De 20 beste game intro’s ooit

Voor een eerste indruk krijg je maar één kans. Dit spreekwoord gaat voor weinig dingen zo erg op als voor videogames, want zeg nou zelf: als het begin je niet weet te pakken, is de kans veel groter dat je een spel weglegt. De makers van de volgende games hebben er in ieder geval alles aan gedaan om dat te voorkomen! Hier zijn de 20 beste game intro’s ooit volgens ons.

Het belang van goede verhalen in games mag niet onderschat worden. De meeste AAA-studio’s hebben daarom niet voor niets speciale schrijversteams. Vanwege de interactie tussen spelwereld en speler lenen games als medium zich voor het overbrengen van impactvolle verhalen minstens evenveel als bijvoorbeeld films en boeken. Hadden de dramatische momenten uit The Last of Us net zoveel indruk gemaakt als je het in gedrukte letters las? Was de ontknoping van Far Cry 4 net zo geniaal als het om een filmscène ging, waarin niet jouw eigen keuzes tot dat ene moment hebben geleid?

Toch gebeurt het vaak genoeg dat je in een spelwereld rondloopt zonder een intrigerend verhaal dat je blijft voortduwen. De aandacht van de speler vast kunnen houden vergt heel wat kundigheid, maar die zul je als maker in eerste instantie wél moeten wekken. Gaat het daar mis, dan ben je de speler misschien al kwijt en heeft de rest weinig zin. Een goede intro is heilig en verdient an sich lof. De volgende twintig openingsscènes zijn wat ons betreft perfecte voorbeelden van hoeveel betekenis de eerste momenten kunnen hebben.

Als je het over een iconische game van de afgelopen jaren hebt met een sterke intro; Super Mario Odyssey laat je perfect en op subtiele wijze kennismaken met de wereld, diens regels en de controls. Het hele eerste level is, zoals in wel meer games, stiekem een verkapte tutorial. Je leert met speels gemak hoe alles werkt, zonder dat je echt het gevoel hebt een tutorial te doorlopen.

Allereerst krijg je een cutscene te zien waarin de ronde Italiaanse loodgieter en oppervijand Bowser de show stelen. Laatstgenoemde smeert hem zoals vanouds met de weerloze Princess Peach in zijn klauwen, waarna het aan jou weer eens de taak is om haar te redden. De vele nieuwe mechanics waarmee je dat in Odyssey gaat doen, komen in Cap Kingdom spelenderwijs aan bod. En het beste van alles: geen enkel moment wordt de flow onderbroken voor saaie teksten met uitleg.

Zonder Demon's Souls, geen Dark Souls, Bloodborne of Sekiro: Shadows Die Twice. Met Demon's Souls heeft From Software zichzelf in 2010 op de kaart gezet als dé ontwikkelaar van een van de moeilijkste gameseries ooit. Voor en na korte maar veelzeggende cutscenes begin je met het creëren van een personage, waarbij je uit redelijk wat classes kunt kiezen.

Welke class je ook kiest, moeilijk blijft de game hoe dan ook. Aan het sarrende scherm met 'You Will Die' ga je niet ontkomen. Sterker, de kans is groot dat je deze les al meerdere malen in het eerste kwartier voor je kiezen krijgt. De tutorial eindigt namelijk met de Vanguard. Deze eindbaas die je direct duidelijk maakt hoe ontzettend hardcore de rest van Demon's Souls gaat zijn.

Kingdoms of Amalur: Reckoning is de afgelopen jaren wat in de vergetelheid geraakt, maar deze fantasy RPG krijgt in augustus dit jaar een remaster voor PC en de huidige generatie consoles. Een extra kans dus om dit pareltje opnieuw te spelen met verbeterde graphics. Alleen al vanwege de introductie is Kingdoms of Amalur het overwegen waard. Eigenlijk is het begin niet eens zo bijzonder. Je krijgt uitleg over de toestanden in de wereld en hoe er geen hoop meer was 'tot jij dood ging'.

Maar dan wordt het ineens interessant. Twee dwergen rijden een kar met een lijk een kasteel in en dumpen het in een afvoer. De speler zal dit lijk direct herkennen, want het is het personage dat zij net gemaakt hebben! Bovenop een enorme stinkende stapel lijken opent het personage dat zojuist gedumpt was zijn ogen. Verschrikt en verward graaft hij zich een weg uit een wirwar van levenloze armen en benen. Wat er met hem gebeurd is weet hij niet, want hij is zijn herinneringen kwijtgeraakt bij deze wedergeboorte. Een gezellige manier om ter wereld te komen...

