De top 5 beste games van 2017 volgens Koen van Rijsoort

Onze Koen is dé Nintendo man van XGN! Dit jaar mocht hij aan de slag met de Nintendo Switch, en hij is erg te spreken over Nintendo's nieuwe apparaat. Nintendo heeft een goed jaar achter de rug, maar wat vind hij nou de beste games? Dit is de top 5 beste games van 2017 volgens Koen van Rijsoort!

Vanaf het moment dat Cuphead werd aangekondigd, heb ik de ontwikkeling van het spel altijd nauw gevolgd. Het eerste wat mij opviel aan de game was uiteraard de onweerstaanbare jaren 30 cartoon art style die zo nauwkeurig is uitgewerkt dat het oprecht door zou kunnen gaan als een Max Fleischer cartoon.

Maar onder deze prachtige grafische prestatie zit een ontzettende toffe run & gun actie platformer die spelers zoals nog nooit tevoren weet uit te dagen. Soms lijken uitdagingen van Cuphead onmogelijk, maar door niet op te geven, op te letten en van je fouten te leren zal je uiteindelijk de welverdiende overwinning behalen.

Cuphead is zo ontzettend mooi ontworpen en geanimeerd, dat het eigenlijk ook al een genot is om er alleen al naar te kijken.

De aankondiging van Metroid Prime 4 voor de Switch vond ik geweldig, maar stiekem werd ik nog wilder van de aankondiging van Metroid Samus Returns. Metroid Zero Mission is één van mijn favoriete games ooit gemaakt, en ik hoopte al jaren dat Metroid terug zou keren met een 2D-avontuur.

Na dertien jaar wachten wordt met Metroid Samus Returns m'n lange wachten eindelijk beloond. Metroid Samus Returns is een remake van Gameboy klassieker Metroid II the Return of Samus, maar het spel is zo verbeterd dat je het origineel er niet meer in terug herkent. Het spel speelt precies zoals ik verwacht van een klassieke Metroid titel; Samus rent en schiet snel, vijanden zijn onvoorspelbaar en het verhaal wordt merendeels door de gameplay verteld en niet door cutscènes.

Ondanks dat Metroid Samus Returns wel iets meer gestroomlijnd is dan Metroid Zero Mission en Super Metroid, weet het spel toch de unieke geïsoleerde sfeer van Metroid te brengen. SR388 is een planeet die je wilt verkennen vol met allerlei geheimen en spannende verrassingen. Tijdens de achtervolging van de op hol geslagen graafmachine zat ik op het puntje van mijn stoel!

Er is voor mij weinig zo heilig als de eerste Xenoblade Chronicles, die terug in 2011 uitkwam voor de Wii en exclusief voor de New Nintendo 3DS in 2015. Ondanks dat ik erg heb genoten van spin-off Xenoblade Chronicles X, was een opvolger meer zoals de eerste Xenoblade Chronicles uiteraard meer dan welkom. Ik kon mijn ogen dan ook niet geloven toen Xenoblade Chronicles 2 werd aangekondigd tijdens het Nintendo Switch event begin dit jaar.

Ondanks dat Xenoblade Chronicles 2 geen écht direct vervolg is van deeltje één, bevat het spel wel talloze ideeën en gameplay mechanics van het eerste deel, in de meeste gevallen zelfs nog beter uitgewerkt. Zo is zijn de gevechten een stuk overzichtelijker gemaakt, aangezien alle zogenaamde arts zijn gelinkt aan de B, X en Y knoppen.

Als klap op de vuurpijl is het verhaal van Xenoblade Chronicles 2 ook beter dan je standaard JRPG. Rex, de held van het verhaal ontmoet de mysterieuze Pyra, een mysterieuze dame met een groot geheim, die Rex vraagt haar naar het heilige land Elysium te brengen. Rex heeft een zwak voor Pyra en besluit haar te helpen. Tijdens hun reis worden ze gedwarsboomd door allerlei vijanden die vrezen voor Pyra en haar krachten.

