mooiste games behoorde van vorig jaar, maar een beetje verbetering was welkom geweest. Zo is de lipsynchronisatie in vergelijking met andere titels zeer matig, alsook de bloedspetters.

De kennismaking met het eerste vrouwelijke hoofdpersonage in een Assassin’s Creed-game is bijzonder goed in de smaak gevallen. Syndicate lijkt alles in zich om uit te groeien tot een oerdegelijke Assassin’s Creed, met een bruisend Londen dat op een overtuigende manier wordt neergezet en een op papier veelbelovend verhaal waarin de kloof tussen rijk en arm centraal staat. Het is nog even afwachten hoe storend de vele gelijkenissen met Unity zullen zijn, daarvoor zullen we nog een paar maanden moeten wachten.