Viva la Games: Als Kevin Spacey kan gamen, kan iedereen gamen

Games zitten niet verstopt onder de grond, ook in het dagelijks leven zien we de verschijning gamen overal. Of we worden eraan herinnerd als we iets aan het doen zijn. De redactie heeft weer het een en ander meegemaakt.

Zoals jullie ongetwijfeld weten, is de streamingdienst Netflix sinds september in Nederland verkrijgbaar. Met een flink aanbod aan series – al is het aanbod op het moment wat aan de oude kant en biedt de Amerikaanse versie vele malen meer – tegen een acceptabele prijs was ik meteen om. Op 11 september 2013 was het aan de serie House of Cards om mijn Netflix-maagdelijkheid te doorbreken. En wat was het een genot. Acteerheld Kevin Spacey betoverde me vanaf het eerste moment en m’n hart stond steeds even stil wanneer meneer Spacey direct tegen de camera – tegen mij – praatte.

Net op het moment dat ik dacht dat mijn liefde voor het spannende politieke drama niet groter kon worden, geschiedde het onmogelijke. Kevin Spacey zat op de bank met een onmiskenbare PlayStation 3 controller. Een bezeten blik en een paar shots van de tv maakten duidelijk dat de beste man vol overgave Killzone 3 aan het spelen was. Ik slaakte een gil van blijdschap. Als Kevin Spacey gamet (lees: als zijn politiek zeer belangrijke personage gamet), kan gamen niet slecht zijn. Dat de ‘gamer’ duidelijk niet wist wat hij deed en voornamelijk op een driehoekje ramde, zie ik door de vingers.

Een paar afleveringen later was er wederom reden voor een kreetje. Spacey ziet op de koffietafel iets liggen: een PS Vita. Enthousiast pakt hij het apparaatje op en praat er opgewekt over. Zoiets zou immers perfect zijn voor in de auto. Zelfs in gesprek met een collega kan hij zijn liefde voor games niet onderdrukken.

Laat duidelijk zijn dat Spacey’s gamegewoonten in de serie absoluut niet centraal staan. Hij speelt in een paar scenes een spelletje, dat is het. En natuurlijk is het mij ook niet ontgaan dat het hier gaat om 'product placement', oftewel geïntegreerde promotie. Maar toch vind ik het leuk om te zien dat de schrijvers van de serie vinden dat PlayStation en politiek drama niet onvereenigbaar zijn. Dat ook een belangrijk man kan gamen. Waarom ook niet? Als Kevin Spacey het doet, kan iedereen het doen.

Iedere keer als ik een aflevering van Da Vinci's Demons kijk, wat overigens een hele mooie serie is, zie ik daar hoofdrolspeler Leonardo Da Vinci, de kunstenaar, ingenieur, uitvinder en eigenlijk van alles en nog wat dat te maken heeft met creativiteit. Iedere keer als ik hem zie rondlopen in zijn stad Florence, zie ik beelden in mijn hoofd van Assassin's Creed en dan vooral de Ezio-delen. Alles wat Da Vinci in de serie beleeft, doet mij denken aan de Da Vinci uit Assassin's Creed. Denk aan de ontmoetingen met Lucrezia Donati, de Medici familie en nog veel meer. Ik kan gewoon simpelweg Assassin's Creed en de manier waarop deze games de geschiedenis veranderen niet uit mijn hoofd krijgen.

Dit brengt mij bij de conclusie dat ik eigenlijk nooit meer ergens fatsoenlijk naar kan kijken als datgene betrekking heeft op Assassin's Creed. De volgende serie die ik graag wil gaan bekijken is The Borgias. De echte AC-fans onder jullie kunnen indenken dat ook dit misschien geen goed idee voor mij is. Well done Ubisoft!