Until Dawn Preview Event sfeerverslag - Klamme handen, bezwete voorhoofden

XGN ging even flink griezelen met Until Dawn in Limburg. De twee dappere journalisten werden door donkere gangen en klamme kelders geleid. Hun bevindingen lees je in het Until Dawn Preview Event sfeerverslag.

Klamme handen, een natte rug en een zweetdruppel op het voorhoofd. Acht tieners in de Amerikaanse bergen. Een PlayStation 4 controller, bijbehorende console, televisie en een headset. Al deze ingrediënten perfect gecombineerd voor een huiveringwekkende ervaring: Until Dawn.

Vanuit Amsterdam vertrekken we met een busje naar Mechelen, om daar deze game een laatste keer te spelen voor dat deze 28 augustus in de Nederlandse schappen ligt. Waar ligt Mechelen? Precies. De toon is gezet.

In Mechelen wacht ons een groot huis op, vergelijkbaar met de verlaten blokhut uit Until Dawn. Door de James Bond-achtige ondergrondse garage worden we door onze enthousiaste host (inclusief brandende fakkel) naar onze bestemming geleid. De duisternis en intense muziek laat ons al meteen realiseren: dit is geen kinderspelletje.

Wat volgde was een korte presentatie over Until Dawn, waar spelregisseur Steve Goss ons enthousiast liet zien hoe Until Dawn precies werkt. De passie achter het ambitieuze spelconcept kwam goed naar voren en we kregen, zelfs van de korte presentatie in een zaal vol met andere journalisten, toch wel een beetje de kriebels van de game. Toch zaten we te wachten op het moment dat we de controller in onze eigen handen konden nemen en we er zelf mee aan de slag konden.

Na de presentatie werden we door onze charismatische gastheer (zonder fakkel deze keer) volledig in de stijl van de game drie keuzes voorgelegd. We konden uit drie medewerkers kiezen waarvan een er stond met X voor Attack, O voor Run of voor Hide. Wij besloten mee te gaan met de optie Hide.

Met een zaklamp in onze hand werden we in een soort escape room scenario geplaatst. Ons doel was een goed verborgen sleutel vinden. Het buitenlicht probeerde naar binnen te sijpelen door de dichtgetrokken gordijnen, maar verder bleef het afgezien van een soort blauw zwaailicht pikkedonker in de kamer. Creepy.

In deze eerste kamer was de sleutel niet te vinden, maar onze aandacht viel op een strategisch geplaatste deur. Met onze zaklampen schenen we door het duistere vertrek, en naast een aantal lugubere dingen als een stel hersenen en wat beenderen vonden we uiteindelijk toch de sleutel. Gelukkig maar.

Hierna begon alleen de echte ervaring: een speelsessie van Until Dawn overleven. Een aantal van onze collega-journalisten waagden ook een poging, en terwijl ze diep verzonken waren in hun elektronische entertainment werden ze makkelijk laten schrikken door onze ‘gastheer’. We weten dat het een goedkope tactiek is. Maar het was wel grappig.

Nadat we even flink gezweet hadden met Hayden Panettiere (en de game gespeeld hadden) namen we een kijkje bij de andere twee opties die we hadden kunnen kiezen. In de stijl van de game hadden we kunnen belanden in een met rook gevuld zwembad met een lijk, of een zompige kelder met een stroboscoop. In het zwembadgedeelte konden we nog een andere demo spelen dan die bij het gedeelde waar we eerder waren.

Had dit sfeerverslag er anders uitgezien als we een ander pad hadden genomen? Is het butterfly effect echt zo prominent in ons leven aanwezig als Until Dawn ons laat geloven? Komt er bijna een einde aan dit verslag? Ja.

Enigszins uitgeput verlieten we Mechelen. Hebben we een blijvend trauma en een fobie voor verlaten Limburgse huizen opgelopen? Waarschijnlijk niet. Maar we kijken wel ontzettend uit naar Until Dawn.