Heavenly Sword was een van de meest gehypete games aan het begin van de vorige consolegeneratie. Als PlayStation 3-exclusive moest het de kracht van Sony's machine aantonen, een belangrijke taak dus. Het verhaal gaat over Nariko, een outsider in haar eigen tribe die een magisch zwaard in haar bezit heeft. Met dit zogeheten Heavenly Sword is ze volgens de legende in staat om het kwaad te stoppen.

Deze legende wordt in de eerste seconden van de game uit de doeken gedaan, waarna een episch gevecht volgt dat qua schaal niet onderdoet voor de veldslagen die je uit The Lord of the Rings kent. De gehavende Nariko neemt het op tegen een zee aan vijanden, om vervolgens in het harnas 'te sterven'. En dat is pas het begin van de game...

Dead Space 2 doet een schepje bovenop alles wat het eerste deel zo goed maakt en heeft van de drie delen de beste balans tussen horror en actie. De lugubere mix van bloed, gemuteerde monsters en futuristische wapens zorgt voor een nagelbijtend spannend ruimte-avontuur. De omgevingen ademen veel sfeer en doen sterk denken aan die uit het Alien-universum. Maar zo gestaag als de spanning opbouwt in Dead Space, zo intens zijn de eerste momenten van diens vervolg. Tijd om te rusten is er niet, want je wordt middenin een gruwelijke situatie geworpen.

Het verhaal van Dead Space 2 gaat verder met engineer Isaac Clarke, die na het eerste deel aan geheugenverlies lijdt en vreemde visioenen ziet. In die visioenen komt zijn overleden vrouw Nicole vaak voor. Aan het begin van de game ben je gekidnapt en ondervraagd terwijl je in een dwangbuis zit. Wanneer iemand je wil helpen ontsnappen breekt de hel los. Je redder in nood wordt voor je neus uit elkaar getrokken en verandert in een van de Necromorphs. Zonder wapens, laat staan vrije armen, moet je vluchten voor je leven. Voor je eenmaal weer in het iconische pak zit, ben je al gauw een half uur en heel wat extra hartslagen verder.

Een bijzondere game vraagt om een bijzonder begin. The Phantom Pain is de laatste Metal Gear Solid waaraan meesterbrein Hideo Kojima heeft gewerkt voor hij zijn eigen studio oprichtte en zich op Death Stranding ging richten. En zoals een echte Kojima-productie betaamt, zijn er allerlei rare plotwendingen en ideeën in het verhaal verwerkt. Vlak voor The Phantom Pain uitkwam, verscheen Ground Zeroes, een soort showcase voor de nieuwe stealthy gameplaymogelijkheden. Binnen een paar uur rolden de credits over het scherm, maar niet voordat een grote cliffhanger kwam.

Die cliffhanger lijkt aan het begin van The Phantom Pain te worden opgelost. Je komt bij in een geïmproviseerd ziekenhuis en moet halsoverkop, maar nog half verlamd, de uitgang bereiken. Terroristen vallen het gebouw binnen op zoek naar jou, met maar één missie: je naar het hiernamaals schieten. Het scenario levert een spannend en claustrofobisch eerste uur op met de nodige kat-en-muis-spelletjes. Om het af te maken eindigt het filmische hoofdstuk lekker over de top met gigantische explosies, supersoldaten en een surplus aan slow motion.

Wat deze intro echter nog veel meer gewicht geeft, is hoe je de gebeurtenissen tegen het einde in een heel ander licht gaat zien. Het blijkt een van de belangrijkste momenten uit de hele game te zijn, als het bizarre en onnodig complexe verhaal je tenminste niet de pet te boven is gegaan...

De Mass Effect-trilogie is er een die geliefd en gehaat wordt. Ondanks de grote teleurstelling van velen over hoe het drieluik is geëindigd, om nog maar te zwijgen over hoe Andromeda op een flop uitdraaide, blijft Mass Effect een van de meest iconische gameseries van EA en ontwikkelaar BioWare. Met name het tweede deel wordt geprezen om vele redenen. De features die minder goed aansloegen werden geschrapt of omgevormd, de sterke punten juist extra benadrukt. Het leverde een memorabele game op.

