Wat is jouw favoriete gamegenre?

Er zijn enorm veel game genres op de markt. Maar om welke games zit de redactie te springen? We leggen de vraag voor wat het favoriete genre is van iedereen.

Mijn favoriete gamegenre is het genre dat Zelda is, maar ik ben er niet helemaal over uit welk genre het juist omschrijft. Ik heb het zelf altijd gezien als een actie/avonturen game, maar RPG hoor je ook wel eens en dat is tot op zekere hoogte ook waar. Maar er zijn heel veel dingen die je kunt omschrijven als action-adventure RPG en die lijken niet altijd op elkaar. Sterker nog, één van de belangrijkste dingen die me trekken aan Zelda heb ik vaker teruggezien in metroidvania's dan in veel andere action-adventure RPG games. Metroidvania's voelen voor mij sowieso een beetje alsof je de dungeons en overworld van een zelda game samenvoegt. Maar maakt dat van metroidvania's een compacte Zelda-game of zijn Zelda-games een soort opgeblazen metroidvania's?
Ik zit hier trouwens niet de fanboy uit te hangen die vindt dat zijn favoriete game of franchise "een genre apart is".

Mijn punt is dat genres niet altijd goed vatten hoe een game daadwerkelijk is om te spelen. Een genre is een nuttige tool om games een beetje te categoriseren, maar als je mij vraagt wat voor games ik graag speel omschrijf ik dat liever in game mechanics. Als ik dan zou moeten zeggen hoe mijn favoriete games in elkaar steken, dan zou ik zeggen dat het games zijn waarin je door de wereld te ontdekken gaandeweg nieuwe items en vaardigheden krijgt die de oplossing zijn voor (vaak) eerder geziene obstakels in de wereld. Dat legt voor mijn gevoel niet alleen uit in welke specifieke hoek van action-adventure RPG Zelda vertoeft, maar verklaart ook waarom metroidvania's ook vrij hoog op mijn lijst staan.

Mijn favoriete genre is de 3^rd person single player actie RPG. God of War, Horizon, Final Fantasy 7, Fallout, Mass Effect, Assassin's Creed (vooral de pre-Black Flag edities), allemaal games waar je mij zeker een plezier mee kan doen. Wat me er vooral in aantrekt is het verhaal en het idee van voortgang: je kan er een uur tijd instoppen en je merkt dat je vooruit komt in het spel. Daarom trekken online of FPS games mij totaal niet: steeds weer hetzelfde, waarbij de enige progressie is dat je 'sterker' wordt. Mijn 'guilty pleasure' daarnaast is een heel ander genre: de idle clicker. Idle clickers zijn eigenlijk RPG's maar dan gestript tot het mechaniek dat erachter zit: met een paar klikken bepaal je waar je upgrades doorvoert en de game laat zien of het werkt of niet. Bij deze games is het juist leuk om die mechanieken, die normaliter zo veel mogelijk verborgen zitten in een game hun werk te zien doen en mee te experimenteren.

Ik word gelukkig van veel verschillende game-genres, maar als ik er één als favoriet moet bestempelen, dan zijn het role-playing games. Als ik een game speel, dan wil ik er helemaal ingezogen worden en niet al klaar met een avontuur van vier of vijf uurtjes. De meeste RPG's bieden vaak gelukkig genoeg content om er tientallen, zoniet honderden uren in te steken. Daarnaast bieden veel role-playing games ook nog verschillende speelstijlen en meerdere eindes aan, zodat je ook zonder schaamte de game meteen nog een keer kan opstarten na het uitspelen. Behalve Skyrim dan, iedereen weet dat die game alleen te spelen is als een Stealth Archer. That is the way.

Ik weet niet of ik het mijn favoriete genre zou noemen, maar experimentele games trekken de laatste tijd mijn oog meer dan anderen. Denk aan de uitstekende Before Your Eyes, waar knipperen je door naar de volgende scène stuurt en je leven letterlijk aan je voorbij flitst. Of de hilarisch spottende Stanley Parable, die ons vraagt wat vrije keuze nou eigenlijk betekent. Zelfs Inscryption wist een bijzondere draai te geven aan een kaartspel. Deze spellen durven af te wijken, en laten ons zien dat games veel meer kan zijn dan wat we ervan verwachten. En dat betekent dat er nog veel meer voor ons in petto staat voorbij de horizon. Vind je dat niet spannend? Ik in ieder geval wel.

Het leuke aan deze vraag is, is dat mijn smaak in de loop der tijd is veranderd. Als kind (jaartje of 8) was dat figthing. Als ik ergens stiekem Mortal Kombat of Street Fighter mocht spelen, vond ik dat het mooiste wat er was - ook al mocht dat niet van mijn ouders. Rond mijn 18e waren dat shooters, dankzij de komst van de eerste Halo. En nu, zoveel jaar later, heb ik er eigenlijk twee. De eerste is RPG. Ik bedoel, The Witcher 3 is natuurlijk de beste game ooit. Speel ik dan elke RPG? Nee, dat dan weer niet. Er is maar één genre waarbij ik alles wil testen en spelen: de schmup. Je kan me er zelfs voor wakker maken...

Hoewel ik van allerlei typen games kan genieten, is mijn zwak voor lineaire action adventures altijd al het grootst geweest. Games als Prince of Persia, Splinter Cell en James Bond: Everything or Nothing heb ik als kind helemaal kapot gespeeld. Actievol, spannend en filmisch tot de max. Nu zijn dat onder andere de God of Wars, Wolfenstein delen en The Last of Us. Doen we er een vleugje horror bij, dan word ik helemaal gelukkig. Ik ben groot fan van wat Capcom de afgelopen jaren met Resident Evil heeft neergezet, droom van een derde Evil Within en kijk reikhalzend uit naar Dead Space.