Als de aankomende twee titels van mijn top 5 dit jaar niet waren uitgekomen, had Xenoblade Chronicles 2 met gemak mijn favoriete game van 2017 geweest. Desalniettemin verdiend Xenoblade Chronicles 2 deze prachtige derde plek.

Ik heb het vaak genoeg vermeld in artikelen gerelateerd aan Super Mario Odyssey; dit spel brengt een glimlach op je gezicht, van het begin tot het eind. Het is lang geleden dat ik zo kon genieten van een game die zoveel leuks voorschotelde. Net als in de klassieker Super Mario 64 beweegt Mario ontzettend acrobatisch en kan hij de gekste sprongen uitvoeren. Alleen het besturen van Mario is al een ervaring op zich.

Dan zijn er de levels, Kingdoms genaamd. Deze zijn zo groot en gevuld met verzamelobjecten en uitdagingen dat je niet uit raakt gekeken. Het verzamelen van Power Moons is zo verslavend dat je soms vergeet dat je allang naar het volgende level kan.

En dan is er natuurlijk nog de knotsgekke capture ability, die er voor zorgt dat bepaalde puzzels op de meest onverwachte en creatieve manieren worden opgelost. Het spel zit vol met de meest creatieve ideeën en wanneer je denkt dat je het spel doorhebt komt er een weer verrassende wending.

Dus ik zeg het gewoon nog maar een keer: Super Mario Odyssey brengt een glimlach op je gezicht en die blijft de gehele rit.

Ondanks dat Xenoblade Chronicles 2 en Super Mario Odyssey twee fantastische games zijn, kunnen ze niet tippen aan mijn persoonlijke ervaring die ik heb gehad met mijn favoriete game van dit jaar; The Legend of Zelda Breath of the Wild.

Toen ik begon aan mijn recensie van Breath of the Wild zat ik niet zo lekker in m'n vel. Ik had een aantal tegenslagen achter de rug en die was ik nog volop aan het verwerken. De kans om aan de slag te gaan met de Nintendo Switch en Breath of the Wild kwam voor mij dan ook op een goed moment, maar wat begon als 'een fijne afleiding' veranderde al snel in een openbaring.

Ik voelde mij oprecht een beetje emotioneel door het Hyrule van Breath of the Wild. Het land lag in puin en zo voelde ik mij ook. Ondanks deze barre omstandigheden zag alles er zo prachtig en vol met leven uit. Alleen tijdens het eerste uur van het spel wist ik dat ik met iets heel bijzonders te maken had. Het spel mij hetzelfde overweldigende gevoel dat ik als kind zijnde voelde toen ik Ocarina of Time en zelfs Super Mario 64 voor het eerste speelde.

Ik werd weggeblazen door de prachtige kleuren en belichting van het spel, en de vele opties en vrijheid die het gaf. Alleen al wanneer ik door de eindeloze felgekleurde groene grasvelden liep kreeg ik al kippenvel.

Ik kon mijzelf maar niet los maken van dit spel. Kwam ik laat thuis van werk? Dan speelde ik nog even Zelda. Thuis van een nacht stappen? Ach, het is toch al laat, dan nog maar even Hyrule induiken. Soms sloeg ik zelfs hele nachten over alleen maar om Breath of the Wild te spelen. En als ik niet aan het spelen was, dan dacht of sprak ik wel over de game.

Uiteindelijk heb ik zo'n 250 uur in Breath of the Wild gestoken, maar net als elk spel kwam ook aan Breath of the Wild een einde. Na drie maanden vond ik dat het spel ten einde moest komen, aangezien ik zo nu en dan zelfs kritisch begon te worden. Toen de credits begonnen te rollen voelde het alsof ik afscheid nam van iets van waarde. Het spelen van Breath of the Wild voelde haast therapeutisch, maar nadat ik elke hoek van de spelwereld had gezien was het tijd zelf weer aan de slag te gaan.

The Legend of Zelda Breath of the Wild is niet alleen mijn favoriete game van het jaar, maar ook één van de beste momenten van 2017 die ik heb mogen meemaken.