En dan hebben we het nog niet eens over dat bombastische begin. De Normandy, het ruimteschip waarmee je van planeet naar planeet reisde, wordt aangevallen en verandert in luttele minuten in een treurig, rondzwevend schroothoopje. Na alle tijd die je er in het eerste deel hebt doorgebracht, zie je nu hoe er plotseling niets meer van je thuisbasis overblijft. Om het allemaal wat emotioneler te maken, gaat het dramatische moment vergezeld van subtiele pianomuziek en zien we Commander Shepard de ruimte in gelanceerd worden. Mass Effect 2 weet meteen de juiste snaar te raken.

Niet voor niets is het begin van Skyrim uitgegroeid tot een populaire meme. Je weet maar nooit waar je wakker wordt namelijk, als gevangene in een kar op weg naar je eigen executie? Dat is hoe het verhaal van de vijfde Elder Scrolls-game start. Je staat op het punt om onthoofd te worden voor verraad aan de Imperial Legion. Alsof de situatie niet benarder kan zijn, verschijnt er op de achtergrond een gigantische draak die alles in lichterlaaie zet.

Het is voor jouw personage, dat nog maar een paar seconden oud is, de uitgelezen kans om te ontsnappen. Met behulp van een toegesnelde Stormcloack of Imperial neem je de benen terwijl je van bovenaf wordt belaagd door de vliegende en vuurspuwende draak. Van het dorp blijft intussen weinig over. Na eenmaal een veilige afstand te hebben overbrugd, kom je in de schitterende, uitgestrekte open wereld. Een werkelijk magisch moment.

Santa Monica heeft met de derde God of War een verhaal van epische proporties afgeleverd. Na de eerste twee delen is de Spartaanse krijger Kratos klaar voor het grote gevecht met de Olympische goden. De woedende halfgod neemt het in zijn wraaktocht onder meer op tegen Kronos, Hades en Zeus. De eerste van zijn slachtoffers: zeegod Poseidon. En die komt er op zijn zachtst gezegd niet best vanaf.

Vanaf minuut één is duidelijk wat voor een grafische powerhouse God of War III is. Kratos beklimt met hulp van de titans de berg Olympus waar de gevreesde goden zich bevinden. De adrenaline kickt meteen in. Op zijn pad vol dood en verderf krijgt onze anti-held dus als eerste Poseidon tegen zich gekeerd, maar zelfs met de kracht van de zee is laatstgenoemde niet opgewassen tegen de kale spierbundel. De schitterende actie spat van het scherm en voor je het weet heb je de eerste van vele eindbazen tot moes geslagen en verlang je naar meer goddelijk bloed.

Volgens onze collega Marcus Talens is de introductie van The Wind Waker 'een paar minuten perfectie'. We kunnen het niet beter verwoorden dan hij deed: Een Zelda-game die zich niet in Hyrule afspeelt was toen The Wind Waker uitkwam al geen nieuw idee meer, maar het ging nooit eerder gepaard met de mededeling dat Hyrule - voor zover bekend - niet meer bestond en misschien wel nooit had bestaan. De introductie roept bovendien de belangrijkste vraag van de eerste helft van de game op: Wat is er met Hyrule gebeurd en wat heeft het met de wereld in deze game te maken?

Daar komt nog bij dat de korte samenvatting van Ocarina of Time niet het volledige verhaal is. Dat is namelijk hoe het hele verhaal van de game in elkaar steekt. Het duurt vrij lang voordat je alles aangereikt krijgt, maar tot die tijd krijgt je steeds kleine hints in de vorm van dialoog, muziek, of visuele hints in de omgevingen waar je komt.

Dus wie al bekend is met de Zelda-serie, The Wind Waker, of gewoon goed oplet, kan de puzzelstukjes op de goede plek leggen voordat de game vertelt hoe de vork in de steel zit. Het begin van de game is dus een interessant en verrassend verhaal op zich, een voorproefje van hoe het overkoepelende verhaal structureel in elkaar zit én je eerste puzzelstukje in dat verhaal. Dat alles in een bijzonder elegante drie minuten.

"Rise and shine, mister Freeman." Het zijn de eerste woorden die je hoort als je Half-Life 2 opstart, nog altijd een van de meest iconische games ooit gemaakt. Een officieel derde deel ontbreekt nog altijd, alhoewel fans van de serie met een VR-set onverwacht weer naar City 17 konden terugkeren in Half-Life: Alyx. Maar terug naar dat gouden tweede deel, en specifieker, naar het begin daarvan.

Je arriveert als Gordon Freeman per trein in City 17, waar je gegroet wordt door een gigantisch scherm met daarop Dr. Wallace Breen. Overal waar je kijkt zijn hekken, drones en patrouillerende soldaten. De stad ligt er troosteloos bij en is in handen van The Combine, maar is desondanks indrukwekkend vormgegeven vanaf het moment dat je de trein en het station uitstapt. Half-Life 2 straalt grootsheid uit en laat zien waarom het zo'n legendarische status heeft. Bovendien waren de physics destijds revolutionair en de animaties van ongekend niveau.

Vraag aan gamers welke bad guy uit de Far Cry-reeks - of een andere IP van Ubisoft - de meeste indruk heeft achtergelaten en de kans is groot dat je 'Vaas' als antwoord krijgt. Je weet wel, van 'Did I ever tell you what the definition of insanity is?' Deze maniakale antagonist is een van de beste dingen die Far Cry kon overkomen, met dank aan het acteerwerk van Michael Mando. Vaas Montenegro is intimiderend, briljant en gestoord tegelijk en jaagt je al direct aan het begin van Far Cry 3 de stuipen op het lijf.

De avontuurlijke first person shooter begint als een droomvakantie. Samen met zijn broer en vrienden gaat Jason Brody naar een tropisch eiland om te skydiven, klifduiken en feesten alsof er geen morgen is. Helaas voor deze levensgenieters is dat van korte duur, want het groepje wordt gevangengenomen door piraten die weinig goeds in de zin hebben met hen.

De opgenomen vakantiebeelden die je in eerste instantie ziet, komen van jouw telefoontje af, dat nu in handen is van Vaas. Een ijzingwekkende monoloog volgt waaruit weinig hoop blijkt dat je het zal overleven. Het wordt al heel snel duidelijk hoe penibel de situatie is als een van je medereizigers omkomt en jij een kleine voorsprong krijgt van Vaas om weg te rennen. "Run Forrest, run!"

"Good morning, Morgan. Today is Monday, March 15th, 2032." Wat als je zonder het te weten in een simulatie vast zat en er op een dag achter kwam dat je hele omgeving nep is? De intro van Prey lijkt toe te werken naar iets groters dan wat er uiteindelijk aan de hand is in de game, maar we kunnen niet ontkennen dat het eerste half uur geniaal is.

Morgan Yu wordt wakker in een luxueuze kamer en mag zich klaarmaken voor zijn eerste werkdag, waar hij vanaf het dak per helikopter naartoe wordt gevlogen. Met de muziek die langzaam aanzwelt en de manier waarop de credits in de omgeving opgaan, is dit een bijzonder moment. Eenmaal op je werk blijk je niets meer te zijn dan een veredelde labrat, maar het is de perfecte manier om bekend te raken met de controls. Wanneer je door hebt dat er iets niet in de haak is, wordt het pas echt interessant.

Met Tomb Raider zorgde Crystal Dynamics in 2013 voor een reboot van de welbekende franchise rondom Lara Croft. Deze avonturierster stond in het verleden bekend om haar 'fysieke eigenschappen' en over de top verhalen, waarin ze het zonder blikken of blozen in veel te strakke kleding opnam tegen dinosauriërs, demonen, haaien en gigantische spinnen.

Met de laatste drie games, die samen een trilogie vormen, gooiden de makers het over een andere boeg. Zo is Lara nog fragiel en onervaren wanneer ze aan haar eerste zoektocht begint. Wanneer haar schip door een storm zinkt en ze met haar bemanning op een eiland aanspoelt, is er geen tijd om te evalueren wat er fout ging.

Voor ze het weet, hangt ze als een nauwelijks levende piñata ondersteboven in een grot, valt ze met haar heup op een metalen stang en moet ze puur op haar overlevingsinstinct vertrouwen. Om te eten moet ze jagen op een hert, nog een traumatische ervaring erbij. Deze game is hard en rauw en we zien een andere kant van de jonge Lara, een perfecte keuze voor een reboot van een ooit zo geprezen serie die met elke game steeds verder in slaap sukkelde.

Sinds Assassin's Creed Origins speelt Ubisofts grootste gameserie steeds meer als een RPG, maar wie er vanaf het eerste uur bij was, kan zich ongetwijfeld de verhalen van Altaïr Ibn-La'Ahad en met name Ezio Auditore da Firenze wel herinneren. De allereerste AC voelde volgens velen te repetitief aan en had een kille protagonist, maar enkele veelbelovende elementen. Ubisoft luisterde goed naar de kritiek en kwam met een spectaculair nieuw deel op de proppen, waarin de flamboyante Ezio glansde.

Spelers konden zich een stuk meer inleven met de jonge Italiaan uit de Renaissance, die ze over meerdere games en de animatiefilm Assassin's Creed Embers van wieg tot graf hebben leren kennen. Zo vrolijk en onbezonnen als deel twee begint, zo serieus wordt het na de wat langere introductie. Een van de sterkste momenten is wanneer Ezio met zijn broer naar de top van een toren racet, waarna ze met de schitterende muziek van Jesper Kyd uitkijken op de Santa Maria del Fiore. "It is a good life we lead, brother. The best. May it never change. And may it never change us."

Vanaf dit moment weet je dat je een geweldige game gaat meemaken en dan is er nog amper wat gebeurt. De familie Auditore wordt verraden en krijgt de strop, maar Ezio zelf weet daaraan te ontkomen. Hij zweert wraak op iedereen die hiervoor verantwoordelijk is, niet wetende wat voor impact deze keuze op zijn leven gaat hebben. Bij een tweede playthrough is het moment op het dak nog indrukwekkender en dient het als voorbode van het noodlot dat gaat toeslaan.

Batman: Arkham Asylum was een onverwacht succes. Toen Rocksteady deze game uit de doeken deed, had niemand zien aankomen dat we een van de beste superheldengames ooit zouden krijgen. En dat was maar het begin, want inmiddels heeft de vleermuisman drie vervolgdelen gekregen en lijkt er een nieuwe game in de maak. Arkham Asylum was niet alleen een ijzersterke game, maar had ook een prachtig begin.

In de Batmobile brengt Batman zijn aartsvijand The Joker naar het gesticht waar de grootste gevaren van Gotham opgesloten zitten. Hij beseft zich echter pas te laat dat The Joker dit bewust deed om de controle te nemen over Arkham Asylum. De spanning is direct voelbaar zodra je voet zet in de vestiging en wordt alleen maar versterkt door de capriolen van The Joker en de ontmoeting met de gigantische Killer Croc.

Toch moeten we hier naast Asylum ook City even in het licht zetten, want deze game heeft een minstens zo pakkende intro. Terwijl je verwacht als Batman de touwtjes in handen te nemen, wordt je juist wakker als de man onder het masker, Bruce Wayne. Hugo Strange heeft je gegijzeld en is op de hoogte van Batmans ware identiteit. Zijn soldaten trappen je vervolgens Arkham City in, waar alle criminelen van Gotham zich bevinden en wat nota bene een project van Strange is om de stad op te schonen. Er komt van alles tegelijk op je af en je hebt direct een gevoel van machteloosheid. Ben ik hier zelfs als Batman wel tegen opgewassen?

Rockstar heeft met Red Dead Redemption 2 een meesterwerk afgeleverd. Het vervolg op de originele Red Dead Redemption liet maar liefst acht jaar op zich wachten, maar heeft wat ons betreft de hype voorafgaand aan de release waargemaakt. Vanuit het perspectief van cowboy Arthur Morgan krijg je te zien wat er met de bende van Dutch van der Linde is gebeurd, waarvan we dankzij het eerste deel al wisten dat deze uit elkaar is gevallen door een aantal drama's.

De game opent met een filmische scène waarin de groep op de vlucht is geslagen voor de politie nadat een overval in Blackwater gigantisch fout is gegaan. In de koude, besneeuwde bergtoppen moeten ze zich een aantal dagen schuilhouden. De sfeer is om te snijden. Het is alsof je naar een film zit te kijken door de manier waarop de cutscene in gameplay over gaat en het feit dat er bijna geen HUD aanwezig is. De intro wordt bovendien op geen enkel moment onderbroken door lappen tekst met uitleg over de controls.

Dutch, Micah en Arthur komen al snel bij een huisje met bewoners uit. Terwijl jij en Micah je verstoppen voor een eventuele ambush, wil Dutch de onbekende heren om hulp vragen. Dan ontdekt Micah een lijk en is het meteen duidelijk: hier gaat één van de twee partijen niet levend uitkomen. Muziek zwelt aan en het vuurgevecht begint, waarna je het huis leegrooft voor levensmiddelen. Het is de eerste van enkele missies in de sneeuw, waarmee je op uitermate soepele wijze bekend raakt met de controls, maar op geen moment voelt het als een tutorial. Na zo'n half uur is het tijd om te verkassen en krijg je een weergaloos uitzicht te zien met het enorme, uitgestrekte landschap. Tijd voor de grote, open wereld!

Wakker worden in een trein en ontdekken dat je niet horizontaal maar verticaal in een stoel zit. Om het erger te maken: je bent zwaargewond en de trein dreigt een ravijn in te storten. Linke soep dus! Maar wat een manier om Uncharted 2: Among Thieves te beginnen. Je hebt geen idee hoe je hier terecht bent gekomen, het moment dient als aankondiging van hoe fout de avonturen voor Nathan Drake kunnen lopen.

Nadat je op het nippertje naar boven bent geklauterd en vaste grond hebt bereikt, verdwijnt de trein de afgrond in. Drake verliest het bewustzijn en je krijgt de eerste flashback te zien, waarin hij met Chloe Frazer en Harry Flynn een overval plant. "What could possibly go wrong", horen we Drake nog zeggen. Als je dat toch eens wist...

Bij de eerste BioShock denk je al snel aan twee momenten: de "would you kindly"-onthulling en de magistrale intro. Toen BioShock uitkwam, kwam de lat plotseling een heel stuk hoger te liggen voor de concurrentie wat betreft het bedenken van een avontuur en spelwereld. Hoofdpersoon Jack belandt na een vliegtuigcrash in de Atlantische Oceaan, met alleen een onheilspellende vuurtoren in de buurt. Deze blijkt over een bathysfeer te beschikken, waarmee je het konijnenhol van Alice in Wonderland in zakt. Maar in plaats van in de sprookjeswereld uit het boek van Lewis Carroll kom je op de bodem van de oceaan uit. Door het 'raam' van de bathysfeer zie de grootse stad Rapture van genie Andrew Ryan voor je ogen opdoemen, nog altijd een buitengewoon uniek moment in games.

BioShock Infinite is tot nu toe het laatste deel van de shooterserie en deed dit nog eens dunnetjes over, maar zeker niet minder goed. Al snel is te zien dat er op vlak van animaties, graphics en verhaalvertelling duidelijk vooruitgang geboekt is en dat komt de game absoluut ten goede. Het maakt de ervaring extra bijzonder wanneer je weer afreist naar een onbekende wereld, ditmaal naar het Columbia hoog in de lucht in plaats van onderwaterstad Rapture op de bodem van de oceaan. Het is alsof je in de hemel bent beland. Althans, dat lijkt zo tot je ontdekt hoe het er werkelijk is.

Als het aankomt op de beste game intro's, mag The Last of Us wat ons betreft niet ontbreken. Het begin zet meteen de toon met wat voor game je te maken krijgt en laat zonder moeite volwassen mannen huilen. Naughty Dogs meesterwerk verrast meteen door je in de schoenen van Sarah te plaatsen in plaats van in die van Joel. Deze keuze zorgt ervoor dat je vanaf de eerste seconde op het puntje van je stoel zit en je verbonden voelt met het kleine meisje. Terwijl de hele wereld in brand staat, is je vader nergens te bekennen. Er is niemand om je te beschermen, nergens een gevoel van veiligheid.

De openingsscène is het enige wat we in The Last of Us te zien krijgen van de wereld zoals we die normaal gesproken kennen, al is hier al sprake van het begin van het einde, oftewel Outbreak Day. Terwijl je naar beneden loopt, verschijnt Joel in beeld. Maar waarom is hij in paniek en zoekt hij naar zijn pistool? Dat wordt meteen duidelijk en is reden om direct de auto in te stappen en er plankgas vandoor te gaan. Maar Joel is niet de enige met dat plan en dus kom je vast te zitten in het verkeer. Een botsing en bloedstollende achtervolging later maak je de hartverscheurende dood van Sarah mee. Nog voor de game écht begonnen is, heb je al een brok in je keel. Wat een onwijs krachtig begin voor een game dat slechts het topje van de ijsberg toont in die eerste momenten.